Ο Μεγάλος Εκβιασμός. Του Χρίστου Χριστοφίδη

Ο κάθε πολίτης έχει απόλυτο δικαίωμα να αποφασίσει κατά πόσο οι εξελίξεις γύρω από την καταρχήν συμφωνία της Κυβέρνησης με την Τρόικα συνιστούν εθνική αναγκαιότητα, το «μη χείρον» για τον τόπο ή όχι. Το ίδιο και οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου. 

Υπάρχει μια κρίσιμη παράμετρος όμως, η οποία παρά τις αλλεπάλληλες προκλήσεις, γίνεται προσπάθεια να αποκρυβεί, όχι μόνο από όσους οφείλουν να λογοδοτήσουν αλλά και από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Γεγονός: στην πιο κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης της Κυβέρνησης με την Τρόικα ο υποψήφιος Πρόεδρος και Πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Νίκος Αναστασιάδης και το κόμμα του, εκβίαζαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση να αποδεχθεί άρον-άρον τις θέσεις της Τρόικας καταλήγοντας σε συμφωνία, καρφώνοντας πισώπλατα την επίσημη κυπριακή πλευρά και αποδυναμώνοντας σοβαρά τις προσπάθειες μας.

Τα δεδομένα «βοούν». Ενώ η περίοδος 18 με 20 Νοεμβρίου ήταν γνωστό ότι θα αποτελούσε την κορύφωση των διαπραγματεύσεων με την Τρόικα, ενόψει μάλιστα της προγραμματισμένης αποχώρησης της Τρόικας αμέσως μετά από την Κύπρο, την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, απέστειλε επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την οποία, την ίδια στιγμή, φρόντισε να διαρρεύσει σε δύο εφημερίδες, την εφημερίδα «Αλήθεια» και την εφημερίδα «Πολίτης». Είναι λογικό να διερωτηθεί κάποιος «τι το κακό με το να κοινοποιήσει ένας αρχηγός κόμματος κάποιες απόψεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;». Εάν το ζητούμενο ήταν η κοινοποίηση κάποιων απόψεων, αυτή η επιστολή δεν θα διέρρεε αμέσως στα ΜΜΕ.  Η επιστολή αυτή διέρρευσε στα ΜΜΕ αμέσως, γιατί ακριβώς ο στόχος ήταν άλλος: να πιέσει την δική μας πλευρά να αποδεχτεί άρον-άρον τις αξιώσεις της Τρόικας.

Αυτό που είναι ακόμα χειρότερο, είναι το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη επιστολή ο κ. Αναστασιάδης εκβίαζε απάνθρωπα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προχωρήσει εδώ και τώρα με αποδοχή των όρων της Τρόικας, ειδάλλως του εφιστούσε την προσοχή σε ενδεχόμενες «ποινικές ευθύνες» μεταξύ άλλων, από τη μη σύναψη μιας συμφωνίας. Απειλούσε δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης, τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας της δικής μας πλευράς με την Τρόικα, να τον σύρει στα δικαστήρια, άγνωστο βέβαια με ποια διαδικασία, εάν αυτός δεν συμφωνούσε άρον-άρον με τις αξιώσεις της Τρόικας. Δεν αποκαλύπτουμε κάτι. Ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης παραδέχτηκε, μιλώντας το πρωί της 22ας Νοεμβρίου στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ, όταν διαφαινόταν ότι οι διαπραγματεύσεις έβαιναν σε αδιέξοδο, ότι είχε απειλήσει μέσα από την επιστολή της 16^ης Νοεμβρίου τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με ποινική δίωξη. Το κείμενο που ακολουθεί είναι από την απομαγνητοφώνηση της συζήτησης του κ. Αναστασιάδη στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ.

Ελένη Βρεττού : «Τον έχετε θέσει προ των ευθυνών του και αφήνετε αιχμή για πιθανές ποινικές ευθύνες;»

Απάντηση : «Ναι κυρία Βρετού. Μάλιστα κυρία Βρετού. Και η ασύγνωστη αμέλια αποτελεί αδίκημα».

Εάν τότε στις 16 Νοεμβρίου συμφωνούσαμε με την αξίωση Αναστασιάδη για άρον-άρον υπογραφή του Μνημονίου θα είχαμε, για παράδειγμα, μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη αναφορά για το Φυσικό Αέριο, την ιδιωτικοποίηση ημικρατικών οργανισμών, ακόμα πιο κουτσουρεμένη την ΑΤΑ, και το ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων σε σοβαρότατο κίνδυνο διάλυσης. Αυτά πρέπει να τα θυμούνται ιδιαίτερα διάφορα στελέχη του Συναγερμού και ορισμένα ΜΜΕ που πρόσκεινται στον κ. Αναστασιάδη, όταν χύνουν σήμερα κροκοδείλια δάκρυα για τα όντως επώδυνα μέτρα που το Μνημόνιο περιέχει, όπως για παράδειγμα συνδικαλιστές Εκπαιδευτικών Οργανώσεων.

Ο εκβιασμός όμως δεν σταμάτησε εδώ. Σε μια ενδεχόμενα πιο κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης, την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου μετά την κρίσιμη σύνοδο των Πολιτικών Αρχηγών στο Προεδρικό, ο κ. Αναστασιάδης προέβει σε δηλώσεις. Γνωρίζοντας πολύ καλά  τα προβλημάτα και τις ευαισθησίες μιας συγκεκριμένης τράπεζας. Οι δηλώσεις αυτές ουσιαστικά λειτουργούσαν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όταν δηλαδή ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης δηλώνει δημόσια ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, υπονοώντας τον κίνδυνο μιας συγκεκριμένης τράπεζας, το πρόβλημα αν υπάρχει επιδεινώνεται και αν δεν υπάρχει δημιουργείται. Μεταξύ άλλων ο κ. Αναστασιάδης δήλωσε «αν η Τρόικα αποχωρήσει με την προοπτική μη επανόδου ποια θα είναι η συνέπεια στο όλο τραπεζικό σύστημα…» «Γνωρίζω κάποιες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που έχουν χρονοδιαγράμματα και αφορούν το τραπεζικό μας ευρύτερο σύστημα…» και ο νοών νοείτω…  

Δεν κρίνουμε τις πολιτικές θέσεις Αναστασιάδη με τις οποίες είναι πολύ καλά γνωστό ότι διαφωνούμε. Αυτό που κρίνουμε, και είναι ίσως σημαντικότερο, είναι οι μέθοδοι του κ. Αναστασιάδη. Μια συμπεριφορά που επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια σε κρίσιμες καμπές της Κυπριακής ιστορίας. Το 1974, το 2004 και πρόσφατα κατά την κρίσιμη διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Είναι δικαίωμα του κ. Αναστασιάδη να υποστηρίζει για παράδειγμα ότι το πρόβλημα της Κύπρου ήταν ο Μακάριος, ότι έπρεπε να υπερψηφιστεί το σχέδιο Ανάν ή ότι έπρεπε να αποδεχόμαστε πλήρως και αμέσως τις απαιτήσεις της Τρόικας. Εκείνο που δεν έχει κανένα δικαίωμα ο κ. Αναστασιάδης να πράττει, είναι να στηρίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πραξικοπηματικές δυνάμεις επειδή διαφωνεί με τον Μακάριο, να καταγγέλλει την Κυπριακή Δημοκρατία στην Ευρώπη επειδή διαφωνεί με τον Τάσσο και να εκβιάζει και να απειλεί δημόσια τον Χριστόφια επειδή διαφωνεί μαζί του. Εκείνο που δεν έχει κανένα δικαίωμα να πράττει ο κ. Αναστασιάδης είναι να επιβάλλει «διά πυρός και σιδήρου» τη δική του άποψη. Είναι πράγματι να απορεί κανείς, εάν σήμερα βρισκόμενος στην αντιπολίτευση ο κ. Αναστασιάδης απειλεί με ποινικές διώξεις τους πολιτικούς του αντιπάλους επειδή διαφωνεί μαζί τους, τι θα συμβεί εάν αύριο ανέλθει στην εξουσία.

Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης