Βρήκαν μια μέρα και την αφιέρωσαν στον Δάσκαλο. Μια μέρα όπως τη σημερινή, την 5η Οκτωβρίου, την ονόμασαν Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού, για να θυμάται ο κόσμος ότι υπάρχουν και οι εκπαιδευτικοί, μέσα σε όλα τα άλλα.
Μια μέρα σαν τη σημερινή θα συναντήσει κανείς άρθρα και κομμάτια στις εφημερίδες που θα εξυμνούν το δάσκαλο. Θα διαβάσει ανακοινώσεις οργανωμένων συνόλων που θα ευχαριστούν το δάσκαλο για τα όσα προσφέρει στην κοινωνία και στα παιδιά. Τα κανάλια, πιθανόν, να αφιερώσουν και λίγα δευτερόλεπτα για να προβάλουν εκδηλώσεις αφιερωμένες στο δάσκαλο ή στην καλύτερη περίπτωση να διαθέσουν λίγα λεπτά για κάποιο μικρό αφιέρωμα. Μια μέρα σαν τη σημερινή θα βρεθούν και λουλούδια στην έδρα της δασκάλας.
Σήμερα γιορτάζει αυτός που όλοι λίγο πολύ τον κατηγορούν τα τελευταία χρόνια. Γιορτάζει αυτός που «δουλεύει λίγο και αμείβεται πολλά, αυτός που κάθεται 3 μήνες το καλοκαίρι, 2 εβδομάδες το Πάσχα και 2 τα Χριστούγεννα». Όλοι έχουν μια «καλή» κουβέντα να πουν για τους εκπαιδευτικούς κάπου και κάποτε, όλοι τους όμως, έστω και αν δεν το παραδέχονται ορισμένοι, αναγνωρίζουν τη δυσκολία αλλά και τη σπουδαιότητα του επαγγέλματος, ειδικά σε τόσο δύσκολες εποχές.
Αυτοί λοιπόν που γιορτάζουν σήμερα, είναι αυτοί οι ανώνυμοι καθημερινοί ήρωες που κλήθηκαν για ακόμη μια φορά να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και να αντιμετωπίσουν το «θηρίο» που ονομάζεται οικονομική κρίση. Το μεγαλείο του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού αναδεικνύεται καθημερινά τόσο εντός όσο και εκτός τάξης, αφού είναι ο δάσκαλος που καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με όλο τα φάσμα της οικονομικής κρίσης.
Είναι ο δάσκαλος που καθημερινά αντιμετωπίζει μέσα στην τάξη του κάθε μορφής κοινωνικό πρόβλημα. Είναι ο δάσκαλος που έχει χρέος, καθήκον και υποχρέωση να ξεχάσει τα δικά του προβλήματα, να ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνον με τους μαθητές του και να τους προσφέρει την ώρα του σχολείου και όχι μόνον, την απέραντη του αγάπη και τη πιο ζεστή του αγκαλιά για να μπορέσει να τους κερδίσει και να τους διαπαιδαγωγήσει. Και όλα αυτά, χωρίς να έχει πλέον κανένα κίνητρο για να εργαστεί αφού κάποιοι φρόντισαν, εκτός από το να μειώσουν τους μισθούς, να αυξήσουν όρια αφυπηρέτησης, να καταργήσουν συντάξεις και ωφελήματα, να απαγορεύσουν και τις προαγωγές και να απολύσουν και νέους συναδέλφους. Συνεπώς, το μοναδικό κίνητρο* σήμερα για τους εκπαιδευτικούς είναι η αγάπη τους για τα παιδιά καθώς και η πεποίθησή τους ότι η παιδεία είναι η μόνος τρόπος για έξοδος από την κρίση.
Η 5η Οκτωβρίου δεν είναι η μέρα που γιορτάζουν οι εκπαιδευτικοί αλλά η μέρα που όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκτός από τους εκπαιδευτικούς οφείλει να σκεφτεί τους εκπαιδευτικούς, όχι για να τους πει ευχαριστώ, αλλά για να αναγνωρίσει το τεράστιο κοινωνικό και παιδαγωγικό έργο που επιτελούν κάθε πρωινό και όχι μόνον. Οι εκπαιδευτικοί γιορτάζουν όταν οι μαθητές τους χαμογελούν, όταν τους αγκαλιάζουν, όταν τους ανοίγονται και κουβεντιάζουν μαζί τους, όταν οι μαθητές τους βελτιώνονται και επιτυγχάνουν, όταν τους χαιρετούν στο δρόμο, τότε και μόνον τότε γιορτάζουν οι εκπαιδευτικοί. Και ευτυχώς στην Κύπρο, είναι πολλοί οι δάσκαλοι που γιορτάζουν 365 ημέρες το χρόνο.
*Το μοναδικό επιπλέον κίνητρο που έχει απομείνει στους εκπαιδευτικούς είναι η αξιοπρέπεια τους. Ακόμα όμως και αυτή προσπαθούν κάποιοι να την πάρουν τους τελευταίους μήνες, με τους συνεχής εμπαιγμούς και την πρωτοφανή κοροϊδία που επιδεικνύουν.
Γράφει: Απόστολος Σκουρουπάτης
