Όποιος παίζει και χάνει πάει σπίτι του. Αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα και με τον Τσίπρα. Το θέμα τώρα είναι άλλο. Πως σώζεται η παρτίδα. Αν εμπλακεί σ’ ένα παιχνίδι επιβίωσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η μάχη θα τελειώσει πριν καν αρχίσει.
Η συμφωνία για την Ελλάδα είναι πολύ βαριά. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετική με μια στρατηγική που όσο εκπληκτικό κι αν ακούγεται προέβλεπε την επιβολή των όρων της στους δανειστές. Και ως μόνο μοχλό πίεσης, αν αυτοί δεν γίνονταν αποδεκτοί, την απειλή πως δεν θα πάρει άλλο δάνειο και θα χρεοκοπήσει.
Το ερώτημα που έθετα την περασμένη βδομάδα, κατά πόσο υπάρχει ζωή μετά το ευρώ, νομίζω πως απαντήθηκε με τον πλέον πειστικό τρόπο από την επιλογή Τσίπρα να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη με κάθε κόστος. Οι φαντασιακές εναλλακτικές κατέρρευσαν. Αν κάτι πέτυχε αυτή η συμφωνία, ήταν να επιβεβαιώσει πως στην παρούσα συγκυρία δεν υπάρχει εναλλακτική. Πως όσοι όλο το προηγούμενο διάστημα τάσσονταν υπέρ του ΝΑΙ δεν το έκαναν από κάποια διαστροφική αγάπη προς τα μνημόνια, τις περικοπές, τους φόρους. Διότι ο Τσίπρας δεν έγινε ξαφνικά μνημονιακός και προδότης.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την ευθύνη και προχώρησε σε μια συμφωνία, απείρως βαρύτερη από ό,τι αν την έκανε τον Φεβρουάριο, τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο. Βαρύτερη και από αυτήν που έπεισε τους Έλληνες ψηφοφόρους να καταψηφίσουν μια βδομάδα πριν. Το λες και καταναγκαστική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας αυτό που υπέγραψε. Ένας ξένος ηγέτης να ανακοινώνει την ανάκληση νόμων που ψήφισε η ελληνική Βουλή. Από την άλλη, η Ελλάδα πήρε 86 δισ. Δεν μπορούσε να τα πάρει αλλιώς.
Είναι γεγονός ότι απέναντι του βρήκε μια Γερμανία εκδικητική που άφησε στην πάντα τη διπλωματία, λειτούργησε με κυνισμό, αμετροέπεια. Και η οποία κατά διαστήματα θύμισε μέρος του πολύ κακού εαυτού της εγείροντας και ανησυχίες όσον αφορά στις προθέσεις και το ρόλο της στο ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Αυτή η συμφωνία, όμως, φέρει τη δική του υπογραφή. Καταστρέφοντας την όποια εναπομείνασα εμπιστοσύνη. Ανοίγοντας αμέτρητα μέτωπα στην Ευρώπη, έκανε τα πάντα ώστε να φέρει τη χώρα που έτσι κι αλλιώς παρέλαβε με οξύτατα προβλήματα στο κατώφλι μιας καταστροφής ιστορικών διαστάσεων.
Αυτά όλα τα βρήκε μπροστά του. Την αλαζονεία, την ανικανότητα, τις επιλογές του. Tο δάκτυλο του Βαρουφάκη, την έπαρση της Ζωής, το πρόγραμμα του Λαφαζάνη. Τον αλαζονικό μαξιμαλισμό. Τον εύκολο αντί-Γερμανισμό. Δέχθηκε ένα απίστευτο bulling στην Ευρώπη. Το οποίο έχει τώρα μεταφερθεί στο εσωτερικό. Από βουλευτές στο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν ότι τσαλακώθηκε η αριστερή θεώρησή τους, και όσους όλα αυτά τα χρόνια με τη μεγαλύτερη ευκολία λοιδόρησε. Ως ένα σημείο ήταν και φυσιολογικό και αναμενόμενο. Ο ίδιος το έκτισε. Κέρδισε τη λαϊκή εντολή, καταγγέλλοντας τους αντιπάλους του ως ενδοτικούς «νενέκους». Ως πρωθυπουργός κυνήγησε, στήνοντας μέχρι και επιτροπές, οποιοδήποτε υποστήριζε πως η συμφωνία αποτελούσε τη μόνη ρεαλιστική επιλογή. Αυτή που τελικώς υπέγραψε με κλειστές τράπεζες και επιπλέον χρέος 25 δις. για ανακεφαλαιοποίηση τους. Έχει η ζωή τον τρόπο κάποιες φορές να είναι δίκαιη. Τιμωρεί την αλαζονεία και το λαϊκισμό.
