Χρειάζεται τεράστια υποκρισία, απύθμενο θράσος, αυτοί που ψήφισαν το νόμο και αξιοποίησαν όσο κανείς άλλος τα κενά του, για τους οποίους το ασυμβίβαστο είναι ο κύριος τρόπος και λόγος επιβίωσης, να επικαλούνται σήμερα την υπόθεση Γιωρκάτζη ως απόδειξη της ανάγκης για εκσυγχρονισμό του.
Είναι να απορεί κανείς. Πως σκέφτονται και κυρίως τι σκέφτονται για εμάς. Έγινε άτυπη σύσκεψη αρχηγών με τον πρόεδρο και κατέληξαν, λέει, στο ότι η υπόθεση με τη Γιωρκάτζη έφερε στην επιφάνεια κενά και αδυναμίες που κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη για εκσυγχρονισμό του νόμου για το ασυμβίβαστο, ώστε να υπάρξει αποτελεσματικότερη πάταξη της διαπλοκής.
Μια ακόμα αντίδραση το τελευταίο διάστημα που ήρθε να επιβεβαιώσει σε ποια επίπεδα υποκρισίας και θρασύτητας έχει περιέλθει το κομματικό κατεστημένο της χώρας. Όχι επειδή το θέμα Γιωρκάτζη δεν ήταν σοβαρό. Σαφώς και το ασυμβίβαστο, όπως είχε δημιουργηθεί με την εκπροσώπηση του Αντρέα Βγενόπουλου από τη θυγατέρα της Διοικητού, προκάλεσε το λαϊκό αίσθημα αλλά και δικαιολογημένες αμφιβολίες κατά πόσο- υπό αυτές τις συνθήκες- θα μπορούσε να ασκήσει αμερόληπτα τις υποχρεώσεις της. Ούτε διότι το νομοσχέδιο δεν έχει κενά. Έχει μόνο κενά. Αλλά διότι χρειάζεται τεράστια υποκρισία, απύθμενο θράσος, αυτοί που ψήφισαν το νόμο και αξιοποίησαν όσο κανείς άλλος τα κενά του, για τους οποίους το ασυμβίβαστο είναι ο κύριος τρόπος και λόγος επιβίωσης, να επικαλούνται σήμερα την υπόθεση Γιωρκάτζη ως απόδειξη της ανάγκης για εκσυγχρονισμό του. Ωσάν να τα κενά και οι αδυναμίες του νόμου σήμερα να έγιναν αντιληπτά ή να μην αφορούσαν ποτέ τους ίδιους.
Είναι δυνατόν, όμως, όλο αυτό τον προβληματισμό που έφερε στην επιφάνεια η εμπλοκή της θυγατέρας της κ.Γιωρκάτζη στην υπόθεση Βγενόπουλου, να μην τον είχε φέρει πολύ πριν η εμπλοκή των θυγατέρων του προέδρου, σε μια εξίσου εμφανή περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων; Όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ενοχλημένοι από όλη αυτή τη διαπλοκή που ήρθε να αναδείξει η υπόθεση Γιωρκάτζη, να μην είχαν θεωρήσει τουλάχιστον εξίσου ασύμβατο, ηθικά και πρακτικά, το ότι οι θυγατέρες του προέδρου είναι μεγαλομέτοχοι σ’ ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία (που φέρει το όνομα του) το οποίο εκπροσωπεί μερικούς εκ των κύριων μετόχων του δ.σ. της Τράπεζας Κύπρου; Μεγάλους ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες; Των οποίων τα συμφέροντα, πολλές φορές, έρχονται σε σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον;
Αν όντως αυτός ο προβληματισμός ήταν ειλικρινής, δεν θα είχαν όλοι αυτοί προ πολλού προβληματιστεί και καταλήξει στην ψήφιση διαφορετικού νομοσχεδίου το 2008, από το γεγονός ότι επί Τάσσου Παπαδόπουλου το δικηγορικό του γραφείο εκπροσωπούσε εταιρίες που διαπραγματεύονταν με το κράτος μπίζνες εκατομμυρίων; Δεν θα έπρεπε να ήταν εμφανή, σ’ όλους αυτούς που σήμερα «ανησυχούν», τα κενά και οι αδυναμίες του νόμου όταν βουλευτές λειτουργούσαν ως νομικοί σύμβουλοι τραπεζών και ψήφιζαν νομοσχέδια που τις αφορούσαν; Ηγούνταν ανώνυμων εταιριών; Όταν ως δικηγόροι που σαν κύριο κύκλο εργασιών είχαν την εγγραφή εταιριών, περνούσαν νομοθεσίες για offshore εταρίες. Ή όταν ως ιατροί ψήφιζαν για το ΓΕΣΥ; Όταν κόμματα έκαναν εταιρίες και επενδυτικές; Χρειαζόταν αλήθεια η εμπλοκή της θυγατέρας της κ. Γιωρκάτζη στην υπεράσπιση Βγενόπουλου για να αναδειχθεί η ανάγκη για αλλαγές στο νόμο για το ασυμβίβαστο, όταν σε κάθε σχεδόν ζήτημα που τίθεται στη Βουλή , αριθμός βουλευτών καλούνται να ψηφίσουν υπέρ ή εναντίον των ίδιων τους των συμφερόντων;
