Η ΕΔΕΚ ουδέποτε διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο στον πολιτικό διάλογο.
Ποτέ δεν πλειοδότησε σε θέματα πολιτικής. Έκτισε όλη της την ύπαρξη στο φόβο, την πατριδοκαπηλία, τις εθνικιστικές κορώνες, σε γενικόλογες υποσχέσεις και σε φανταστικούς αγώνες. Και πρωταγωνίστησε σε μια ρητορική που- μέσω της άρνησης- κατέστησε τον Κύπριο τον πιο μίζερο λαό στην Ευρώπη. Αγνοώντας ότι η πολιτική πρέπει πρώτιστα να δίνει ελπίδα.
«Είναι η ώρα οι πολίτες να αφήσουν την κριτική του καναπέ και να δείξουν διά της ψήφου τους ότι μπορούν να τοποθετηθούν πολιτικά. Είμαστε η μόνη χώρα στην ΕΕ όπου δεν παρατηρείται μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων, λόγω της άκριτης οπαδίστικης λογικής, η οποία εξέθρεψε το διπολισμό που μας οδήγησε στα σημερινά χάλια. Ο πολίτης θα πρέπει να τιμωρήσει αυτούς που τον οδήγησαν στην καταστροφή… (και) να επιβραβεύσει τις πολιτικές που τον υπερασπίζονται όλα αυτά τα χρόνια. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να απουσιάζει από αυτές τις εκλογές». Mε τον τρόπο αυτό ο Δημήτρης Παπαδάκης σχολίασε τελευταία δημοσκόπηση που έφερε τα δύο μεγάλα κόμματα να διατηρούν σε μεγάλο βαθμό τα ποσοστά τους, καθώς και τα μεγάλα ποσοστά αποχής.
Πρόκειται για μια λογική στην οποία κινείται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η ΕΔΕΚ- ακόμα πιο έντονα αυτή τη φορά ίσως επειδή θεωρεί ότι οι συνθήκες ευνοούν μια τέτοια στάση. Άλλωστε στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η τοποθέτηση σε συνέντευξη του προέδρου της ΕΔΕΚ, ο οποίος λίγες μέρες πριν είχε χαρακτηρίσει την αποχή ως συνενοχή. Πλήρης απαξίωση του συστήματος του οποίου η ΕΔΕΚ δεν αποτελεί μέρος και στήριξη αυτών που βρίσκονται εκτός. Από μόνος του ο διπολισμός ευθύνεται για τα σημερινά χάλια, ενώ τεράστιες ευθύνες έχει και ο κόσμος (που τον στήριξε διαχρονικά), τον οποίο καλεί να ψηφίσει πολιτικά- και πολιτικά θα ψηφίσει μόνο εάν στηρίξει ΕΔΕΚ ή τουλάχιστον δεν στηρίξει ένα εκ των δύο μεγάλων κομμάτων και σίγουρα όχι απέχοντας. H άκριτη οπαδίστικη λογική είναι αυτή που κρατά χαμηλά την ΕΔΕΚ. Καθ’ ένας που απέχει στηρίζει την πολιτική που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε. Πόσο όμως πειστική μπορεί να είναι μια τέτοια ρητορική;
Κατ’ αρχή η ΕΔΕΚ κάνει κάτι το αδιανόητο. Εξαιρεί τον εαυτό της από ένα σύστημα του οποίου αποτελεί μέρος εδώ και 44 χρόνια. Την στιγμή μάλιστα που συμμετείχε σε όλες τις μεγάλες αποφάσεις που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Όχι μόνο στήριξε αλλά πρωταγωνίστησε στην πρώτη απόφαση του Eurogroup (με βουλευτές της να πανηγυρίζουν το αποτέλεσμα και να αλληλοσυγχαίρονται), ουδέποτε έθεσε θέμα ELA για το οποίο σήμερα φωνάζει, στήριξε μάλιστα την απόφαση οικονομικής βοήθειας προς τη Λαϊκή με 1.8δις, εξέλεξε το Δημήτρη Χριστόφια, στον οποίο σήμερα προσάπτει την οικονομική καταστροφή, στην προεδρία. Πως λοιπόν μπορεί να παρουσιάζεται ως η δύναμη εκτός συστήματος; Να το κατακεραυνώνει και να δηλώνει ότι δεν φέρει καμιά ευθύνη; Με ποιο τρόπο οι πολιτικές της υπερασπίστηκαν τον πολίτη;
Ο Δημήτρης Παπαδάκης ζητά από τον κόσμο να τοποθετηθεί πολιτικά. Πότε ο ίδιος και το κόμμα του τοποθετήθηκαν με τέτοιο τρόπο; Πότε οι ενέργειες ή παρεμβάσεις τους είχαν να κάνουν με παραγωγή πολιτικής; Πότε μίλησαν για πλάνο λύσης του Κυπριακού ή για τρόπους εξόδου από την κρίση; Εκτός βέβαια αν για την ΕΔΕΚ αποτελεί πολιτική η καταγγελία της Τουρκίας σ όλους τους οργανισμούς ή η καταδίκη της πολιτικής της λιτότητας (χωρίς να εξηγεί που θα βρεθούν τα χρήματα για κάτι τέτοιο). Πως μπορείς να ζητάς από τον κόσμο να λειτουργήσει πολιτικά όταν εσύ δεν το έκανες ποτέ; Και πως μπορείς να δηλώνεις ότι στήριξη ενός πολιτικού κόμματος που ουδέποτε λειτούργησε πολιτικά είναι πολιτική πράξη;
Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής είχε δίκαιο σε κάτι. Είναι όντως εκπληκτικό το γεγονός ότι παρά τη διαχείριση που έκαναν ως κυβερνήσεις, παρά το ότι απέτυχαν να λειτουργήσουν σωστά και ηθικά, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ δεν φαίνεται να τιμωρούνται. Παρουσιάζουν απώλειες πολύ μικρότερες απ’ ότι θα ανέμενε κάποιος και απ’ ότι θα έπρεπε ίσως σε μια δημοκρατία που λειτουργεί σωστά. Ο λόγος όμως (που παρά τα όσα αδιανόητα βλέπουμε και μαθαίνουμε δεν παρατηρείται μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων) είναι η ίδια η ΕΔΕΚ που- όπως και το λεγόμενο κέντρο στο σύνολο του- έχει αποτύχει να δώσει εναλλακτική στον κόσμο, διέξοδο και προοπτική.
