Ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε από μια κακοήθια του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ για να ρίξει σκιές σε όσους δημοσιογράφους, η αρθρογραφία δεν υιοθετεί τη δική του αφήγηση. Υιοθετώντας τη λογική ότι όλοι (οι άλλοι) είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου και στέλλοντας το μήνυμα πως κανένας δεν μπορεί να έχει διαφορετική, από αυτόν, αντίληψη των πραγμάτων χωρίς να είναι ύποπτος για προδοσία.
H κίνηση της επιτροπής αλήθειας της Βουλής στην Ελλάδα να ζητήσει, μετά από σχετική αποκάλυψη του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των Ελλήνων δημοσιογράφων «ώστε να πληροφορηθούν όλοι ποιοι κλήθηκαν για να παρακολουθήσουν σεμινάρια με στόχο «την προβολή των θέσεων του Ταμείου», δεν ήταν έκπληξη, ήταν όμως ιδιαίτερα ενοχλητική. Και ήρθε να επιβεβαιώσει το πόσο επικίνδυνη έχει αρχίσει να καθίσταται η σημερινή κυβέρνηση.
Όταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην απόλυτη πενία του κράτους, ζητούσαν αυξήσεις μισθών και επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων, μιλήσαμε για μια κυβερνώσα παράταξη που επέμενε σε μια φαντασιακή θέσμιση της πραγματικότητας. Όταν η Ραχήλ Μακρή εξηγούσε πως αν οι «θεσμοί» δεν δώσουν χρήματα στην Ελλάδα, με τους δικούς της όρους, η Ελληνική ΚΤ θα τυπώσει 100 δις ευρώ για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας (χωρίς νομισματικό αντίκρυσμα), γελάσαμε με τη συμπαθητική τους αφέλεια. Όταν βουλευτής, μετά από 4 ½ μήνες διακυβέρνησης, διερωτόταν απευθυνόμενος στο Βαρουφάκη «δηλαδή λέγαμε παπαριές προεκλογικά;», συγκαταβατικά κάναμε λόγο για μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε μια παρατεταμένη αφασία. Η βυζαντινή μανία για μετονομασία των «αμαρτωλών» εννοιών- Τρόικα, Μνημόνιο- σε Θεσμοί, Συμφωνία-γέφυρα, η εικόνα του Τσίπρα, ως πρωθυπουργού πλέον, να εκφωνεί τους ίδιους ακριβώς λόγους που του είχαν γράψει προεκλογικά, η επιμονή κομματικών στελεχών, επικαλούμενα τον Διαφωτισμό, να παράγουν ανορθολογισμό, όλα, εντάσσονταν στο πλαίσιο μιας αναγκαίας πορείας ενηλικίωσης της Αριστεράς. Μιας παρωδίας που έπρεπε να βιώσει η χώρα ώστε να γυρίσει σελίδα, μετά από μια μακρά περίοδο κατά την οποία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν αλώσει κάθε κύτταρο της. Η συγκεκριμένη όμως κίνηση δεν ήταν αποτέλεσμα ούτε απύθμενης ανεπάρκειας, ούτε παντελούς αδυναμίας αντίληψης των πραγματικοτήτων, ούτε εμμονών. Είχε ξεκάθαρο κίνητρο. Και ήρθε ως συνέχεια άλλων ενεργειών στις οποίες έχει προβεί ο ΣΥΡΙΖΑ (με πιο χαρακτηριστική τη σύσταση επιτροπών για τα μνημόνια) που ως στόχο έχουν να διεγείρουν το λαϊκό αίσθημα έναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών και να τερματίσουν κάθε αντίθετη φωνή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε από μια κακοήθια του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ για να ρίξει σκιές σε όσους δημοσιογράφους, η αρθρογραφία δεν υιοθετεί τη δική του αφήγηση. Το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης δεν ήταν σε θέση να δώσει λεπτομέρειες για το περιεχόμενο της σχέσης που αναπτύχθηκε μεταξύ αυτών και του Ταμείου ελάχιστη σημασία είχε. Αφού στόχος της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της κυβέρνησης ήταν η στοχοποίηση των «αντιφρονούντων». Με μια εκπληκτική λογική σύμφωνα με την οποία η ενημέρωση των δημοσιογράφων αποτελεί μονοπώλειο της κυβέρνησης και η έκφραση των κυβερνητικών θέσων ένδειξη πατριωτισμού, η ενημέρωση έγινε «σεμινάρια», η πληροφόρηση της άποψης και της άλλης πλευράς έγινε «προβολή των θέσεων του ΔΝΤ», η πιθανή διαφορετική αντίληψη έγινε εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων. Υιοθετώντας τη λογική ότι όλοι (οι άλλοι) είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου και στέλλοντας το μήνυμα πως κανένας δεν μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων χωρίς να είναι ύποπτος για προδοσία.
