Η περιοχή μας φλέγεται και καθίσταται για ακόμη μια φορά μια από τις πιο ασταθείς περιοχές στον κόσμο.
Η Συρία βρίσκεται στη δίνη του εμφυλίου, του Ισλαμικού Κράτους και κυρίως των επεκτατικών ανταγωνισμών. Αποδεικνύεται σήμερα πόσο λάθος ήταν η απόφαση των ΝΑΤΟϊκών να παρέμβουν στη Συρία. Αποτέλεσμα της αποσταθεροποίησης της Συρίας, λόγω κυρίως των ξένων επεμβάσεων, είναι ένα απερίγραπτο ανθρώπινο δράμα: άνθρωποι σφαγιάζονται καθημερινά, άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο, καταστροφή των υποδομών και της οικονομίας της χώρας, δημιουργία των πιο αντιδραστικών και επικίνδυνων ομάδων στον κόσμο.
Παρόμοια η κατάσταση και στο Ιράκ. Πόσοι γνωρίζουμε άραγε ότι η Βαγδάτη απέχει από τη Λάρνακα περίπου την ίδια απόσταση που απέχει η Λάρνακα από την Αθήνα (με μια μικρή διαφορά μόνο 70 χιλιομέτρων); Για ιστορικούς, πολιτισμικούς και άλλους λόγους, οι Κύπριοι κοιτάζουμε μονίμως δυτικά και πολλές φορές τα όσα συμβαίνουν στη «γειτονιά» μας πιστεύουμε ότι συμβαίνουν κάπου στην Άπω Ανατολή. Τόσα χρόνια μετά την επέμβαση των δυτικών και της «Συμμαχίας των Προθύμων» στο Ιράκ, η κατάσταση είναι πλήρως αποσταθεροποιημένη.
Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της Κύπρου, το πιο μακροχρόνιο πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου, το Παλαιστινιακό, συνεχίζει να απασχολεί ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και να θυματοποιεί έναν ολόκληρο λαό. Η αναθέρμανση των συγκρούσεων δεικνύει ότι οδηγούμαστε σε μια νέα, πολύ φοβούμαστε επίσης τραγική, περίοδο στο Παλαιστινιακό. Οι συγκριτικοί χάρτες, με τη συνεχόμενη μείωση των εδαφών που ελέγχουν οι Παλαιστίνιοι όσο περνούν τα χρόνια, στέλνουν το μήνυμα ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο από ηρωϊσμό και δυναμικές αντιδράσεις για να πετύχεις τους στόχους σου στον σύγχρονο κόσμο, τον κόσμο της «Νέας Τάξης», των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Η κατάσταση στο Παλαιστινιακό, και ιδίως η κατάσταση στη Συρία, θέτουν τον Λίβανο, άλλες μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της Κύπρου, σε καθεστώς συνεχόμενου κινδύνου αποσταθεροποίησης. Οι εύθραυστες ισορροπίες, ούτως ή άλλως, δεν είναι δύσκολο να ανατραπούν, είτε από ξένες επεμβάσεις, είτε από τη μαζική παρουσία προσφύγων, είτε από την «εξαγωγή» του εμφυλίου στη Συρία στον γειτονικό Λίβανο. Γνωστά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος, με το πολιτικό της σύστημα και την αντιπαράθεση στρατού – «αδελφών Μουσουλμάνων».
Η Τουρκία βρίσκεται στα όρια εμφύλιου πολέμου, με την αναζωπύρωση του Κουρδικού ζητήματος, λόγω κυρίως των αυταρχικών πολιτικών της διακυβέρνησης Ερντογάν – Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Η πολιτική αστάθεια δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα επιλυθεί μέσα από τις σημερινές εκλογές. Η νεο-οθωμανική στρατηγική για εξαγωγή της τουρκικής επιρροής σε όλη την ευρύτερη περιοχή απλά αποδεικνύεται επικίνδυνη. Επικίνδυνη και για τα συμφέροντα μεγάλων χωρών, παγκόσμιων υπερδυνάμεων.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον της περιοχής μας, η ημικατεχόμενη Κύπρος με τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα καλείται να βρεί ρόλο και να επιβιώσει. Να επιβιώσει η Κυπριακή Δημοκρατία και ο κυπριακός λαός. Καλούμαστε να εφαρμόσουμε μια εξωτερική πολιτική που θα λειτουργήσει κυρίως υπέρ της Κύπρου και του διεθνούς δικαίου, που θα επιτρέψει την υλοποίηση στρατηγικών στόχων. Απαραίτητη για τη διαμόρφωση μιας τέτοιας πολιτικής είναι η ικανότητα να βλέπουμε «τη μεγάλη εικόνα» (εξού και η ανάλυση που προηγήθηκε). Να μπορούμε να δούμε βαθιά στο μέλλον, τις προοπτικές και τους κινδύνους. Η εξωτερική πολιτική να μην ασκείται για εσωτερική κατανάλωση, αλλά για την επίτευξη των εθνικών στόχων.
