Ο κόσμος δεν άντεξε. Ξέσπασε. Και βγήκε στους δρόμους. Επιβεβαιώνοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει όρια στο τι μπορεί να ανεχτεί. Διότι, ένα είναι να βλέπεις την οικονομία και τη χώρα σου να καταρρέει και να γνωρίζεις πλέον ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα ενός αλισβερισιού μεταξύ τραπεζιτών και πολιτικών. Να έχεις όμως πέναλτι και να μην σου δίνεται, ε αυτό πάει πολύ.
Τελικά ο κόσμος δεν άντεξε. Ξέσπασε. Και βγήκε στους δρόμους. Επιβεβαιώνοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει όρια στο τι μπορεί να ανεχτεί. Και αυτή τη φορά κάποιοι τα ξεπέρασαν.
Διότι, ένα είναι να βλέπεις την οικονομία και τη χώρα σου να καταρρέει και να γνωρίζεις πλέον ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα ενός αλισβερισιού μεταξύ τραπεζιτών και πολιτικών. Να σαρώνεσαι από κύματα αποκαλύψεων για σκάνδαλα, σε σημείο που τίποτε πια να μην σε εκπλήσσει. Να έχεις οδηγηθεί στην ανυποληψία, την αναξιοπρέπεια, την ανεργία. Να έχεις όμως πέναλτι και να μην σου δίνεται, ε αυτό πάει πολύ. Επειδή το πέναλτι, όπως και να το κάνουμε, ήταν καθαρό. Και επειδή αποδεικνύει ότι τελικά στο ποδόσφαιρο υπάρχει και παρασκήνιο και κομματικοποίηση. Και αυτό για ένα λαό που δεν έχει μάθει στη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη θεσμική και κομματική αλητεία, που όπως γράφουν και οι οπαδοί της Ομόνοιας στην ανακοίνωση τους δεν ξέρει να προσκυνά να υποτάσσεται και να σκύβει το κεφάλι. Που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών, το πότε θα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, η απόφαση για επανάσταση και συλλαλητήριο δεν θα μπορούσε παρά να ήταν εντελώς αναμενόμενη.
Όπως απολύτως αναμενόμενο και δεδομένο ήταν και το ότι από αυτή την αντίσταση κατά της διαφθοράς, ενός κατεστημένου που προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν τα κύτταρα αυτής της Δημοκρατίας, τα κόμματα. Τα οποία αφού έφτιαξαν όλα τα κακώς έχοντα, καθάρισαν τη χώρα από τη βρωμιά, είπαν να αναλάβουν και την εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Με μπροστάρη το ΑΚΕΛ. Το οποίο ξεκαθάρισε πως, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το φιμώσουν (όπως αποκάλυψε ο Γιώργος Λουκαϊδης), δεν θα εγκαταλείψει την προσπάθεια μέχρι το ποδόσφαιρο να απαλλαγεί από τα παρασκήνια και την κομματικοποίηση. Γιατί ο αθλητισμός θα έπρεπε να ήταν «το ευ αγωνίζεσθε».
Εξού και, αφού (όπως και οι οπαδοί της Ομόνοιας) είδε δεκάδες κόκκινους και κίτρινους φακέλους να στοιβάζονται στα γραφεία της ΚΟΠ την τελευταία τριετία, την ομοσπονδία ποδοσφαίρου 4 βδομάδες πριν το τέλος του πρωταθλήματος να αλλάζει (με τη στήριξη και της Ομόνοιας) τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε κάποιες ομάδες να μην πάνε διαβάθμιση ή να μπορέσουν κάποιοι πιο εύκολα να αποφασίσουν ποιες θα πάνε, τα ραντεβού θανάτου, τις επιθέσεις με μολότοφ εναντίον αυτοκινήτων γεμάτων με ανθρώπους, τελικά ξέσπασε στη θέα της «κορυφής του παγόβουνου». Αυτού του πεντακάθαρου πέναλτι. Όχι τίποτε άλλο, αλλά διότι «υπάρχει και ο κίνδυνος (όπως εξήγησε ο Άντρος Κυπριανού) να οδηγηθούμε σε συρράξεις μαζικές… Και θα έπρεπε η ηγεσία της ΚΟΠ, οι διαιτητές να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους έναντι τέτοιων καταστάσεων». Τις οποίες το ΑΚΕΛ έδειξε να συνειδητοποιεί γι’αυτό και η ανακοίνωση για διαιτησίες σε εντεταλμένη αποστολή και επικείμενη σύρραξη.
Είναι και που έχει ζήσει την αδικία στο πετσί του, τον κατατρεγμό. Είναι και οι επιταγές-στήριξη που δίνει στην Ομόνοια για το καλό του αθλητισμού που δεν μπορεί να πηγαίνουν χαμένες, επειδή κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια. Είναι και το ότι δεν μπορεί με τίποτε να ανεχθεί αυτή την κομματικοποίηση του ποδοσφαίρου. Θα καταγγελθεί, είπε ο πρώην πρόεδρος του ΚΟΑ και νυν υπεύθυνος αθλητικού γραφείου του κόμματος, η ομοσπονδία στην ΟΥΕΦΑ. Όχι από την Ομόνοια. Από το ΑΚΕΛ. Που για να προλάβει αυθαίρετες ερμηνείες και όσους κακοπροαίρετους θα έσπευδαν να ισχυριστούν το αντίθετο, ξεκαθάρισε και στις διάφορες δημόσιες τοποθετήσεις και στην επιστολή που απέστειλε στον πρόεδρο πως «δεν παρεμβαίνει στον αθλητισμό, ούτε στο ποδόσφαιρο».
Αφήνοντας τον κάθε νοήμονα άνθρωπο αυτής της χώρας να ψάχνει για τα δικά του όρια. Όχι τόσο για το δούλεμα. Στο οποίο έχουμε πάθει ανοσία. Όσο γι’ αυτή τη σιγουριά, την πεποίθηση τους πως τα πάντα τους ανήκουν. Ότι μπορούν να παρεμβαίνουν παντού όχι βέβαια επειδή κόπτονται για τη διαφθορά ή τη βία (που οι ίδιοι άλλωστε συντηρούν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία), αλλά ώστε να διατηρούν την ύπαρξη αυτού τουβολικούεχθρού που τους κρατά στο προσκήνιο . Και κυρίως τη συνειδητοποίηση-βλέποντας για μια ακόμα φορά την αντίδραση του κόσμου- ότι τελικά ίσως και να τους ανήκουν.
Διότι πέρα από την πλάκα, υπάρχει κι αυτό το δέσιμο στο στομάχι. Που φέρνει η πεποίθηση πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι τα χειρότερα έπονται. Αφού και οι «μακάριοι» σε αυτή τη χώρα μοιάζουν να είναι πολύ περισσότεροι.
*Εμπνευσμένος από το συλλαλητήριο που έγινε για στήριξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις με την πρώην Τρόικα και νυν θεσμούς «Ούτε βήμα πίσω»
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