Είναι δυνατόν το γεγονός ότι οι βουλευτές που ψήφισαν «διάσωση» της Λαϊκής φορτώνοντας στη χρεοκοπημένη χώρα 1.8δις είχαν πελάτες με τεράστια ποσά στη συγκεκριμένη τράπεζα να μην είχε αναδείξει το πρόβλημα με τη σύγκρουση συμφερόντων; Όταν περνούσαν το νόμο για την αμνηστία; Ή όταν ψήφιζαν για το πρώτο κούρεμα; Το ότι τις εταιρίες για την ενδιάμεση ή αυτές που σήμερα θέλουν να αγοράσουν τις Κυπριακές Αερογραμμές εκπροσωπούν δικηγόροι με δικαίωμα ψήφου και επιρροή στη Βουλή, δεν θα έπρεπε να ήταν αρκετά για να φέρουν στην επιφάνεια αυτά που τελικώς έφερε η υπόθεση Γιωρκάτζη;
Κι αν έγνοια τους ήταν όντως το ασυμβίβαστο, υπήρχε περίπτωση, όταν- μετά από τέσσερις αναβολές- αποφάσιζαν να θέσουν περιορισμούς στις επαγγελματικές δραστηριότητες τους, σ’ αυτές να μην συμπεριελάμβαναν πως δεν νοείται βουλευτές να είναι και νομικοί σύμβουλοι ημικρατικών οργανισμών ή να προσφέρουν υπηρεσίες στις συνεργατικές εταιρείες; Να θεώρησαν ότι οι περιορισμοί για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο δεν θα έπρεπε να επεκτείνονται στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον; Με αποτέλεσμα γυναίκες υπουργών να ιδρύουν εταιρίες στις οποίες κατακυρώνονται προσφορές από υπουργεία όπου επικεφαλής ήταν ο σύζυγος τους;
Η πραγματικότητα είναι ότι αν κάποιος διαβάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο εύκολα μπορεί να διακρίνει ότι τα παράθυρα δεν έτυχαν. Πέτυχαν. Επιτρέποντας σ’ όλους αυτούς που σήμερα παρουσιάζονται προβληματισμένοι, απορούν και εξίστανται με το «θράσος» και την «ανηθικότητα» της κ. Γιωρκάτζη, να εκμεταλλεύονται την βουλευτική τους ιδιότητα για να καρπούνται επαγγελματικά οφέλη. Κι αν δει τις ενέργειες τους έκτοτε (όπως π.χ. το ότι 5 χρόνια μετά τη σύσταση της η Επιτροπή για το ασυμβίβαστο ακόμα αναμένει τη ψήφιση κανονισμών για να λειτουργήσει), εύκολα μπορεί να αντιληφθεί και τις πραγματικές τους προθέσεις. Τις οποίες έτσι αλλιώς μας αποκάλυψε ο ΔΗΣΥ– Περιορίζοντας τις εξουσίες τους, να μετατρέψουν τους «ανεξάρτητους» θεσμούς σε ακόμα πιο εξαρτοποιημένους από τους ίδιους, αρχίζοντας πρώτα με την Κεντρική Τράπεζα και προχωρώντας στους υπόλοιπους. Ενώ αυτοί, εν μέσω μιας ατέρμονης συζήτησης που θα αναδείξει τεράστιες δυσκολίες στην εφαρμογή (όπως έγινε με τη χρηματοδότηση των κομμάτων, τις λιμουζίνες κ.α.), θα συνεχίσουν ανενόχλητοι να προωθούν και να πετυχαίνουν έγκριση νομοσχεδίων, διά των οποίων θα εξυπηρετούν τους πελάτες τους και τα κόμματα να παίρνουν χρήματα από εταιρίες υπέρ ή εναντίον των συμφερόντων των οποίων θα καλούνται να ψηφίσουν στη Βουλή. Αφού προφανώς δεν είναι η σύγκρουση συμφερόντων που τους ενοχλεί αλλά ότι κάποιοι συγκρούονται με τα δικά τους συμφέροντα.
Διότι υπάρχει αλήθεια κανείς που να πιστεύει ότι το σύστημα θα επιβάλει οποιονδήποτε περιορισμό στον εαυτό του; Ότι θα θέσει όρια που θα επηρεάζουν τα εισοδήματα ή την πολιτική και οικονομική επιρροή του; Τον τρόπο να διαπλέκεται και να κερδίζει; Όταν η διαπλοκή είναι αυτή που τους κρατά εκεί; Όταν το να διαπλέκονται είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν; Και τελικά τι θα πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο; Το ότι η κ. Γιωρκάτζη εντελώς λανθασμένα αποδέχθηκε μια θέση στην οποία προϋπήρχε ασυμβίβαστο; Ή ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες της διαπλοκής κατάφεραν, με τόση ευκολία, να αναδείξουν τη Γιωρκάτζη ως το κύριο πρόβλημα της χώρας;
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
