Το σκάνδαλο, του σκανδάλου, ώ σκάνδαλο… Της Χριστιάνας Μανώλη

Αν και λόγω εργασίας αναγκάζομαι καθημερινά να παρακολουθώ την επικαιρότητα αυτές τις μέρες έχω φρικάρει, και ξέρεις γιατί;

Όχι επειδή μου κάνει τόση εντύπωση αυτή όλη η βρωμιά που βγαίνει προς τα έξω και επιβεβαιώνει πως το επίθετο μπανανία το διατηρούμε άριστα εδώ και χρόνια, αλλά επειδή όλοι μας έχουμε αδιαφορήσει και συνηθίσει τόσο πολύ στο άκουσμα σκανδάλων που δεν σπαταλούμε χρόνο και φαιά ουσία για να ασχοληθούμε. Απλά διαβάζουμε ενημερωτικά τι έγινε χωρίς περαιτέρω συναισθήματα και με πλήρη επίγνωση της παθητικότητας μας.

Άλλωστε θεωρείται ντεμοντέ στην μικρή μας κυπριακή κοινωνία το να ασχοληθείς με κάτι που έστω μυρίζει πολιτική καθώς τα τελευταία χρόνια η καλλιέργεια της απάθειας πουλάει περισσότερο παρά η κριτική σκέψη.  ‘Ενώ παράλληλα θεωρώ ότι εδώ και αρκετό καιρό στην χώρα μας διαιωνίζεται ένα καταθλιπτικό κλίμα.  Κλίμα που προκύπτει από τον Οικονομικό Χειμώνα που ζούμε εδώ και λίγα χρόνια, από την ανεργία στις νέες ηλικίες που βγάζει απόφοιτους πανεπιστημίων με αμφιβολίες για τον εαυτό τους που δεν βρήκαν ακόμη δουλειά ή και μάλλον από τους τόσους εργαζόμενους που δουλεύουν για το τίποτα καθώς απλά και μόνο η εργασία στις μέρες μοιάζει με προτέρημα για τον κάθε ένα που τη διαθέτει.

Όλα αυτά αποτελούν τους λόγους που ο κόσμος δεν μπορεί να ασχοληθεί με το σκάνδαλο που συμβαίνει με την Γιωρκάτζη και τον Ρίκκο, δεν μπορεί να καταλάβει τι έγινε με την Cyprus Airways και τους δικηγόρους του Νίκου, δεν συζητά τόσο όσο θα έπρεπε για τα στημένα παιχνίδια, και σίγουρα δεν μπορεί να ασχοληθεί άλλο με τον εκ Πάφου κύριο-πρώην Δήμαρχο και την κομπανία του. Όλα αυτά πλήττουν ανεπανόρθωτα το κύρος αυτών που μας έλεγαν και τους είχαμε πιστέψει για ηγέτες, κρίσεις και δεν το συνεχίζω άλλο για να μην με πιάσει εμένα κρίση….

Η καλλιέργεια της σκέψης «όλοι φταίνε και όλοι είναι ίδιοι» είναι ίσως το καλύτερο επικοινωνιακό τέχνασμα που έφτιαξαν αυτοί που όντως ΦΤΑΙΝΕ. Αν δεν το έχεις καταλάβει, άρχισε να λες και εσύ «το σκάνδαλο, του σκανδάλου, ω σκάνδαλο!» μήπως και συνειδητοποιήσεις έστω και τώρα τι γίνεται. Πρέπει να αρχίσουμε να δημιουργούμε άποψη και συνείδηση για το τι συμβαίνει, καθώς ζούμε σε μια κοινωνία που έχει καταδικάσει τους ανθρώπους της να εκφέρουν ισχυρή άποψη μόνο στο ερώτημα: «τι χρώμα πιστεύεις είναι το φόρεμα, μπλε και μαύρο ή χρυσό με άσπρο;».