Είναι ξεκάθαρο πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ζωντανέψει το αφήγημα της δημιουργίας ενός «εχθρού του λαού». Ο οποίος δεν περιορίζεται στο εξωτερικό, αλλά έχει τα πλοκάμια του και στο εσωτερικό. Και επεκτείνεται σε κάθε ομάδα της κοινωνίας θεωρούν στο κόμμα ότι βρίσκεται απέναντι. Εξού και στους προδότες που «υπηρετούσαν σκοπιμότητες των αφεντικών» τους- πέραν των δημοσιογράφων- έσπευσαν να εντάξουν και ομάδα οικονομολόγων οι οποίοι με «σαθρά επιχειρήματα» προσπαθούσαν να πείσουν για την ανάγκη εφαρμογής του μνημονίου.
Εδώ και πέντε μήνες, εκμεταλλευόμενος τη δικαιολογημένη και απόλυτη κοινωνική αγανάκτηση και αξιοποιώντας αριθμών «δικών» του μέσων επικοινωνίας αλλά και όσων στην πορεία έγιναν «δικά» του (με τελευταία την ΕΡΤ), έχει χωρίσει την Ελλάδα σε φίλους του λαού, που είναι οι ίδιοι, και εχθρούς του, όπου εντάσσονται όλοι οι υπόλοιποι. Δεν υφίστανται απόψεις διαφορετικών αποχρώσεων. Όσοι δεν συμφωνούν με τη διαμονοποίηση του εξωτερικού εχθρού δεν είναι απλώς ηλίθιοι ή ανίκανοι, αλλά πράκτορες ξένων δυνάμεων και υπονομευτές των εθνικών συμφερόντων. Όσοι σχεδίασαν και υπηρέτησαν την πολιτική των μνημονίων, το έχουν πράξει όχι γιατί είχαν μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας ή έστω μια διαφορετική ιεράρχηση αρχών, αλλά γιατί ήταν «πουλημένοι», «νενέκοι», «ξενοκίνητοι». Ο προσδιορισμός του «κουλάκου» όπως και στη Σοβ. Ένωση χωράει όποιον έχει μπει στο στόχαστρο του κόμματος. Κανιβαλίζει και ξεφορτώνεται ευθύνες.
Σήμερα ετοιμάζεται να συστήσει εξεταστικές για τα μνημόνια (που περισσότερο παραπέμπουν σε νέες δίκες της Μόσχας), με στόχο την ολοκληρωτική εξόντωση του εχθρού. Θυμίζοντας εποχές Νικολά Γιέζοφ. Τότε που με ψυθίρους και κατασκευασμένες καταγγελίες στήνονταν στον τοίχο πολιτικοί αντίπαλοι και διαφωνούντες. Και δείχνοντας πόσο η λογική του μακάβριου σταλινισμού έχει ριζώσει στην συνείδηση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό είναι που τους καθιστά πολύ πιο επικίνδυνους για τη χώρα, από την όποια ανικανότητα και ανεπάρκεια τους, τις όποιες ιδεολογικές αγκυλώσεις και εμμονές. Αυτές οι σταλινικού τύπου λογικές περί απόλυτης αλήθειας από τις οποίες είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούν να απαλλαγούν. Που χαρακτηρίζουν ως προβοκάτσια ή εκβιασμό όποια άποψη επιμένει να βρίσκεται εκτός του ιδιελογικού τους πλαισίου. Λογικές που απομακρύνουν τη χώρα όχι μόνο από το ευρώ και την Ευρώπη, αλλά την ίδια τη δημοκρατία. Και έρχονται να υπενθυμίσουν σε όλους ότι ο φασισμός δεν είναι κεντρικό στοιχείο μόνο της άκρας Δεξιάς. Αλλά αποτελεί γνώρισμα κάθε ολοκληρωτισμού. Είτε στη μαύρη είτε στην κόκκινη εκδοχή του.
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
