Ακόμα και σήμερα οι παράγοντες επιλέγουν να αξιοποιήσουν και ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα για να κερδίσουν προσωπικά και επικοινωνιακά και να ξεφορτωθούν ευθύνες. Καμώνονται ότι ανησυχούν για το ποδόσφαιρο ενώ πρώτα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το διαλύσουν. Και μιλούν για επίπεδο. Δεν πείθουν όμως κανένα. Διότι το δικό τους επίπεδο δείχνει τη μεγάλη εικόνα.
Η τελευταία φορά που πήγα γήπεδο ήταν πριν τρία χρόνια. Παιχνίδι τίτλου για τον ΑΠΟΕΛ τότε, κέρδιζε στο ημίχρονο την Ομόνοια 2-0 και ήταν έτοιμο να πανηγυρίσει απέναντι στον αιώνιο. Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, οι οπαδοί επέλεξαν να γίνουν και πάλι πρωταγωνιστές, ρίχνοντας φωτοβολίδες και διακόπτοντας για δεύτερη φορά το παιχνίδι, ρισκάροντας οριστική διακοπή. Έφυγα από το γήπεδο με το αίσθημα της ήττας. Όταν στη συνέχεια άκουσα παράγοντες να ευχαριστούν και να συγχαίρουν τον υπέροχο κόσμο του ΑΠΟΕΛ, το αίσθημα της ήττας έγινε μεγαλύτερο. Δεν ξαναπήγα γήπεδο. Αρχικά οι φίλοι με τους οποίους συνήθιζα να πηγαίνω γήπεδο προσπάθησαν να με μεταπείσουν. Λίγους μήνες αργότερα με ακολούθησαν.
Έκτοτε, εκείνη η λογική του «ΠΑΝΣΥΦΙ είμαι ό,τι θέλω κάνω», όλων αυτών που κατά τους διοικούντες «δεν είναι ΑΠΟΕΛίστες αλλά για τους οποίους οι ίδιοι διοικούντες διαμαρτύρονται και ανησυχούν μήπως και φύγουν από τα γήπεδα- ενώ έχουν ήδη διώξει όλους τους άλλους- συνέχιζε να λαμβάνει κάθε μορφής αλητεία: Νεοναζιστικά σύμβολα, ραντεβού θανάτου, επίθεση με μολότοφ εναντίον αυτοκινήτου γεμάτο με οπαδούς, προπηλακισμοί διοικήσεων. Την περασμένη εβδομάδα μετατράπηκε σε ρατσιστική επίθεση εναντίον ποδοσφαιριστή. Για μια ακόμα φορά το τι ακολούθησε δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας από που εμφορείται αυτή η αλητεία και ο φασισμός. Για το ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ποδοσφαίρου σήμερα. Ένα γεγονός που σ’ ένα κόσμο φτιαγμένο από λογική οι δύο διοικήσεις θα είχαν, χωρίς ενδοιασμούς ή υπερβολές, καταδικάσει και θα είχαν καθίσει κάτω για να δουν πως αντιμετωπίζονται τέτοια φαινόμενα (όχι μόνο του ρατσισμού αλλά της πλήρους ανομίας στα γήπεδα), κατάφερε να διχάσει τους παράγοντες των ομάδων.
Από τον ΑΠΟΕΛ έγινε προσπάθεια υποβάθμισης τους γεγονότος. Ο εκπρόσωπος της ομάδας έκανε λόγο για πολύ λίγους. Λες και μια τέτοια πράξη είναι αισχρή και καταδικαστέα μόνο όταν γίνεται από χιλιάδες. Και τον ακολούθησε ο υπεύθυνος επικοινωνίας ο οποίος, με ανάρτηση στο facebook, επέλεξε να μιλήσει για μια Ομόνοια βαριά άρρωστη και τη διαχρονική σχέση της με το ΑΚΕΛ, δημιουργώντας την πεποίθηση ότι πρόθεση του ήταν να κάνει αυτό για το οποίο κατηγορεί την Ομόνοια: Nα αποπροσανατολίσει από πράξεις που έκαναν λίγοι, αλλά που ξεκάθαρα αγγίζουν ολόκληρο τον ΑΠΟΕΛ και κυρίως τη διοίκηση. Αφού διαχρονικά τους ανέχτηκε, πολλές φορές τους στήριξε και με τις ενέργειες της τους εξέθρεψε. Με την κίνηση της να επικροτήσει εκείνο το κορέο (με την Κύπρο στην ελληνική σημαία) που στοίχισε στην ομάδα πρόστιμο χιλιάδων και έστειλε ότι η νομιμότητα είναι θέμα επιλογής και άποψης. Αγνοώντας επιδεικτικά τους κέλτικους σταυρούς και το γεγονός ότι στον ΠΑΝΣΥΦΙ (σύνδεσμο φιλάθλων) έχουν παρεισφρήσει φασιστικά στοιχεία τα οποία έχουν προ πολλού πάρει τα ηνία, ενόσω η ομάδα δεν τιμωρείτο. Μη διαφοροποιούμενη από τη στάση του σωματείου εναντίον της κάρτας φιλάθλου, μπας και διωχθούν κάποιοι από αυτούς που τώρα δεν αναγνωρίζουν και δεν θέλουν για οπαδούς και δηλώνουν ετοιμότητα να αποβάλουν δια παντός, αφού πρώτα ανακαλύψουν ποιοι είναι. Με κατά καιρούς δηλώσεις, που δικαιολογούσαν και πολλές φορές ηρωοποιούσαν συμπεριφορές τους.