Άξονας της πολιτικής αυτής πρέπει να είναι η ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού. Τα ανοιχτά προβλήματα εθνικών διαφορών, όπως αποδεικνύει ολόκληρη η περιοχή, μπορούν ανά πάσα στιγμή να αξιοποιηθούν από ξένες δυνάμεις (π.χ. κατοχική Τουρκία) για νέες αποσταθεροποιήσεις και προβλήματα.
Η πάροδος του χρόνου δημιουργεί τετελεσμένα και κάποιες φορές «δίκαιο». Το Παλαιστινιακό, το Κόσοβο και άλλα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι στον κόσμο που ζούμε η επίκληση του δικαίου από μόνη της δεν επιφέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα.
Η Κύπρος μπορεί να καταστεί πυλώνας σταθερότητας σε μια περιοχή «καμίνι». Ένα πρακτικό παράδειγμα συμβίωσης και δημιουργίας σε συνθήκες ειρήνης. Γέφυρα συνεργασίας των χωρών της περιοχής. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται η λύση του Κυπριακού. Μια σωστή λύση, που παρόλον ότι θα είναι δύσκολη, θα πρέπει να προσφέρει σταθερότητα. Να υπηρετεί αρχές. Η επιβίωση του λαού μας συναρτάται με τη λύση του Κυπριακού. Χωρίς τη λύση του Κυπριακού ποτέ δεν θα είμαστε ασφαλείς. Ποτέ δεν θα ανατραπεί το ιστορικό τετελεσμένο του 1974, όταν για πρώτη φορά σε 3000 χρόνια ιστορίας, κάτω από το βάρος της προδοσίας και της εισβολής, ξεριζώθηκε ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός από τη μισή Κύπρο. Το ελληνοκυπριακό στοιχείο έπαψε να αποτελεί ζώσα πραγματικότητα στο μισό νησί.
Σήμερα η συγκυρία προσφέρεται για μια λύση του Κυπριακού που μπορεί να λυτρώσει την Κύπρο από την επικυριαρχία της Τουρκίας. Ισραήλ, Αίγυπτος και άλλες χώρες της περιοχής τρέμουν στην ιδέα ότι η Τουρκία θα βρεθεί σε μικρή απόσταση από τα σύνορά τους. Ότι θα μπεί στο «παιχνίδι» για έλεγχο της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οι σύμμαχοι της Τουρκίας, οι ΗΠΑ, Βρετανία αλλά και Γερμανία και Ε.Ε. πρέπει να κατανοήσουν ότι μια Τουρκία η οποία θα ελέγχει την Κύπρο, και μέσω της Κύπρου τη νοτιοανατολική Μεσόγειο, θα μετατραπεί σε ενισχυμένη περιφερειακή υπερδύναμη και αστάθμητο παράγοντα. Ιδιαίτερα υπό την ηγεσία του Ερντογάν. Μια Τουρκία που έχει προσβάσεις στον Καύκασο, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και ελέγχει και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δεν είναι προς το συμφέρον κανενός.
Η Τουρκία μπορεί να επωφεληθεί από την ενεργειακή συνεργασία, με μια ελεύθερη, ομόσπονδη Κύπρο και με άλλες χώρες της περιοχής.
Εδώ και μερικά χρόνια, Τουρκία και Ερντογάν εφαρμόζουν πολιτική πλήρους οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και θρησκευτικής ενσωμάτωσης των κατεχομένων. Η πολιτική αυτή πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για την Κύπρο και τον κυπριακό λαό, με άλυτο το Κυπριακό.
Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης
