Διότι τι ζήτησαν οι συντεχνίες της ΑΗΚ; Δεν ζήτησαν δεσμεύσεις για διατήρηση των κεκτημένων τους. Αυτές ήδη δόθηκαν. Ούτε ζήτησαν να μην ιδιωτικοποιηθεί ο οργανισμός, κάτι στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν θα έπρεπε οι ίδιοι να έχουν λόγο. Η κυβέρνηση συζητούσε μερική αποκρατικοποίηση του, υπό κρατικό έλεγχο. Αυτό που ζήτησαν και πήραν ήταν δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης ότι δεν θα υπάρξει νοικοκύρεμα στην ΑΗΚ. Ότι η κακοδιαχείριση θα συνεχιστεί.
Αν κάτι ξεχώρισε από τη συνάντηση των συντεχνιών της ΑΗΚ με τον πρόεδρο δεν ήταν η μεταξύ τους ταύτιση θέσεων. Χρόνια τώρα, άλλωστε, πολιτικό σύστημα και συντεχνίες αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που στέκει απέναντι από την κοινωνία. Ούτε η επιβεβαίωση που έφερε ότι ζούμε σ’ ένα κράτος πλήρους αναρχίας και αλητείας, όπου ο κάθε μεγαλόσχημος πολιτικός ή συνδικαλιστής συνεχίζει να λειτουργεί ωσάν να του ανήκει η χώρα. Αλλά η πέραν πάσης αμφιβολίας ανάδειξη της αδυναμίας μας να γυρίσουμε σελίδα.
Η απειλή για απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν για μια ακόμα φορά αρκετή για να οδηγήσει σε συνάντηση με τον πρόεδρο και ακύρωση της διαδικασίας αποκρατικοποίησης του οργανισμού. Ο Υπουργός Ενέργειας ανακοίνωσε ότι η ΑΗΚ θα παραμείνει 100% κρατική, ενώ ούτε ο νομικός διαχωρισμός της σε δύο τομείς (που επικαλείτο το τελευταίο δίμηνο στη βάση ερευνών ώστε να έρθουν στην αγορά νέοι παραγωγοί και να βοηθηθεί ο ανταγωνισμός και εκσυγχρονισμός) δεν θα προχωρήσει. Εξέλιξη που οδήγησε και τον Αλέκο Τρυφωνίδη, ο οποίος πέρσι απειλούσε να τα κάψει όλα-μέχρι που πήρε από την κυβέρνηση όλα όσα ζητούσε- να εξαγγείλει κατεπείγουσα συνάντηση με τον πρόεδρο ώστε να αντιστραφεί η απόφαση για ιδιωτικοποίηση και της ΑΤΗΚ αλλά και για δημιουργία νέας κρατικής εταιρίας. «Χρειαζόμαστε την Αρχή Τηλεπικοινωνιών- εξήγησε- να συνεχίσει να αποτελεί το βασικό βραχίονα της ανάπτυξης της οικονομίας και του κράτους». Ενημέρωσε, μάλιστα, ότι οι συντεχνίες έχουν ετοιμάσει και προτάσεις για εκσυγχρονισμό του οργανισμού!
Η πραγματικότητα είναι πως αυτή η εξέλιξη δεν εκπλήσσει. Έχει δείξει άλλωστε τα τελευταία τρία χρόνια αυτή η κυβέρνηση ότι θα κάνει τα πάντα ώστε το δόγμα της ιερής αγελάδας του δημοσίου και των πολιτικών προνομίων να διατηρηθεί ανέπαφο. Το έδειξε στην περίπτωση με τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, με την προσφορά που έσπευσε να κάνει στους υπαλλήλους της CYTA. Την ίδια στιγμή όμως κάποιος δεν μπορεί παρά να μένει άναυδος από την άνεση με την οποία- με την ανεργία στο 16% και ένα μεγάλο αριθμό πολιτών να ζητιανεύει για ένα κομμάτι ψωμί- η ο πρόεδρος βγήκε στην ουσία και είπε ότι θα πρέπει αυτοί οι πολίτες, μόνοι τους να πληρώσουν για το κόστος της επαναφοράς, ώστε κάποιοι άλλοι- οι αιώνια ευνοημένοι- όχι να μην απολέσουν κοινωνικά απαράδεκτα κεκτημένα αλλά να μην ξεβολευτούν.