Η δε Ομόνοια έδειξε ξεκάθαρη πρόθεση να εκμεταλλευτεί το γεγονός, υπερπροβάλλοντας το. Μετέτρεψε τους 100 ηλίθιους σε 15,000. Ολόκληρο το ΑΠΟΕΛ σε φασίστες και νοσταλγούς ή απολογητές του 3ου Ράιχ. Στη συνέχεια μίλησε και πάλι για διαιτησίες που πάντα ευνοούν τον ΑΠΟΕΛ και κατατρέχουν την ίδια. Επιβεβαιώνοντας και αυτή ότι καμιά έγνοια δεν έχει ούτε για το ρατσισμό ούτε για τον Ποτέ. Ότι έγνοια της είναι η συνέχιση μιας πρακτικής που ως στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό και τη συντήρηση- κι αν είναι δυνατόν την περαιτέρω μεγέθυνση- ενός βολικού εχθρού, επενδύοντας στο μίσος και το φανατισμό. Αυτό το αίσθημα του αιώνια αδικημένου και του υπό διαρκή απειλή, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ΑΚΕΛικής προπαγάνδας. Όλοι οι ΑΠΟΕΛίστες είναι ρατσιστές, υπάνθρωποι, ευνοημένοι και όλοι οι Ομονοιάτες τα θύματα που θα πρέπει να σταθούν απέναντι τους, συσπειρωμένοι γύρω από την ομάδα η οποία βάλλεται από παντού και γύρω από το κόμμα που πολεμά το φασισμό.
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη στάση που τήρησαν και την επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησαν έναντι της κάρτας φιλάθλου. Έπεισαν ανθρώπους ότι θα στοχοποιηθούν αν κάποιος γνωρίζει ότι είναι Ομονοιάτες και Αριστεροί. Αφού η εξουσία μισά το ΑΚΕΛ και εκδικείται όσους το υποστηρίζουν, έστω κι αν σχεδόν πάντοτε ήταν κόμμα εξουσίας. Το μόνο κατατρεγμένο κόμμα στον κόσμο που εξέλεξε πρόεδρο με 53%.
Ο Χαράλαμπος Προύτζος έγραψε πως η Ομόνοια είναι βαριά άρρωστη (κάτι που επιβεβαιώνει η συμπεριφορά της τόσο εντός όσο και κυρίως εκτός γηπέδου). Αν ήταν ειλικρινής, όμως, το ίδιο θα έπρεπε να είχε γράψει και για τον ΑΠΟΕΛ. Ο οποίος, ενώ εντός γηπέδου προκαλεί το θαυμασμό, εκτός αυτού- εδώ και χρόνια- βγάζει μια εικόνα που δεν μπορεί να συνάδει με αισθήματα υπερηφάνειας. Αντίθετα, γεμίζει με ντροπή τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο οπαδό του. Έγραψε ότι είναι απόλυτα εξαρτημένη από το ΑΚΕΛ. Αν ήταν ειλικρινής θα είχε πει ότι και η ομάδα μας άγεται και φέρεται από κάποιους αλήτες. Οι οποίοι λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, προκαλούν το περί δικαίου αίσθημα, τρομοκρατούν και ντροπιάζουν τους υπόλοιπους. Ισχυρίστηκε ότι ο ΑΠΟΕΛ κάνει προσπάθειες να εξαλείψει τα φαινόμενα βίας και ρατσισμού, που αποτελούν κοινωνικά προβλήματα. Αν ήταν ειλικρινής θα είχε παραδεχθεί πως είναι με την ανοχή και ενθάρρυνση των εκάστοτε διοικήσεων που άνθρωποι με αυτή τη ιδεολογία έγιναν παντοδύναμοι εντός ομάδας, ικανοί να επιβάλλουν και να ρίχνουν διοικήσεις. Και το έκαναν έχοντας πλήρη επίγνωση που οδηγούσαν την ομάδα και το ποδόσφαιρο. Επειδή κάποιοι βολεύονται από το τυφλό μίσος. Γίνονται πιο δημοφιλείς. Κερδίζουν εντός αγωνιστικού χώρου, οικονομικά και πολιτικά.
Πρέπει να συνέλθουμε, έγραψε ο Χαράλαμπος Προύτζος, διότι σε λίγο δεν θα έχουμε ποδόσφαιρο να συζητάμε. Τι όμως απ’ όλα αυτά που ακούσαμε την τελευταία βδομάδα από παράγοντες και οπαδούς των δύο ομάδων- για παράγκες, τις σχέσεις ΑΚΕΛ- Ομόνοιας, για εκ φύσεως ανώτερους- έχει να κάνει με ποδόσφαιρο;
Αυτό που σήμερα κάποιοι ονομάζουν ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτε άλλο από το χειρότερο πρόσωπο μιας προβληματικής κοινωνίας: Ρατσισμός, πλήρης κατάρρευση της λογικής και φανατισμός στην πιο αισχρή και επικίνδυνη του μορφή. Ένα σύστημα, χωρίς κανένα υγιές στοιχείο, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει, ούτε υστερεί σε διαφθορά, διαπλοκή και βρωμιά από οποιοδήποτε άλλο. Κι όμως ακόμα και σήμερα οι παράγοντες επιλέγουν να αξιοποιήσουν και αυτές τις ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα για να κερδίσουν προσωπικά και επικοινωνιακά και να ξεφορτωθούν ευθύνες. Καμώνονται ότι ανησυχούν για το ποδόσφαιρο ενώ πρώτα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το διαλύσουν. Και μιλούν για επίπεδο. Δεν πείθουν όμως κανένα. Διότι το δικό τους επίπεδο δείχνει τη μεγάλη εικόνα. Και δεν διαφέρει ούτε κατά κατιτίς από αυτό που εκπέμπει ο χειρότερος οπαδός. Ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι δικό τους δημιούργημα.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
