Αν ο Καρλ Μαρξ ζούσε στην Κύπρο μάλλον θα έγραφε ότι ένα είδος τραγικής φάρσας επαναλαμβάνεται σε βαθμό που να αποτελεί πλέον την ίδια την ιστορία.
«Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» (Καρλ Μαρξ)
Αυτό το έργο το ‘χουμε δει τόσες φορές που έχει καταντήσει τόσο κουραστικό όσο και κακόγουστο. ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, μετά από περιόδους έντονων αντιπαραθέσεων, κατά τις οποίες δεν έχει μείνει πράμα που δεν έχει χρεώσει ο ένας στον άλλο και αφού έχουν καταστήσει σαφές στους πάντες (πέραν των προηγούμενων συνεργασιών τους και μέσω της ρητορικής τους) ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι και πολλά και ανυπέρβλητα, να ανακαλύπτουν τελικά πως τα όσα τους ενώνουν είναι τελικά πολύ περισσότερα. Ότι όλα εκείνα στα οποία αναλώθηκαν τους αμέσως προηγούμενους μήνες- οι πολιτικοί διαπληκτισμοί, οι προσωπικές επιθέσεις, οι χαρακτηρισμοί- τελικά δεν ισχύουν. Ή δεν έχουν καμιά σημασία. Διότι δεν είναι η ουσία. Το παρελθόν, η ιδεολογία, το κυπριακό, η οικονομία, είναι ασήμαντα και τίθενται στο περιθώριο για το καλό της χώρας το οποίο επιτάσσει τη δική τους συνεργασία. Για να έρθουν, πριν την ολοκλήρωση της πενταετίας να βρουν και πάλι διαφορές ανυπέρβλητες, οι οποίες στη συνέχεια θα γίνουν και πάλι ασήμαντες.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ισχυριστεί ότι η συνάντηση ΑΚΕΛ- Παπαδόπουλου την περασμένη βδομάδα ήταν απλά η φυσιολογική ροή μιας ατέρμονης πορείας. Αυτοί που κουβέντιασαν και την ηρωική έξοδο, ακόμα, από την ευρωζώνη και αυτός που δήλωνε ότι ο πιο γρήγορος δρόμος για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο είναι να το εφαρμόσουμε πιστά, βρήκαν και πάλι κοινή συνισταμένη. Επιβάλλεται- αποφάνθηκαν- να προχωρήσουμε με ριζικές αλλαγές στις πρόνοιες του μνημονίου, και επιτέθηκαν στην κυβέρνηση που δεν το πράττει.Των προσπαθειών μάλιστα για αλλαγές- όπως δήλωσε- θα ηγηθεί ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος αφού προφανώς η έξοδος στις αγορές τον έπεισε ότι ο δρόμος για επαναφορά της οικονομίας είναι οι αντιμνημονιακές εξάρσεις.