Θεωρώ όμως ότι αρκετά κράτησε το bulling. Και γιατί ό,τι κι αν έπραξε ο Τσίπρας, δεν υπάρχει τίποτε πιο προκλητικό από αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στον πάτο να παρουσιάζονται σήμερα ως δικαιωμένοι και νικητές. Και διότι έστω και την ύστατη στιγμή προέταξε το εθνικό συμφέρον. Υπογράφοντας το μνημόνιο ανέλαβε την ευθύνη των καταστροφικών πέντε μηνών, αλλά και των προηγούμενων. Αυτοαναιρέθηκε και ξεφτιλίστηκε για να διατηρήσει την όποια ελπίδα ανατροπής της κατάστασης. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη τιμωρία του.
Θα μπορούσε να οχυρωθεί πίσω από εκείνο το 61% και να συνεχίσει να κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Ο κόσμος του έδωσε αυτό το δικαίωμα (έστω κι αν θα ήταν ο πρώτος που θα τον έστηνε στον τοίχο μόλις τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής γίνονταν ξεκάθαρα). Να προκηρύξει εκλογές και να αφήσει την ευθύνη στο επόμενο επιτείνοντας το καταστροφικό διάστημα αβεβαιότητας. Ή να οδηγήσει τη χώρα σε άτακτη χρεοκοπία φορτώνοντας στους «ξένους πραξικοπηματίες» την πορεία της χώρας. Δεν το έπραξε. Έχασε και το παραδέχτηκε.
Βέβαια, όποιος παίζει και χάνει πάει σπίτι του. Αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα και με τον Τσίπρα (όπως έγινε και με τους προηγούμενους). Εξ ου και δεν θεωρώ ότι παίζει το κεφάλι του. Το έπαιξε ήδη. Διότι είναι τουλάχιστον ουτοπικό να πιστεύει κάποιος ότι ένας άνθρωπος που εξελέγη με αυτή τη ρητορική και προερχόμενος από το χώρο της Αριστεράς, θα πετύχει αυτό που δεν πέτυχαν οι άλλοι δύο (προερχόμενοι από πολύ διαφορετικού ιδεολογικά χώρους) που υπέγραψαν μνημόνιο.
Το θέμα τώρα είναι άλλο. Πως σώζεται η παρτίδα. Αυτό θα γίνει μόνο εφόσον επικεντρωθεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στη χώρα να γυρίσει σελίδα. Αν εμπλακεί σ’ ένα παιχνίδι επιβίωσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τότε το παιχνίδι θα τελειώσει πριν καν αρχίσει. Και εφόσον το παλαιό κομματικό σύστημα που όλο το προηγούμενο διάστημα έδειξε διάθεση να βάλει πλάτη δεν μπει σε μια προεκλογική λογική. Κυρίως όμως εάν ο κόσμος αποδεχθεί αυτή τη φορά τις πραγματικότητες.
Αν το αποτέλεσμα της αποδοχής ενός τέτοιου σκληρού «μνημονίου», θα είναι η απαλλαγή της Ελλάδας από «προδότες», η συντριβή του παλιού κομματικού συστήματος της αλαζονείας και του λαϊκισμού, και η δειλή, έστω, εμφάνιση μιας νέας πολιτικής εκπροσώπησης, που θα μπορεί να συζητά, να συνεργάζεται, να εφαρμόζει πολιτικές με γνώμονα τους πολλούς, να επιστρέψει η Ελλάδα στην κανονικότητα και η κοινωνία στη λογική, τότε μπορεί η κρίση να αφήσει πίσω της κάτι καλό. Θα είναι δύσκολο για ένα πολιτικό σύστημα και μια κοινωνία που έμαθαν ότι οι πραγματικότητες μπορούν να προσασμόζονται στα δικά τους μέτρα. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος.
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
