Εκσυγχρονισμός της παιδείας: Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη… Της Άρτεμις Κυριάκου

Μέσα στο χάος και το ψάξιμο για να βρεθεί η άκρη του νήματος στο κουβάρι της οικονομίας, ο εκσυγχρονισμός της παιδείας είναι το μόνο όπλο που μπορεί να δώσει ελπίδα στην πατρίδα μας. «Εκσυγχρονισμός της παιδείας»!

Τρεις λέξεις με τόσο ευρύ και βαρυσήμαντο νόημα που όμως ρίχνονται ανελέητα στην σκακιέρα, με την παραπαιδεία και την ιδιωτική εκπαίδευση να κάνουν τσεκ-ματ!

Ας πάρουμε το παράδειγμα της δημοτικής εκπαίδευσης για να γίνει πιο αντιληπτό πώς στήνεται το παιχνίδι, στο όνομα πάντα του εκσυγχρονισμού της παιδείας. Περισσότεροι από 4000 δάσκαλοι εργάζονται στα σχολεία ενώ, ως εχόντων των πραγμάτων, μέχρι και το 2025 αναμένεται να προσληφθούν συνολικά γύρω στους 170 δασκάλους (με βάση τις αφυπηρετήσεις). Αν ο στόχος είναι να γίνουν κάποια βήματα να βελτιώσουμε την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης που θα στοχεύσουμε πρώτα; Να γίνει μια ορθότερη αξιολόγηση των 4000 ή να μελετήσουμε πώς θα προσλαμβάνονται 5-10 εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο; Αν και οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους, το μόνο σχέδιο που περιέχει ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα είναι αυτό του Νέου Σχεδίου Διορισμών Εκπαιδευτικών!!!Το ερώτημα είναι το γιατί…

Καιρός είναι να στραφούμε σε πιο ουσιαστικά κι εποικοδομητικά ερωτήματα:

• Απολύθηκε ποτέ εκπαιδευτικός λόγω ανικανότητας;
• Μετακινήθηκαν ποτέ εκπαιδευτικοί από σχολείο σε σχολείο ώστε να «ξεχαστεί» προβληματική συμπεριφορά εκπαιδευτικού;
•  Μετακινήθηκαν ποτέ μαθητές από σχολείο σε σχολείο ώστε να «ξεχαστεί» προβληματική συμπεριφορά μαθητή/τριας;
• Έχουμε προβλήματα παραβατικής συμπεριφοράς στα σχολεία μας;
• Μπορούν να μεταπηδήσουν τάξη οι χαρισματικοί μαθητές;
• Καλλιεργούμε ικανότητες στα παιδιά μας ή τους καλούμε σε απλή απομνημόνευση πληροφοριών;
• Κάνουμε μη τυποποιημένα διαγωνίσματα;
• Είναι έτοιμοι οι γονείς να δεχτούν μη τυποποιημένα διαγωνίσματα;
• Υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς αρνούνται να συναινέσουν στην περαιτέρω στήριξη του παιδιού τους;
• Γιατί να ενημερώνει ο/η επιθεωρητής/ρια για την άφιξή του στο σχολείο;
• Δεν θα έπρεπε να είναι πιο τακτικός/η επισκέπτης/ρια ο/η κάθε επιθεωρητής/ρια ώστε να έχει μια πιο ολοκληρωμένη και ρεαλιστική εικόνα του έργου του/της εκπαιδευτικού με δεδομένη την ύπαρξη δύσκολων στιγμών στη διδασκαλία;
• Προετοιμάζουν «υπερπαραγωγή» μαθήματα οι εκπαιδευτικοί για την επίσκεψη του/της επιθεωρητή/ριας;
• Αναμένουν «υπερπαραγωγή» μαθήματα οι επιθεωρητές/τριες ώστε να δικαιολογήσουν την βαθμολογία/ έκθεση που δίνουν;
• Σχετίζεται η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με το κομματικό υπόβαθρο του εκάστοτε εκπαιδευτικού;

Σε αυτά κι άλλα ερωτήματα θα έπρεπε να αναλωθούμε κι όχι να αναλύουμε τα αυτονόητα! Φυσικά πρέπει να εκσυγχρονιστεί η παιδεία μας με βασική προϋπόθεση να ξεφύγει η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών από τα γρανάζια του ρουσφετιού και των κομματικών αλυσίδων. Αντ’ αυτού πάμε προς ολοταχώς να εμπλέξουμε και τις προσλήψεις των εκπαιδευτικών σε αυτά, δημιουργώντας ένα δημοσιοϋπαλληλίστικο καθεστώς όπου μάλιστα τα περισσότερα πτυχία (μεταπτυχιακό/διδακτορικό)  αυξάνουν τις πιθανότητες εργοδότησης!  Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι εκσυγχρονισμού του τρόπου εργοδότησης πέραν του προτεινόμενου;… Δεν αντιστεκόμαστε στις αλλαγές, αντιστεκόμαστε στις αλλαγές που γίνονται εις το όνομα των αλλαγών. 

Γράφει:  Άρτεμις Κυριάκου