Θα ανέμενε κανείς από την ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού την ελάχιστη δόση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας…
Δυστυχώς, στην Κύπρο του προεκλογικού κρεσέντο, τα πυροτεχνήματα χάρην εντυπώσεων αυξάνονται επικίνδυνα. Χωρίς ίχνος ντροπής και σεβασμού στη νοημοσύνη των πολιτών, νομιζόμενοι κάποιοι ότι η κοινωνία, οι πολίτες είναι “μηχανή του κιμά” που αλέθει τα πάντα. Τα ίδια αφορούν και όσους “κάνουν πλάτες” στον Αβέρωφ Νεοφύτου όλο αυτό το χρονικό διάστημα.
«Θα παραμείνουμε οι μόνιμοι εχθροί του λαϊκισμού, των αλόγιστων θέλω, και των εύηχων συνθημάτων», βροντοφωνάζει ο Αβέρωφ Νεοφύτου από όποιο βήμα κι αν του δοθεί, προσπαθώντας να μας πείσει για το παράλογο: ότι στην πολιτική υπάρχουν μονόδρομοι και στη Δημοκρατία αδιέξοδα.
Οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ, στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τη λεγόμενη “αντίσταση” στο “λαϊκισμό» ως ασπίδα προστασίας. Τη σηκώνουν σαν παντιέρα κάθε φορά που κάποιος τους ασκεί κριτική, κάθε φορά που κάποιος προτείνει κάτι που είναι έξω από το αξιακό τους πλαίσιο. Μα κυρίως, όταν κάποιος περιγράφει τις κοινωνικές επιπτώσεις των πολιτικών τους. «Λαϊκιστής», «παρωχημένος», «αγκυλωμένος», «ιδεοληπτικός», είναι όποιος τους αμφισβητεί, όποιος διαφωνεί μαζί τους, όποιος υπερασπίζεται την κοινωνία αντί τους τραπεζίτες και τον πλούτο. Κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη σοβαρότητα, την αξιοπιστία, τη λογική, την υπευθυνότητα, τη σταθερότητα, την ευελιξία.
Αλήθεια όμως, πόσο επένδυσε ο κ. Αναστασιάδης στο λαϊκισμό προεκλογικά; Είπε ή δεν είπε οτι θα μας φέρει την Άνοιξη; Είπε ή δεν είπε ότι δεν θα δεχθεί τις ιδιωτικοποιήσεις; Πόσα «δεσμεύομαι» πρέπει να εξαγγείλει και μετά να καταπατήσει κάποιος για να χαρακτηριστεί λαϊκιστής; Στις πόσες ψεύτικες υποσχέσεις για να αρπάξει την εξουσία;
Και πιο πρόσφατα: Ποιοι ανέβηκαν σε τρακτέρ για να μας δείξουν τα φιλεργατικά τους συναισθήματα; «Επιστροφή στη γη μας, βγάζοντας κολοκάσι. Η κυπριακή παραγωγή και ο πρωτογενής τομέας έχουν μεγάλες δυνατότητες», τιτίβισε ο αντιλαϊκιστής-φωνή της σοβαρότητας πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Από τα κολοκάσια στα οινοποιεία, από τα παπάκια στις γαλακτοβιομηχανίες.
Ποιοι προσβάλλουν, κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, τα κοινοβουλευτικά ήθη και δρώμενα με τη συμπεριφορά τους; Στα πόσα αμπελοπούλια και στα πόσα πρόστιμα ανακηρύσσεσαι λαϊκιστής; Ποιοι εδραιώνουν την απαξίωση των πολιτών για τους θεσμούς και την πολιτική με τις ακραίες σεξιστικές και φασίζουσες συμπεριφορές τους; Αλλά και με τις παράνομες συμπεριφορές τους; Νομοθέτες που όχι μόνο δεν σέβονται τους νόμους, αλλά καγχάζουν γι’ αυτή τους τη συμπεριφορά.
Στα πόσα δείγματα σκοτεινού, πολιτικού μεσαιωνισμού ανακηρύσσεσαι άραγε λαϊκιστής;
Αισθάνονται άνετα οι πολίτες που παρακολουθούν στα κανάλια στελέχη του κυβερνώντος κόμματός να καταδικάζουν δήθεν το “λαϊκισμό” και τους “λαϊκιστές” εξαιρώντας το κόμμα τους και τη συμπεριφορά των βουλευτών τους;
Συμπερασματικά: τι πιο σοβαροφανές, εύηχο και επικοινωνιακό από το να καταδικάζουμε το λαϊκισμό; Υπάρχει άραγε μεγαλύτερος λαϊκισμός από τον ούτω καλούμενο «αντι-λαϊκισμό»; Κρίμα γιατί σ’ αυτή την προεκλογική εκστρατεία πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να γίνουμε μάρτυρες κάτι διαφορετικού.
Η ουσία ειναι όμως μία: η επίθεση Αβέρωφ Νεοφύτου κατά του λεγόμενου “λαϊκισμού” είναι μια φανατική υπεράσπιση των αντιλαϊκών πολιτικών που επιβάλλει ο ίδιος και το κόμμα του. Εκείνων των πολιτικών που κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.
Αν θέλει λοιπόν να καταδικάσει το λαϊκισμό ο κ. Νεοφύτου, ας ξεκινήσει από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Και έχει πεδίων δόξης λαμπρό…
Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης
