Ήθελα να γράψω για την Ελλάδα σήμερα.
Για τις θεωρίες παιγνίων και το δράμα του ελληνικού λαού. Για το μέλλον του, που παίζεται κορώνα γράμματα. Δεν θα το κάνω ακόμη. Γι’ αυτό φταίει η Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας και το φτερωτό της λιοντάρι που κοιτάζει αγέρωχα και γαλήνια τους επισκέπτες στην κύρια είσοδο του πύργου του Οθέλλου.
Εκεί ήμασταν πριν από λίγες ημέρες. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εκπρόσωποι κομμάτων, δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, για να ενημερωθούμε για τις εργασίες συντήρησης του τμήματος του ενετικού τείχους της παλιάς πόλης της Αμμοχώστου που περιτριγυρίζει το λιμάνι της πόλης και τον Πύργο του Οθέλλου. Η επίσκεψη διοργανώθηκε από την πρέσβειρα της Σλοβακίας με στόχο την ανάδειξη του έργου που συντελεί η Τεχνική Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά με την οικονομική στήριξη της UNDP και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Δεν είχα ξαναβρεθεί στην παλιά πόλη της Αμμοχώστου. Άκουσα πολλές ιστορίες για την ομορφιά και την μοναδικότητά της. Δεν ήμουνα, όμως, έτοιμος για τόση ομορφιά! Παρά την εγκατάλειψη και την παραμέληση. Παρά την έλλειψη ζωής. Μια πόλη με τόσο μοναδικό χαρακτήρα και τόσο πολιτιστικό πλούτο θα έσφυζε από ζωή σε συνθήκες ομαλότητας. Θα αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους τουριστικούς και πολιτιστικούς προορισμούς της Ανατολικής Μεσογείου.
Η εντός των τειχών πόλη της Αμμοχώστου λοιπόν. Εκεί όπου λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα την αναδεικνύουν σε λίκνο και χωνευτήρι πολιτισμών και θρησκειών, με πέραν των 300 διαφορετικών χώρων λατρείας να συνυπάρχουν από το βάθος των αιώνων. Οι Ορθόδοξες εκκλησίες δίπλα στους καθεδρικούς ναούς των Λατίνων και τα τζαμιά των Μουσουλμάνων, περιτριγυρισμένα από μνημεία ασύγκριτης ομορφιάς και αρχαιολογικής αξίας που συνυπάρχουν και ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα νεότερα κτίσματα της πόλης. Οι Λουϊζινιάν με τους Γενουάτες. Η Βασίλισσα Κορνάρο και η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, παρέα στα δρομάκια της ιστορίας με τον Αγά Σεγίτ Μεχμέτ. Ο καθεδρικός του Αγίου Νικολάου δίπλα στον Μεντρεσέ του Κουτούπ Οσμάν.
Εκεί λοιπόν. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι αποφάσισαν να πάρουν την μοίρα της παλιάς πόλης στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι μπορούν να συνεργαστούν για την διάσωση της κοινής τους πολιτιστικής κληρονομιάς. Παρά τις δυσκολίες και την αμφισβήτηση. Παρά τις συκοφαντίες για όσους συνεργάζονται με την τρισκατάρατη UNDP. Συγχαρητήρια λοιπόν. Λίγο ακόμη και μόνο ερείπια θα κληροδοτούσαμε στα παιδιά μας.
Επέστρεψα απόγευμα στη Λευκωσία. Στο ράδιο έπαιζαν οι δηλώσεις Σιζόπουλου. Νατοϊκό κατασκεύασμα η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ρατσιστική. Και αυτοί που την μεθοδεύουν απεργάζονται την Κυπριακή Δημοκρατία. Υλοποιούν τα καταχθόνια σχέδια των αμερικανοβρεττανών για προσάρτηση της Κύπρου στην Τουρκία. Να την απορρίψουμε, πρέπει αυτή την Λύση. Δεν πειράζει αν την αποδεχτήκαμε εδώ και 37 χρόνια. Ούτε και αν δεν την έχουμε μπροστά μας ακόμη. Και την Ζυρίχη την δεχτήκαμε, αλλά την αλλάξαμε.
Κλείνω τα μάτια και βλέπω μπροστά μου το φτερωτό λιοντάρι. Να μου λέει ότι ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα. Ιδίως όταν δεν μιλάει κανείς. Ξέρεις πόσο καλύτερα έγιναν τα πράγματα τώρα που ξεκινήσατε να μιλάτε και πάλι; Μην σταματήσετε τώρα. Έχει πολλά τείχη και πύργους που θέλουν να σας πουν την δική τους ιστορία. Να νοιώσουν την αγάπη και την φροντίδα σας και να σας βοηθήσουν να καταλάβετε ότι το παρελθόν και το μέλλον σας είναι κοινό.
Άνοιξα τα μάτια και τώρα άκουγα ότι Αναστασιάδης και Ακιντζί μπαίνουν στα βαθιά. Πολύ σημαντικό το έργο των διαπραγματευτών, συμφώνησαν, επαναβεβαιώνοντας την θέληση τους να καταλήξουν σε Λύση. Έχουμε δρόμο και δυσκολίες μπροστά μας, αλλά έχουμε και την αποφασιστικότητα να τις ξεπεράσουμε μαζί, έλεγαν. Το φτερωτό λιοντάρι περιμένει απάντηση. Θα τους δώσουμε την ευκαιρία; Λέτε να ζούμε την γέννηση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Λογικής;
Γράφει: Χαράλαμπος Σταυρίδης
