Η κοινωνία σε σύγχυση και η πολιτικοί σε νιρβάνα. Τίποτε δεν κατάλαβε η κ. Χαραλαμπίδου
Το ευρωβαρόμετρο έβγαλε άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία. Καμιά εμπιστοσύνη στο πολιτικό δυναμικό από την κοινωνία, πλήρης απαισιοδοξία όσον αφορά στις προοπτικές της χώρας, απαίτηση για μεταρρυθμίσεις. Το σημαντικότερο όμως ήταν η επιβεβαίωση ότι ο κόσμος τελεί υπό πλήρη σύγχυση. Δεν ξέρει τι θέλει, που πηγαίνει, σε τι προσβλέπει. Και αυτό είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να δει με μια απλή και γρήγορη ανάγνωση των αποτελεσμάτων. Όχι μόνο διότι ενώ η χώρα βρίσκεται ανάμεσα στις τέσσερις όπου οι πολίτες εμπιστεύονται λιγότερο τα κόμματα (με ποσοστό κάτω από 10%), είμαστε πρώτη σε συμμετοχή στις εθνικές εκλογές. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί σ’ ένα μεγάλο βαθμό από τη διαχρονική διαπλοκή πολιτών και πολιτικών. Αλλά διότι αν το 91% δεν εμπιστεύεται τα κόμματα, το 77% δεν εμπιστεύεται τη Βουλή και το 68% την κυβέρνηση, αλλά θεωρεί σε ποσοστό 56% ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το μέλλον μας εκτός Ε.Ε., ως Κύπρος δηλαδή, αυτό δεν μπορεί να καταγραφεί παρά ως μια τεράστια αντίφαση, μια τοποθέτηση χωρίς καμιά απολύτως λογική. Ποιοι θα είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν καλύτερα το μέλλον της Κύπρου εκτός Ευρώπης; Αυτοί που το 91%, το 77% ή το 68% της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται;
Για μια ακόμα φορά λοιπόν η κοινωνία αποτύπωσε γνώμη, έδειξε αδύναμη όμως να εκφράσει πολιτική άποψη. Κάτι απόλυτα λογικό βεβαίως για μια κοινωνία, εδώ και καιρό προβληματική καθόλου όμως προβληματισμένη. Που έχει μάθει σε συνθήματα, εύκολες απαντήσεις, εύκολους εχθρούς. Θύμα μιας πολιτικής ηγεσίας και μιας ρητορικής του κατώτατου επιπέδου, που δεν χρειαζόταν η τελευταία ψήφιση για τους ημικρατικούς για να αναδείξει.
Θα ανέμενε όμως κάποιος από τους πολιτικούς (έστω και αυτού του επιπέδου) ότι θα μπορούσαν τουλάχιστον να πάρουν τα ξεκάθαρα μηνύματα. Δεν ήταν άλλωστε κάτι δύσκολο, δεν χρειαζόταν να κοιτάξουν πίσω από τους αριθμούς. Εκείνο το 91% δεν χρειαζόταν ανάλυση. Κι όμως στο ΑΚΕΛ αντί να προβληματιστούν είδαν το ευρωβαρόμετρο ως απόδειξη δικαίωσης για τα ευρωφοβικά τους σύνδρομα. Δικαιώθηκε το ΑΚΕΛ που έλεγε ότι η Κύπρος θα έπρεπε να εξετάσει έξοδο από το ευρώ., είπε η κ. Χαραλαμπίδου σε εκπομπή την επομένη εκείνης της φαρσοκωμωδίας που έστησε για μια ακόμα φορά το κόμμα της και άλλα στη συζήτηση για τους ημικρατικούς.
Δικαιώθηκε όμως ως προς τι;
Αν κάποιος δεχθεί ότι τα ποσοστά του ΑΚΕΛ συνεχίζουν να κινούνται πέριξ του 30%, ακόμα κι αν το 9% που εμπιστεύεται τα κόμματα προέρχεται όλο από το ΑΚΕΛ, 7 στους 10 ψηφοφόρους του δεν εμπιστεύεται το κόμμα. Αυτό δεν προβλημάτισε την κ. Χαραλαμπίδου.
Ούτε το ότι οι πολίτες θεωρούν ότι η Ε.Ε, μπορεί καλύτερα να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της κρίσης απ’ ότι η κυβέρνηση. Ούτε ότι το ΔΝΤ, που χρεώθηκε την κάθε δύσκολη και άδικη πολλές φορές μεταρρύθμιση βρίσκεται στα ίδια σχεδόν επίπεδα αποδεκτικότητας με την κυβέρνηση η οποία απολαμβάνει πολύ ψηλότερα ποσοστά εμπιστοσύνης από τα κόμματα και τη Βουλή στην οποία το κόμμα της κ. Χαραλαμπίδου συμμετέχει, ήταν αρκετό για να προβληματίσει την κ. Χαραλαμπίδου.
Ούτε καν το γεγονός ότι το 99% των ερωτηθέντων λέει ότι η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και το 81% ότι αυτές αποτελούν προτεραιότητα τώρα. Ούτε αυτό δεν κατάλαβε η κ. Χαραλαμπίδου το κόμμα της οποίας προσπαθεί ακόμα να νεκραναστήσει ένα σύστημα που δεν άφησε τίποτε όρθιο.
Ο κόσμος όμως έστω και σε σύγχυση έστειλε τα δικά του μηνύματα. Μετά από εκείνο το 70% που τάχθηκε σε δημοσκόπηση υπέρ της έναρξης των συνομιλιών.
Ότι κανείς δεν μπορεί πλέον να τον εξαπατά με τους ανάλγητους Ευρωπαίους που θέλουν το κακό του και του επιβάλλουν πράγματα για να δώσουν τη δόση. Ότι το παραμύθι της «αντίστασης» τελείωσε. Από δω και πέρα ο καθένας πρέπει να μιλάει για τις δικές του λύσεις. Αυτό είπε, λέγοντας στην ουσία ότι- παρά τη ρητορική χρόνων- εμπιστεύεται περισσότερο την Ε.Ε. ακόμα και το ΔΝΤ για να τον βγάλει από την κρίση, απ’ ότι τα δικά του κόμματα.
Δυστυχώς ούτε αυτό η κ. Χαραλαμπίδου δεν το κατάλαβε. Όπως δεν κατάλαβε ότι εκείνο το βράδι του eurogroup ήταν θλιβερή για την Κύπρο, εκείνη η ξευτίλα που βίωσε η χώρα ήταν επώδυνη για τον κάθε Κύπριο. Δεν είδε τίποτε το θλιβερό εκείνο το βράδι είπε.
Το μόνο που κατάλαβε η κ. Χαραλαμπίδου ήταν ότι η θέσεις του ΑΚΕΛ δικαιώνονται. Δεν θα μπορούσε να καταλάβει κάτι διαφορετικό.
Εδώ δεν κατάλαβε ότι μια πενταετία δικής τους διακυβέρνησης ήταν αρκετή για να κάνει τον κόσμο να μην ξέρει που να στραφεί, να θεωρεί σε ποσοστό 91% ότι τα κόμματα δεν είναι άξια εμπιστοσύνης (ενώ αποτελούσε διαχρονικά την κοινωνία που βρισκόταν πιο κοντά σ’ αυτά) ,να καταστήσει «αναγκαίο κακό» τους «κλεφταράδες των λαών». Ήταν δυνατόν να καταλάβει όλα τα υπόλοιπα;
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