Διότι τι ζήτησαν οι συντεχνίες της ΑΗΚ; Δεν ζήτησαν δεσμεύσεις για διατήρηση των κεκτημένων τους (της δουλειάς και του μισθού τους). Αυτές ήδη δόθηκαν. Ούτε ζήτησαν να μην ιδιωτικοποιηθεί ο οργανισμός, κάτι στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν θα έπρεπε οι ίδιοι να έχουν λόγο. Η κυβέρνηση συζητούσε μερική αποκρατικοποίηση του, υπό κρατικό έλεγχο. Αυτό που ζήτησαν και πήραν ήταν δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης ότι δεν θα υπάρξει νοικοκύρεμα στην ΑΗΚ. Ότι η κακοδιαχείριση θα συνεχιστεί. Επειδή μερική αποκρατικοποίηση θα σήμαινε σοβαρότερο έλεγχο, ίσως επανεξέταση απαράδεκτων επιδομάτων. Αφού καμιά ιδιωτική εταιρία δεν θα έμπαινε σ’ ένα οργανισμό ο οποίος δουλεύει για τους εργαζόμενους του και όχι τον πελάτη. Διαχωρισμός θα σήμαινε ανάγκη προσαρμογής στους κανόνες της αγοράς. Αυτά απέρριψαν.
Τι είπε ο Τρυφωνίδης, αποκλείοντας την ιδιωτικοποίηση και τη δημιουργία νέας εταιρίας; Πως δεν τους αρκεί η κατοχύρωση όλων των κεκτημένων τους. Δεν τους ικανοποιεί απλά να συνεχίσουν να πληρώνονται όπως πληρώνονται, να απολαμβάνουν εφάπαξ και συντάξεις καλύτερες και από δημοσίου υπαλλήλου. Ούτε είναι αρκετή η δημιουργία νέας κρατικής εταιρίας για να υποδεχθεί όσους δεν θέλουν να μεταφερθούν στη δημόσια υπηρεσία , αλλά θέλουν να παραμείνουν στην ΑΤΗΚ ως δημόσιοι υπάλληλοι. Θέλουν να μείνουν δημόσιοι υπάλληλοι στον οργανισμό επιλογής τους.
Και τι είπε η κυβέρνηση που την τελευταία τριετία «μάχεται» για τον εκσυγχρονισμό; Ότι θα πρέπει ο καταναλωτής να συνεχίσει να πληρώνει πανάκριβο ρεύμα και η οικονομία να χρυσοπληρώνει το πιο σημαντικό κομμάτι της παραγωγικότητας ώστε να συνεχίσουν όλοι αυτοί να συνδιοικούν δημόσιες και ημιδημόσιες επιχειρήσεις. Ότι αυτά που τον Οκτώβριο ο Χάρης Γεωργιάδης χαρακτήριζε ως προϋπόθεση για δημιουργία «συνθηκών βιώσιμης ανάπτυξης», αυτά που το Φλεβάρη ο πρόεδρος θεωρούσε απαραίτητα για «συνέχιση του δρόμου της ανάκαμψης», τελικά δεν είναι τόσο αναγκαία όσο η άνεση, ο ετσιθελισμός και καλοπέραση μιας ομάδας ανθρώπων.
Με την έναρξη της κρίσης έγραφα ότι το χειρότερο που μπορεί να αφήσει, είναι μια λευκή κόλλα χαρτί. Να βγούμε δηλαδή από την κρίση οι ίδιοι όπως μπήκαμε σ’ αυτήν. Τρία χρόνια μετά δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έχει να προτάξει σχεδόν τίποτε ουσιαστικό. Πέραν μιας ρητορικής που δεν συνάδει με τις πράξεις της. Δεν προχώρησε σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις ή σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν συγκρούστηκε με κεκτημένα που οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα. Δεν άλλαξε νοοτροπίες. Η ΑΗΚ παραμένει κρατική, η ΑΤΗΚ (στην καλύτερη) γίνεται νέα κρατική εταιρεία, το ΓεΣΥ παραμένει στάσιμο, η κρατική μηχανή, πέραν κάποιων προσωρινών αποκοπών, δεν «ενοχλήθηκε» καθόλου.
Το μόνο που έχει να προτάξει είναι συνέχιση μιας πορείας, ενός μοντέλου που έφερε την χώρα στα πρόθυρα χρεωκοπίας. Με πολλές παράπλευρες απώλειες. Και μια λευκή κόλλα χαρτί.
Δημοσιεύθηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