Και δεν έμειναν στα της οικονομίας. Έφτασαν να αναδείξουν συγκλίσεις ακόμα και στο Κυπριακό. Είναι κοινός ο στόχος- εξήγησαν- να καταλήξουμε σε μία λειτουργική και βιώσιμη λύση. Δεν διευκρίνισαν αν αυτό θα γίνει μέσα από τις «γενναιόδωρες προσφορές του Χριστόφια» οι οποίες επέβαλλαν (σύμφωνα με τον Νικόλα Παπαδόπουλο) την αποχώρηση από την συγκυβέρνηση με ΑΚΕΛ, τον απεγκλωβισμό από το κοινό ανακοινωθέν που προτάσσει σήμερα ή μέσα από τη σταθερή πορεία, που το ΑΚΕΛ στηρίζει. Ούτε και έχει σημασία. Θα τα βρουν στην πορεία. Άλλωστε η δημοκρατία, όπως αρέσκονται να λένε οι πολιτικοί, δεν έχει αδιέξοδα (τουλάχιστον γι’ αυτούς). Οι προτάσεις Χριστόφια πιθανόν να αποτελέσουν βάση ώστε, μέσα από διαπραγμάτευση, να οδηγηθούμε σε απόρριψη ενός σχεδίου που θα καταλύει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Πάνω σ’ αυτή τη φαρσοκωμωδία κτίστηκαν οι πιο ετερόκλιτες και αντιφατικές «πενταετίες». Πάνω στις οποίες γράφτηκε στην ουσία η μετά Μακάριου ιστορία της χώρας. Πενταετίες που ξεκινούσαν πάντοτε με δεδηλωμένο στόχο (και παρά τις όποιες διαφορές) τη σωτηρία της χώρας: τη δίκαιη λύση του Κυπριακού, τη δικαιότερη κοινωνία, την απαλλαγή από το ρουσφέτι. Που έφεραν όμως το ναυάγιο μιας εκ των 2-3 σημαντικότερων ευκαιριών για λύση (Δέσμη Ιδεών Κουεγιάρ), τις εκ του σύνεγγυς που οδήγησαν σε μια χαμένη πενταετία, την απόρριψη του μόνου ολοκληρωμένου σχεδίου για το Κυπριακό (ενόςσχεδίου με πολλά θετικά σύμφωναμετονίδιοτονγ.γ. τουκόμματος, “τοοποίοεπανένωνετονλαό”), την οικονομική καταστροφή της χώρας, τη Δρομολαξιά, τα σκάνδαλα με τις Κ.Α. και τις μεγαλύτερες τραγωδίες με ανθρώπινες απώλειες μετά το 1974- Μαρί και Ήλιος.
Mε διαφωνίες ακόμα και σε αυτά που αποτελούσαν κοινή γραμμή για όλους, όπως π.χ. ένταξη στο ευρώ. Και μόνο κοινό σημείο αναφοράς αυτό που είπε ο Κίσσιγκερ: Ότι η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό.
Σήμερα βάζουν πλώρη για νέα πενταετία. To ΑΚΕΛ προετοιμάζει το έδαφος για στήριξη ενός ανθρώπου ο οποίος «κάλυπτε με συνέπεια τους τραπεζίτες», και ο οποίος υπόσχεται την ίδια πολιτική που οδήγησε το ΑΚΕΛ εκτός κυβέρνησης επί Τάσσου επειδή «στερούσε από την Κύπρο την ελπίδα». Και ο Νικόλας Παπαδόπουλος βρίσκει περισσότερα κοινά στα της οικονομίας με το κόμμα που «με την πολιτική του επί Χριστόφια μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση» και που «το μόνο που κάνει (σήμερα) είναι να προτείνει πρόχειρες και ανεφάρμοστες πολιτικές, οδηγώντας τη χώρα σε περαιτέρω περιπέτειες».
Τα όσα τους χώριζαν τόσους μήνες, ξαφνικά έγιναν συγκλίσεις. 2-3 μήνες στην προεδρία του ΔΗΚΟ- μαζί με τον τίτλο του εν δυνάμει υποψηφίου- για τον Νικόλα Παπαδόπουλο και ένας χρόνος απομόνωσης για το ΑΚΕΛ ήταν αρκετά για να καταστήσουν τους λόγους που οδήγησαν στον τερματισμό της συγκυβέρνησης τους (κυπριακό και οικονομία) άνευ ουσίας. Και συντονίζονται ακόμα μια φορά για να μας σώσουν.
Αν ο Καρλ Μαρξ ζούσε στην Κύπρο μάλλον θα έγραφε ότι ένα είδος τραγικής φάρσας επαναλαμβάνεται σε βαθμό που να αποτελεί πλέον την ίδια την ιστορία. Ίδιο σκηνικό με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές, (ακόμα κι όταν τα άτομα αλλάζουν, τα ονόματα μένουν τα ίδια), ίδια ρητορική.
Είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα επαναληφθεί και ως τραγωδία και ως φάρσα. Το τραγικό είναι ότι κινδυνεύουμε να το συνηθίσουμε.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
