Το Εθνικό Συμβούλιο αποτέλεσε διαχρονικά βιτρίνα του τρόπου διαχείρισης του Κυπριακού. Δεν είναι μόνο ότι ουδέποτε εξυπηρέτησε το δεδηλωμένο λόγο ύπαρξης του. Ότι υπάρχει απλά επειδή βολεύεται το πολιτικό σύστημα και κρύβει, πίσω από το μανδύα της εθνικής συνεννόησης, την αδυναμία του να παράξει πολιτική. Είναι ότι δυσχεραίνει την προσπάθεια ενότητας, απαξιώνει το Κυπριακό και απομακρύνει τη λύση του.
Ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο ανεύθυνα, με πόση υποκρισία προσεγγίσαμε την προσπάθεια διευθέτησης του Κυπριακού διαχρονικά, είναι η συνεχιζόμενη λειτουργία του Εθνικού Συμβουλίου: Οι δηλώσεις που ακολουθούν τις συνεδρίες, και σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι ο μόνος λόγος που υφίσταται ως θεσμός, η ικανοποίηση για συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά, η (αυτο)δικαίωση αυτών που πάντα δικαιώνονται. Εσχάτως, μαζί τους, και το ΕΛΑΜ. Έτσι, μετά τη νέα διήμερη συνεδρία που έγινε παρουσία Κοντζιά (τον οποίο καλέσαμε να ηγηθεί του Εθνικού για να αποδείξουμε προφανώς αυτό που διατυμπανίζουμε- ότι ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί να βρίσκεται υπό κηδομενία τρίτων), δεν θα μπορούσε ο Νίκος Χριστοδουλίδης να μην εκφράσει την ικανοποίηση του προέδρου για την «παραγωγική συζήτηση». Και οι υπόλοιποι, αφού εξήραν το ρόλο του Έλληνα ΥΠΕΞ, να μην εξηγήσουν γιατί δικαιώθηκανόταν έλεγαν ότι η διαχείριση του προέδρου είναι καταστροφική. «Δεν ελήφθησαν αποφάσεις αλλά ανταλλαγή απόψεων σε δημιουργικό κλίμα», διευκρίνησε ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Και όλοι μαζί προανήγγηλαν νέες συνεδρίες. Χωρίς κανείς να διερωτηθεί γιατί.
Ως θεσμός το Εθνικό Συμβούλιο παρουσιάζεται ως βαρύγδουπα σημαντικός. Προϋπόθεση για διατήρηση της ενότητας. Τι πρόσφερε όμως η τελευταία διήμερη συζήτηση που να δικαιολογεί νέες συνεδρίες; Τι έδωσε, επί της ουσίας, πέραν από ένα ακόμα βήμα σε κάποιους για να επαναλάβουν, με το τέλος της, την ανάγκη για νέα στρατηγική και μια ακόμα αρχηγική παρουσία του Κοντζια για να καλύψει το εγώ του; Τι έδωσε η οποιαδήποτε συνεδρία μέχρι σήμερα; Τι μπορεί να δώσει η όποια νέα συνεδρία στο μέλλον;
Λέχθηκε ότι η διήμερη συζήτηση στο Εθνικό ήταν αναγκαία ώστε να γίνει μια αποτίμηση της κατάστασης, να ακουστούν όλες οι απόψεις. Η αποτίμηση όμως είχε είχε ήδη γίνει απ’ όλους πολύ πριν το Κραν Μοντανά. Περίμεναν το Κραν Μοντανά Νικόλας και Σιζόπουλος για να καταλήξουν στο ότι η πολιτική Αναστασιάδη είναι καταστροφική; Υπήρχε, μήπως, κανείς που να μην γνώριζε επ’ ακριβώς τι πρεσβέυει ή επιδιώκει το κάθε κόμμα; Δεν ήταν γνωστή η θέση του ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ όσον αφορά στη ΔΔΟ; Ή των υπολοίπων, που έχουν καταθέσει 20 σελίδες νέας στρατηγικής για να εξηγήσουν γιατί είναι καλύτερη η συνέχιση του status quo;
