Εδώ τα βάλαμε με τον ΟΗΕ, γ.γ, τους περισσότερους εκπροσώπους τους, διδάξαμε στην Ε.Ε. τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, επανειλημμένα διασώσαμε την αξιοπρέπεια και αξιοπιστίας της, στον Ντράγκι θα κολλούσαμε;
Τώρα μάλιστα. Λύσαμε τα προβλήματα της οικονομίας, τιμωρήσαμε αυτούς που οδήγησαν τη Λαϊκή στην κατάρρευση, κάναμε την αυτοκριτική μας και είπαμε να προχωρήσουμε και στο επόμενο στάδιο: να τα βάλουμε με τους πραγματικούς ενόχους, οι οποίοι –ανεύθυνα– μας δάνειζαν χρήματα που εμείς –υπεύθυνα– παίρναμε, με αποτέλεσμα να φτάσουμε να χρωστάμε για τον ELA 10 δισ. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου το είπε ξεκάθαρα – αν δεν κινηθούμε νομικά εναντίον τoυ Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μάριο Ντράγκι, για τη βοήθεια που δόθηκε στη Λαϊκή, δεν έχουμε υπόθεση. Το θέμα βέβαια δεν είναι αν έχουμε υπόθεση –σ’ αυτό απαντά η πορεία της χώρας– αλλά εάν διατηρούμε οποιαδήποτε ελπίδα εξόδου από την κρίση με αυτό το πολιτικό δυναμικό.
Το κατά πόσο υπάρχουν ευθύνες στην ΕΚΤ για το γεγονός ότι δεν τερμάτισε την παροχή ρευστότητας στη Λαϊκή ενωρίτερα, είναι συζητήσιμο. Πόσο συζητήσιμες είναι όμως οι ευθύνες αυτών που οδήγησαν τη Λαϊκή στην κατάρρευση; Του εκλεκτού του κ. Νεόφυτου, Ορφανίδη, και του ΑΚΕΛ, Δημητριάδη, οι οποίοι φόρτωσαν την τράπεζα με ΕΛΑ 4 δισ. και 6 δισ. αντίστοιχα (με την παραδοχή του δεύτερου μάλιστα ότι η συνεχής ροή ELA γινόταν μέχρι να περάσουν οι εκλογές); Του προέδρου του ΔΣ της Λαϊκής, Μιχάλη Σαρρή, το 8μηνο μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου, περίοδο κατά την οποία η τράπεζα άντλησε και το μεγαλύτερο ποσοστό ρευστότητας ( ο οποίος επιβραβεύθηκε έξι μήνες αργότερα με υπουργοποίηση). Αυτών που ψήφισαν νόμο για αύξηση στην παροχή κρατικών εγγυήσεων προς τη Λαϊκή, εγγυήσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την άντληση περαιτέρω ρευστότητας; Όσων γνώριζαν (και είναι ξεκάθαρο από την επιστολή Αναστασιάδη και την παραδοχή Δημητριάδη πως όλοι γνώριζαν), αλλά επέλεξαν να αφήσουν την οικονομία να κλείσει για να μη χρεωθούν την ευθύνη κλεισίματος της Λαϊκής;
Καμιά αντίρρηση, λοιπόν, να κινηθούμε εναντίον του Μ. Ντράγκι, νοουμένου ότι αυτοί που για ακόμη μία φορά προθυμοποιήθηκαν να διασώσουν την αξιοπρέπειά μας, ανοίγοντας μέτωπο με την ΕΚΤ, θα μπορέσουν να μας εξηγήσουν-
-Με ποια λογική ενέκριναν (ανάμεσα σε αυτούς και ο κ. Νεοφύτου) βοήθεια προς τη Λαϊκή φορτώνοντας με επιπλέον 1,8 δισ. χρέος την οικονομία; Δεν γνώριζαν ότι η στήριξη από τον ELA είχε ήδη φτάσει τα 5,5 δισ.; Κι αν δεν γνώριζαν δεν όφειλαν να γνωρίζουν (έστω κι αν αυτή η «λεπτομέρεια» βρισκόταν στη σελ. 63); Δηλ. η ΕΚΤ όφειλε να γνωρίζει και να προστατέψει τον Κύπριο πολίτη και την κυπριακή οικονομία και δεν όφειλαν να γνωρίζουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της χώρας;
-Τον Ιανουάριο, όταν η ΕΚΤ αρνείτο να συνεχίσει την παροχή ρευστότητας προς τη Λαϊκή μέσω του ELA χωρίς υπογραφή Μνημονίου, δεν είναι ο νυν πρόεδρος που καλούσε τον πρώην να αναλάβει τις ευθύνες του για να συνεχίσει η ροή ρευστότητας προς τη Λαϊκή και να μην καταρρεύσει η τράπεζα; Το έκανε χωρίς να γνωρίζει πού είχε φτάσει ο ELA; ΄
-Ακόμα κι αν κάποιος δεχθεί το επιχείρημα του πρώην ΥΠΟΙΚ ότι η τράπεζα έπρεπε να παραμείνει εν ζωή για να εξαντληθούν τα περιθώρια πώλησης της, γιατί συνέχισε να λαμβάνει βοήθεια μέχρι και τέσσερεις μήνες αργότερα, όταν και τέθηκε θέμα από την ΕΚΤ; Υπήρχε περίπτωση ένα τέτοιο θέμα να τεθεί (κυρίως πριν από τις εκλογές) από οποιονδήποτε από τους πολιτικούς μας (πολλοί εκ των οποίων τότε χαρακτήρισαν εκβιαστική την απόφαση) ακόμα κι αν ο ELA έφτανε τα 20 δισ.;
-Γιατί αυτοί που αντιδρούν για τον ELA της Λαϊκής, δεν αντιδρούν και για τη ρευστότητα που δίδεται σήμερα στην Κύπρου (η οποία ήδη οφείλει πέραν των 9 δισ. ευρώ); Και τι θα πρέπει να κάνει η ΕΚΤ την οποία οφείλουμε, σύμφωνα με τον κ. Νεοφύτου, να ενάγουμε για να έχουμε υπόθεση; Nα συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στην Κύπρου ή απλώς να την αφήσει να κλείσει;
Αν αναμέναμε, βέβαια, διαφορετική απ’ αυτή προσέγγιση (π.χ. μια πρόταση για το πώς προχωράμε) θα ήμαστε εκτός πραγματικότητας. Αυτό άλλωστε απαιτεί η κυπριακή λογική: Τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων, ενόχων οι οποίοι πάντα βρίσκονται εκτός Κύπρου, την παραγωγή πολιτικής στη βάση σλόγκαν, ένα μόνιμο παιχνίδι εντυπώσεων. Στην προκειμένη, να κινηθούμε νομικά εναντίον αυτών που ενέκριναν τη βοήθεια και όχι αυτών που την έπαιρναν για δύο χρόνια ή οδήγησαν τη Λαϊκή σε σημείο που αυτή να είναι αναγκαία. Εδώ τα βάλαμε με τον ΟΗΕ, γ.γ, τους περισσότερους εκπροσώπους τους, διδάξαμε στην Ε.Ε. τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, επανειλημμένα διασώσαμε την αξιοπρέπεια και αξιοπιστίας της, στον Ντράγκι θα κολλούσαμε; Ο οποίος στο κάτω-κάτω όφειλε να ξέρει, όταν έδινε τα δισεκατομμύρια στη Λαϊκή, ότι εμείς τα παίρναμε επειδή έπρεπε να την κρατήσουμε στη ζωή μέχρι να γίνουν οι εκλογές. Ότι όταν νομοσχέδια είναι άνω των 62 σελίδων, οι πολυάσχολοι βουλευτές μας δεν τα διαβάζουν.
Σε τέτοιες περιπτώσεις την ευθύνη την έχει πάντα κάποιος κ. Ντράγκι. Διότι εμείς δεν είμαστε όπως τους άλλους. Εμείς «έχουμε υπόθεση».
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
