«Δεν είναι δυνατό να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους» Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Ένα θετικό πρόσημο ισότητας και δικαιοσύνης που οφείλουμε να κατακτήσουμε για εμάς αλλά και για τις επόμενες γενιές κυπρίων. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας των πολιτών. Μια μορφή κοινωνικού μετασχηματισμού που θα μας οδηγήσει στην πρόοδο αλλά ταυτόχρονα και στην απαλλαγή από παλαιότερες και πρόσφατες συντηρητικές αγκυλώσεις. Και δεν πρόκειται για κάτι το αόριστο ή κάτι το νεφελώδες. Αφορά την δικιά μας κοινωνία. Μια κοινωνία ανοιχτή. Μια κοινωνία που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Μια κοινωνία χωρίς ομοφοβία, ρατσισμό, φασιστικές εξάρσεις και νοοτροπίες της κοινωνίας του 1950. Κυρίως χωρίς ακραίες κοινωνικές ανισότητες που ταλαιπωρούν την κυπριακή κοινωνία στη μνημονιακή περίοδο.
Μπορεί πολλοί να μας κατηγορούν για το νησιώτικο, κλειστό και εν ολίγοις συντηρητικό χαρακτήρα του λαού μας. Είμαστε όμως και κάτι πολύ περισσότερο. Είμαστε ένας λαός που έχει μπολιαστεί από την επαφή, την συνδημιουργία και τη συνύπαρξη με διαφορετικές εθνοτικές ομάδες αλλά και με διαφορετικούς λαούς. Ανοιχτός στις πολιτισμικές ωσμώσεις. Με βάση αυτό μπορούμε να οικοδομήσουμε καλύτερα μια κοινωνία ανοιχτή. Που να είναι ανεκτική στην διαφορά, χωρίς να παραμερίζει την ιδιαιτερότητα, την παράδοση και τις ξεχωριστές αξίες.
Μια κοινωνία ανοιχτή στους κατατρεγμένους, στους πρόσφυγες, που εγκαταλείπουν την χώρα τους, γιατί στην πατρίδα τους έχουν χάσει τα πάντα. Γιατί εμείς ως λαός ξέρουμε από προσφυγιά και κατατρεγμό. Για να μην πνιγεί ποτέ ξανά κάποιος Αϊλάν στα νερά της δικιάς μας Μεσογείου. Για να μην μικραίνουν τέτοια περιστατικά το μπόι μας της «αδρωπιάς». Χρωστάμε στον εαυτό μας μια καινούργια κοινωνία. Το κράτος που υπερασπίζεται ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών. Μια κοινωνία που λέει τέρμα στον εκφοβισμό και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Και κυρίως μια κοινωνία χωρίς φτώχεια. Χωρίς οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερη μορφή καταπίεσης και ανελευθερίας από τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ανεργία.
Η Αριστερά ποτέ δεν φοβήθηκε τα μεγάλα οράματα. Για τα μεγάλα οράματα υπάρχει. Την πρόοδο, το ριζοσπαστικό προσανατολισμό της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας ανοιχτής, με σχολεία που καλλιεργούν την κριτική σκέψη, την ανοχή και τον ορθολογισμό. Για ειρήνη και σοσιαλισμό.
Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο σε μια χώρα που υπάρχει ακόμα το χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών, σε μια κοινωνία σκληρής αποστέρησης των ουσιωδών υποχρεώσεων του κράτους για κοινωνική προστασία, για κοινωνική πρόνοια; Σε μια χώρα όπου βασιλεύει η σκληρή λιτότητα για τους φτωχούς και η αύξηση των εισοδημάτων της ολιγαρχίας των πλουσίων;
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το ξημέρωμα. Καιρός του σπείρειν καιρός του θερίζειν. Άμα ωριμάσει το στάχυ και έρθει η ώρα η ανάγκη να κορεστεί, η ώρα γίνεται μήνες και οι αλλαγή είναι ραγδαία.
Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης
