Με την ολοκλήρωση του περιβόητου διαλόγου για το θέμα των εκποιήσεων μεταξύ Κυβέρνησης και Πολιτικών Κομμάτων, είναι η ώρα για έναν απολογισμό ή μια καταγραφή των γεγονότων,
μέσα από τα οποία ο καθένας μπορεί, έχει τη δυνατότητα, να καθορίσει το βαθμό υπευθυνότητας και σοβαρότητας με την οποία ενήργησε τόσο η Κυβέρνηση όσο και το κάθε Κόμμα ξεχωριστά. Θα αναδειχτεί επίσης μέσα από αυτό τον απολογισμό και ποιους στόχους επεδίωκε να υπηρετήσει ο καθένας.
Οι στόχοι της Κυβέρνησης ήταν ξεκάθαροι και έχουν εξαρχής διαφανεί με τον τρόπο που καθόρισε τη διαδικασία. Συζήτησε και κατάληξε μαζί με τη Τρόικα και το περιεχόμενο αυτής της κατάληξης το κατάθεσε προς τα Κόμματα, τονίζοντας με ένα τρόπο, όχι απλά αδόκιμο, αλλά προκλητικό, ότι, πρώτο το νομοσχέδιο δεν είναι προς επαναδιαπραγμάτευση και δεύτερο – το γραφικό πλέον – αν δεν ψηφιστεί δεν θα αποδεσμευτεί η επόμενη δόση. Άρα ο στόχος ήταν προφανής. Για ακόμα μια φορά να στείλουμε το μήνυμα προς τη Τρόικα ότι είμαστε συνεπείς με τις «δεσμεύσεις» μας.
Ποιο θα ήταν το σωστό; Ποια διαδικασία θα ήταν πιο δημιουργική; Ο διάλογος με τα Κόμματα να προηγείτο, υπήρχε χρόνος, προς θεού όχι για να υποχρεωθεί η Κυβέρνηση να «υπακούσει» στα Κόμματα, αλλά για να εισπράξει το αίσθημα μέχρι που μπορεί να φτάσει το κάθε Κόμμα και κύρια να ακούσει απόψεις και επιχειρήματα που ενδεχομένως να την βοηθούσαν στις διαβουλεύσεις με τη Τρόικα. Είναι βέβαιο και ο κάθε νουνεχής το αντιλαμβάνεται, ότι αυτή ήταν η πιο ενδεδειγμένη διαδικασία.
Επί της ουσίας του περιεχομένου του νομοσχεδίου. Ποιο είναι το κύριο του χαρακτηριστικό; Θυματοποιεί τους ίδιους ανθρώπους. Τις ίδιες ομάδες. Αυτούς που η κρίση και το «σύστημα» έκαμε άνεργους, που μείωσε ή διέλυσε τους μισθούς τους, που διέκοψε τις σπουδές των παιδιών τους, που έκλεισε την μικροβιοτεχνία τους. Τώρα επιδιώκει με συνοπτικές διαδικασίες το ξεσπίτωμα τους.
Και το χειρότερο η το τραγελαφικό είναι ότι «βάφτισαν αυτό το νομοσχέδιο με αυτό το περιεχόμενο, εκσυγχρονιστικό. Αν είναι ποτέ δυνατό. Αυτό δεν μπορεί να είναι εκσυγχρονισμός. Αυτό είναι πισωγύρισμα. Μας παίρνει πίσω εκατό χρόνια. Στην εποχή της τοκογλυφίας.
Δεν είναι τυχαίο που όλες οι πολιτικές δυνάμεις – με εξαίρεση τον ΔΗΣΥ που για λόγους σκοπιμότητας πρότεινε κάποιες διακοσμητικές αλλαγές – απέρριψαν το νομοσχέδιο καθορίζοντας ότι θα πλήξει τις ευάλωτες ομάδες του τόπου.
Και είναι οξύμωρο και άδικο και συμβαίνει δυστυχώς πάντοτε σε κάθε τέτοια περίπτωση, ενώ απορρίφτηκε από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, κάποιοι, είτε δημοσιογράφοι είτε αρθρογράφοι, είτε στελέχη της Κυβέρνησης, να τα έχουν μόνο με το ΑΚΕΛ «στολίζοντας» το με επίθετα προσπαθώντας να πείσουν ότι οι όποιες ενστάσεις του διακατέχονται από αντιπολιτευτικό μένος. Αυτή η προσπάθεια, εκτός του ότι δεν είναι και φαίνεται ότι δεν είναι αντικειμενική, το μόνο που προσφέρει είναι να κρατεί τη κοινωνία και τη πολιτική ζωή στο τόπο στάσιμη και καθηλωμένη σε συντηρητικά πρότυπα. Αυτά που οδήγησαν το τόπο σε κακοτόπια και σε αδιέξοδα
Ιδιαίτερα σε τούτο το θέμα το ΑΚΕΛ έχει θέσεις και προτάσεις που χρονίζουν. Υπάρχει η κοινή πρόταση ΑΚΕΛ – ΕΔΕΚ με την οποία κάτω που κάποιες προυποθέσεις και καθορίζονται ποιες είναι, προστατεύεται η πρώτη κατοικία. Είναι καλά οι Υπουργοί Οικονομικών και Εσωτερικών να μελετήσουν αυτή τη πρόταση και μπορούν να βοηθηθούν, εάν πραγματικά θέλουν να δώσουν κοινωνικά δίκαιες λύσεις σε αυτά τα θέματα.
Το ΑΚΕΛ είναι γνωστό ότι σε τούτα τα ζητήματα είχε έχει και θα έχει ξεκάθαρες θέσεις. Και στο συγκεκριμένο είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν πρόκειται να κάμει πίσω ούτε ένα γιώτα από τις διακηρυγμένες θέσεις του.
Γράφει: Χρίστος Αλέκου