Ακόμα κι αν η σημερινή ηγεσία της δεν έφαγε (όπως υποστηρίζουν τα στελέχη της), αυτό δεν μπορεί από μόνο του να αποτελεί επιχείρημα ώστε κάποιος να την ψηφίσει (γιατί θα πρέπει δηλ. ο πολίτης να επιλέξει μεταξύ αυτών που έκλεψαν και αυτών που δεν του προσφέρουν καμιά απολύτως πολιτική πρόταση, μεταξύ ενός «απατεώνα» και μιας «πολιτικής απάτης»;) Η ΕΔΕΚ ουδέποτε διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο στον πολιτικό διάλογο. Ποτέ δεν πλειοδότησε σε θέματα πολιτικής.Έκτισε όλη της την ύπαρξη στο φόβο, την πατριδοκαπηλία, τις εθνικιστικές κορώνες και σε φανταστικούς αγώνες. Και πρωταγωνίστησε σε μια ρητορική που- μέσω της άρνησης- κατέστησε τον Κύπριο τον πιο μίζερο λαό. Αγνοώντας ότι η πολιτική πρέπει πρώτιστα να δίνει ελπίδα.
Αυτό πληρώνει σήμερα- τη διαχρονική απουσία της από τον πολιτικό διάλογο. Αυτό πλήρωνε πάντα με τα χαμηλά ποσοστά. Που οδήγησαν τον Βάσο Λυσσαρίδη να δηλώσει το γνωστό «πολλοί μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται». Διότι ο γάμος, τουλάχιστον για ένα σοβαρό άνθρωπο, προϋποθέτει πολύ περισσότερα από ένα φλερτ. Για να σε παντρευτεί κάποιος θα πρέπει να μπορεί σε πάρει και στα σοβαρά.
Δεν μπορεί π.χ. να προβάλλεις την καταδίκη της κατοχής ως διαχείριση του Κυπριακού, να λες ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγές στην οικονομία χωρίς να επηρεάζεται κανένας βολεμένος ή ότι εκλογή σου θα τερματίσει τις πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη. Να απορρίπτεις- πανηγυρίζοντας- την πρώτη συμφωνία, και να συνεχίζεις να επιμένεις (κι ενώ τα αποτελέσματα είναι εκεί) ότι η θέση που τήρησες ήταν ορθή. Και να καλείς τον κόσμο σε ομιλίες για να του εξηγήσεις ποιοι είναι οι ένοχοι και να ζητήσεις την παραδειγματική τιμωρία τους. Να καταψηφίζεις τον προϋπολογισμό, νομιζόμενος ότι περνά από τους υπόλοιπους, και στη συνέχεια να το υπερψηφίζεις.
Αντί λοιπόν στην ΕΔΕΚ να ισχυρίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ότι όποιος δεν τους στηρίξει είναι ανεύθυνος, κομματόσκυλο, ηλίθιος και δεν ξέρω τι άλλο, καλό θα ήταν να διερωτηθούν γιατί ενώ στο εξωτερικό τα κομμουνιστικά κόμματα έκαναν χώρο στη σοσιαλδημοκρατία, στην Κύπρο, αυτό ποτέ δεν έγινε. Γιατί ενώ μια σημαντική μερίδα του κόσμου δεν εκφράζει ούτε η δεξιά ούτε η παλαιά αριστερά, γιατί ενώ αρκετοί αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλιστές, η ΕΔΕΚ δεν αποτέλεσε γι’ αυτούς ποτέ επιλογή. Γιατί αντί αυτών στο κόμμα βρήκαν χώρο κάποιες από τις πιο ακραίες και μισαλλόδοξες φωνές. Τότε και ο Δημήτρης Παπαδάκης θα καταλάβει γιατί ο κόσμος δεν μετακινείται ή δεν φεύγει από την αποχή. Και ο κ. Ομήρου θα αντιληφθεί ότι για τη σημερινή κατάσταση συνένοχη δεν είναι η κοινωνία αλλά η ΕΔΕΚ. Ότι δεν είναι αυτοί το θύμα ενός άκριτου κομματισμού όπως λένε, αλλά ο κόσμος, τον οποίο ένα κομματικό κατεστημένο του χαμηλότερου επιπέδου έχει οδηγήσει στην απόλυτη απογοήτευση, αναξιοπρέπεια και μιζέρια. Και τον έχει αφήσει, χωρίς επιλογή, στην αποχή.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
