“Κανείς δεν έρχεται να σας σώσει, είπε o καναδό-αμερικανός συγγραφέας και ψυχολόγος, Nathaniel Branden, σε μια από τις πολλές συναντήσεις ψυχοθεραπείας στις οποίες συμμετείχε συμβουλευτικά. Για να εισπράξει την διαμαρτυρία των παρευρισκομένων:
–Μα εσύ ήρθες.
–Σύμφωνοι. Αλλά εγώ ήρθα μόνο για να σας πω ότι κανένας δεν έρχεται.”
Την γλαφυρή αυτή αφήγηση του Nathaniel Branden, θυμήθηκα ξαφνικά την ώρα που παρακολουθούσα την βαρυσήμαντη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην κρατική τηλεόραση. Ήταν η στιγμή που ο Έλληνας Πρωθυπουργός, με αφοπλιστική ειλικρίνεια – και συνάμα αφέλεια – έλεγε:
“Απευθύνθηκα παντού. Και Ρωσία και ΗΠΑ και Κίνα. Δεν μας έδινε κανείς χρήματα. Και η Ελλάδα δεν μπορεί να επιστρέψει, χρεοκοπημένη στη δραχμή. Πως να στηριχθεί ένα νέο νόμισμα χωρίς συναλλαγματικό απόθεμα; Η νέα ελληνική δραχμή, θα κατέρρεε την επόμενη στιγμή της έκδοσης της, μαζί με τον τραπεζικό τομέα και την οικονομία.”
Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τα λάθη, την αφέλεια, τον λαϊκισμό, τα ναρκισσιστικά σύνδρομα και την ανικανότητα αυτών που διαχειρίστηκαν διαχρονικά την ελληνική υπόθεση. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτό που έχει σημασία, τώρα, που τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ τελείωσαν, που ο Βαρουφάκης πήγε στην Αίγινα για διακοπές και η σταυροφορία για τη σωτηρία της Ευρώπης τελείωσε (ή τουλάχιστον ανεστάλη), είναι η επιστροφή στη Λογική. Παρά τον βαρύ λογαριασμό. Μόνο ο Αλέξης μπορεί ακόμη να κάνει την διαφορά. Να κυβερνήσει και να εφαρμόσει αυτά που υπέγραψε. Όχι σαν μια ανεπιθύμητη αγγαρεία την οποία θα αναθεματίζει σε κάθε δυσκολία. Αλλά ηγούμενος μίας πανεθνικής προσπάθειας για ανασυγκρότηση και μεταρρύθμιση της χώρας, πάταξη της διαφθοράς και της διάπλοκής. Αν προχωρήσει συλλογικά, χωρίς δισταγμούς, μπορεί ακόμη και να μείνει στην ιστορία, ως το παιδί, που αφού έκανε μεγάλα λάθη, έγινε άντρας και έσωσε την παρτίδα. Αν διστάσει, πίσω του περιμένει ο Κασιδιάρης.
Θα σταθώ όμως και σε κάτι άλλο. Όλοι αυτοί που εδώ στην Κύπρο έβγαλαν τις γραβάτες μόλις εκλέγηκε ο Αλέξης και αποθέωναν τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη και τον Λαπαβίτσα, είναι οι ίδιοι που θυμήθηκαν μετά από 40 χρόνια ότι πρέπει να απορρίψουμε την Ομοσπονδία και να επιδιώξουμε μια άλλη διευθέτηση στο Κυπριακό. Ισχυρίζονται, ότι, υιοθετώντας μια αόριστη, διεκδικητική πολιτική, θα πείσουμε τον διεθνή παράγοντα για το δίκαιο μας και θα καθήσουμε την Τουρκία στο σκαμνί, κάτι που θα μας αποφέρει λύση ενιαίου κράτους.
Λοιπόν, αν μη τι άλλο, τις τελευταίες ημέρες το τέλος των ψευδαισθήσεων όντως έφτασε. Κανείς δεν έρχεται να μας σώσει. Ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Αμερικάνοι. Μόνο οι Κύπριοι μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Ε/κ και Τ/κ. Με την απαραίτητη προϋπόθεση, ότι, αφού συνεννοηθούμε μεταξύ μας και φτάσουμε σε μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία, η Τουρκία – που έχει και τον τελικό λόγο – θα τηρήσει μια εποικοδομητική στάση. Όχι διότι ξαφνικά μετανόησε, αλλά διότι αυτό υπαγορεύει σήμερα και το δικό της συμφέρον. Για πρώτη φορά, τα θέλω της ε/κ και της τ/κ κοινότητας συγκλίνουν (για διαφορετικούς λόγους), στον ίδιο σκοπό. Αυτόν, της επανένωσης της πατρίδας μας, στα πλαίσια μιας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ο διεθνής παράγοντας φέρεται διαθετειμένος να στηρίξει την προοπτική αυτή, διότι οι ευρύτερες γεωπολιτικές συνθήκες ευνοούν την ανάδειξη της Κύπρου σε πυλώνα και κόμβο ενεργειακής, πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας στην περιοχή. Μια προοπτική που φαίνεται να διασφαλίζει και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας.
Για αυτό πρέπει να απαντήσουμε στο πραγματικό ερώτημα. Όπως για την Ελλάδα, το πραγματικό διακύβευμα δεν ήτανε οδυνηρό μνημόνιο ή όχι, αλλά εντός ή εκτός ευρωζώνης και άτακτη χρεοκοπία, το πραγματικό ερώτημα που εμείς έχουμε να απαντήσουμε, δεν είναι εάν προτιμάμε Ομοσπονδία ή Ενιαίο Κράτος. Το πραγματικό ερώτημα είναι Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Εάν οι δύο ηγέτες συμφωνήσουν σε μια λειτουργική και βιώσιμη Ομοσπονδία, που θα ενώνει τον τόπο και θα επιτρέπει σε όλους τους πρόσφυγες, εάν το επιθυμούν, να επιστρέψουν στα χωριά τους, εγώ ξέρω τι θα απαντήσω. Το καλύτερο μνημόσυνο των παππούδων μου, θα είναι να επιστρέψω στον τόπο που γεννήθηκαν. Στον Κοντεμένο.
Γράφει: Χαράλαμπος Σταυρίδης
