Σε μια διαδρομή που έταξαν τα πάντα και έδωσαν το απόλυτο τίποτε, που με τόση άνεση κρίνουν τους πάντες και μοιράζουν στους εαυτούς τους πιστοποιητικά πατριωτισμού, θα πρέπει και αυτοί κάποια στιγμή να αναμετρηθούν με τις πραγματικότητες. Ο πατριωτισμός του καθενός να κριθεί από την Iστορία.
H κατάρρευση στο Κρανς Μοντανά αποτέλεσε για κάποιους άλλη μια απόδειξη της ανάγκης για αλλαγή στρατηγικής, που στην ουσία μεταφράζεται σε σκλήρυνση της στάσης μας. Ένας προς ένας οι πολιτικοί αρχηγοί του «ενδιάμεσου» παρέλασαν από τηλεοράσεως για να εξηγήσουν ότι η γραμμή των «υποχωρήσεων» και «γενναιόδωρων προσφορών» των τελευταίων δέκα χρόνων απέτυχε, πως αυτοί που έφεραν το Κυπριακό στο τέλμα θα πρέπει να κάνουν χώρο σε όσους προειδοποιούσαν για το αδιέξοδο της ακολουθούμενης πολιτικής. Που θα φέρουν κόστος στην Τουρκία και θα οδηγήσουν σε λύση δικών μας προδιαγραφών.
Σκηνικό επαναλαμβανόμενο που επιβεβαιώνει καθημερινά ότι η χώρα είναι εδώ και καιρό χωρισμένη σε δύο σχολές σκέψης και κυρίως επιδιώξεων. Αυτούς που προσπαθούν- με εξάρσεις κυρίως, και σημαντικές παλινδρομήσεις- να άρουν τη στασιμότητα και να πάνε το Κυπριακό ένα βήμα παρακάτω. Και αυτούς που επικαλούμενοι πότε την «ευρωπαϊκή λύση», πότε το «σωστό περιεχόμενο» και με πρόσχημα ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε κάτι χειρότερο, έχουν σπαταλήσει κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους ώστε να μην υπάρξουν εξελίξεις και όποτε υπήρχαν για να βεβαιωθούν ότι θα κατέληγαν πάντα στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα. Oι οποίοι έχουν βάλει τη μάσκα του λαϊκού σωτήρα και ετοιμάζονται για μια ακόμα φορά με τη βεβαιότητα και αλαζονεία του εκ του αποτελέσματος δικαιωμένου, , να οδηγήσουν όλους τους πρόσφυγες στα σπίτια τους και την Tουρκία στο σκαμνί του κατηγορουμένου.
Νομίζω, όμως, ότι το νέο ναυάγιο, επιβάλλει να προχωρήσουμε σε μια αναδρομή στην Ιστορία. Άλλωστε αυτό είναι πολιτική: μια αναμέτρηση θέσεων/ιδεών με τελικό κριτή τις πραγματικότητες. Και οι πραγματικότητες- 43 χρόνια μετά την εισβολή- είναι εκεί.
Ποιοι μπορούν να ισχυριστούν ότι οι εκτιμήσεις τους δικαιώθηκαν από την πορεία του Κυπριακού; Αυτοί που το 2004 υποστήριζαν ότι εντός Ε.Ε. θα μπορούσαμε να εξευτελίσουμε την Τουρκία και να την αναγκάσουμε να δεχθεί λύση δικών μας προδιαγραφών και θέλω και καλούσαν τον κόσμο να καταψηφίσει το σχέδιο; Που προανέγγελαν νέο πολύ καλύτερο σχέδιο εντός έξι μηνών; Ή αυτοί που ψήφισαν «ναι» το 2004 θεωρώντας το σχέδιο ως μια από τις τελευταίες πραγματικές ευκαιρίες για λύση; Που ανησυχούσαν ότι ο χρόνος τρέχει εις βάρος μας; Που για μια ακόμα φορά εξαντλούν όλες τις δυνάμεις τους για να πείσουν ότι δεν είναι προδότες;
Ποιων οι ενέργειες- όταν κληθηκαν να εφαρμόσουν τις θέσεις τους- υπήρξαν πιο ευεργετικές για τη χώρα; Οι σημερινές αρνητικές εξελίξεις είναι αποτέλεσμα ποιας διακυβέρνησης; Του Κληρίδη που πακετοποίησε την ένταξη με τη λύση, βάζοντας την Κύπρο στην Ε.Ε. και οδηγώντας σ’ ένα σχέδιο ολοκληρωμένο που αν δεν ερχόταν ο Τάσσος να (μην) το διαπραυματευτεί, θα μπορούσε (κυρίως στην μορφή που το παρέδωσε) να είχε αποτελέσει βάση για βιώσιμη επανένωση; Του Αναστασιάδη όταν για πρώτη φορά τέθηκαν στο τραπέζι και αμφισβητήθηκαν (τα αδιαμφισβήτητα μέχρι σήμερα) ζητήματα ασφάλειας και εγγυήσεων; H του Τάσσου, όταν η Τουρκία έπαιρνε από το ΕΣ (με τη συμμετοχή μας) ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων χωρίς καμιά αναφορά στο Κυπριακό, και με την υπογραφή μας λάμβανε συγχαρητήρια για τη θετική της συμβολή στις προσπάθειες λύσης; Δεν είναι επί διακυβέρνησης αυτών που σήμερα ανησυχούν για αναγνώριση των Τ/Κ που εγκρίθηκε ο κανονισμός για εμπόριο μέσω της πράσινης γραμμής, επιτρέποντας στους Τ/Κ να εμπορεύονται προϊόντα με δικά τους πιστοποιητικά; Δεν είναι αυτοί που σήμερα δηλώνουν ότι θα δημιουργήσουν κόστος στην Τουρκία, που διερωτούνται αν έμεινε τίποτε να δώσουμε στην Τουρκία, που άνοιγαν το ένα ενταξιακό κεφάλαιο μετά το άλλο; Που αποξένωσαν ΟΗΕ και Ε.Ε.; Πόσο πιο «γενναιόδωροι» μπορεί να είναι οι άλλοι;
Υπάρχει κανείς από αυτούς που φωνάζουν για τις ίσες αποστάσεις που κράτησε ο ΟΗΕ («παρά τις υποχωρήσεις μας») που θεωρεί ότι οι αποστάσεις αυτές θα ήταν ίσες, αν ακολουθούσαμε τη δική τους στρατηγική; Δεν πηγαίναμε σε πενταμερή, δεν καταθέταμε προτάσεις; Ή ότι θα είμασταν σήμερα μέλος της Ε.Ε. αν αυτοί που σήμερα προτάσσουν την ευρωπαϊκή λύση, είχαν κληθεί να διαπραγματευτούν την ένταξη μας; Ποιες θετικές εξελίξεις, ποια προοπτική έχουν να προτάξουν;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι το σημερινό αδιέξοδο-η επιβεβαίωση των τετελεσμένων της κατοχής, το γεγονός ότι το Κυπριακό ως θέμα εισβολής έχει εξαφανιστεί από την ατζέντα της διεθνούς κοινότητας- είναι αποτέλεσμα αυτής της «νέας» στρατηγικής που προτάσσουν, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνέχιση της πορείας που μας έφερε εδώ; Της διαιώνισης του status quo; Πως μπορεί ακόμα και σήμερα η ρητορική τους να δικαιώνει μια τέτοια πορεία;
Σε μια διαδρομή που έταξαν τα πάντα και έδωσαν το απόλυτο τίποτε, που με τόση άνεση κρίνουν τους πάντες και μοιράζουν στους εαυτούς τους πιστοποιητικά πατριωτισμού, θα πρέπει και αυτοί κάποια στιγμή να αναμετρηθούν με τις πραγματικότητες. Ο πατριωτισμός του καθενός να κριθεί από την Iστορία. Nα μετρήσουμε ευθύνες. Ποιων οι θέσεις και εκτιμήσεις δικαιώθηκαν και ποιων διαψεύστηκαν. Ποιων οι ενέργειες ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα. Και αναλόγως να χαράξουμε πορεία. Περιθωριοποιώντας αυτούς που η ιστορία διέψευσε και βγάζοντας μπροστά τους υπόλοιπους. Που θα αγωνιστούν με στόχο τη λύση (όποια λύση είναι εφικτή σήμερα), που θα δώσει επιτέλους στη χώρα προοπτική. Όση έχει απομείνει.
Από σωτήρες χορτάσαμε. Σώσαμε τη χώρα τόσες πολλές φορές που την χάσαμε στην πορεία. Μπορούμε και δικαιούμαστε περισσότερα. Να τα διεκδικήσουμε.
Δημοσιεύεται και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