Λέχθηκε επίσης, όπως κάθε προηγούμενη φορά, πως ήταν αναγκαία για να χαραχθεί εθνική στρατηγική και να θωρακιστεί η ενότητα. Στη βάση όμως ποιου κοινού πλαισίου; Πως θα μπορούσαν να συνεισφέρουν ο Παπαδόπουλος, ο Σιζόπουλος, η Θεοχάρους σε μια διαδικασία που θεωρούν καταστροφική; Να έρθουν με προτάσεις για συμφωνία στη βάση μιας λύσης την οποία δεν αποδέχονται; Aν αύριο ο Νικόλας Παπαδόπουλος εκλεγεί στο πλαίσιο της ρητορικής που προτάσσει σήμερα, με ποιο τρόπο θα μπορoύν να συνεισφέρουν ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ που θεωρούν ενδεχόμενη αλλαγή της βάσης λύσης το τέλος του Κυπριακού; Μπορεί κανείς σήμερα να ισχυριστεί ότι το Ε.Σ. ενισχύει την ενότητα; Ότι έχει προσφέρει με οποιοδήποτε ωφέλιμο τρόπο στην προσπάθεια του Κυπριακού; Πως μπορεί να διεξάγεται μια «παραγωγική συζήτηση» όταν έξι από τα οκτώ κόμματα που το απαρτίζουν, απορρίπτουν- άμεσα ή έμμεσα- αυτό που διαπραγματευόμαστε;
Το Εθνικό Συμβούλιο αποτέλεσε διαχρονικά βιτρίνα του τρόπου διαχείρισης του Κυπριακού. Δεν είναι μόνο ότι ουδέποτε εξυπηρέτησε το δεδηλωμένο λόγο ύπαρξης του. Ότι υπάρχει απλά επειδή βολεύεται το πολιτικό σύστημα και κρύβει, πίσω από το μανδύα της εθνικής συνεννόησης, την αδυναμία του να παράξει πολιτική. Είναι ότι δυσχεραίνει την προσπάθεια ενότητας, απαξιώνει το Κυπριακό και απομακρύνει τη λύση του. Με μονολόγους τους οποίους στη συνέχεια κάποιοι διαρρέουν ώστε να κάνουν πατριωτικό αγώνα, επιλεκτικές διαρροές που δημιουργούν κλίμα με στόχο την αποδόμηση της κάθε προσπάθειας, μέλη που λειτουργούν ως κατάσκοποι της πλευράς μας. Που έχουν μετατρέψει χρόνια τώρα το Εθνικό σε βήμα άκρατου λαϊκισμού και εξάσκησης μικροπολιτικής, άνδρο προσωπικής προβολής και αποκόμισης κομματικών κερδών. Ένα ακόμα μέσο διχασμού (που τους ενώνει).
Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ εδώ και 42 χρόνια το Εθνικό έχει λοιδορηθεί από τους ίδιους που το απαρτίζουν όσο κανένας άλλος θεσμός- χαρακτηρίστηκε κατά καιρούς ως «πολιτικός γουμάς» (Περδίκης), άνδρο λαϊκισμού (ΔΗΣΥ), θεσμός που δεν προσφέρει τίποτε- η συνέχιση της λειτουργίας του ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Όλοι διαφωνούν, αλλά, όλοι συμμετέχουν. Προβάλλοντας την παραδοξότητα ως αναγκαιότητα. Αλλά και ως κατάκτηση ώστε αυτοί που δεν εκλέγηκαν ή διαφωνούν- στο όνομα της συναντίληψης- να θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλλουν την πολιτική τους. Εξού και ο Γιώργος Περδίκης τουιτάρει ότι «ο πρόεδρος δεν έχει την έγκριση μας για τις παραχωρήσεις». Και ο Άριστος Μιχαηλίδης εξηγεί ότι ο μόνος λόγος συνέχισης του Εθνικού είναι η αλλαγή στρατηγικής και η διεκδίκηση όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος, ο Νικόλας και ο Μυλωνάς.
Ο κόσμος όμως εκλέγει πρόεδρο- όχι Εθνικό Συμβούλιο- για να διαχειρίζεται το Κυπριακό, το οποίο αποτελεί βασικό άξονα σε κάθε προεκλογικό. Αυτός έχει την υποχρέωση και τη λαϊκή εντολή να παίρνει τις αποφάσεις. Αυτός θα πρέπει λοιπόν να αναλάβει και το βάρος των επιλογών του, όποιες κι αν είναι. Κι οι υπόλοιποι που απαρτίζουν το Εθνικό, ας περιοριστούν στο να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, στις δημόσιες δηλώσεις τους και στη Βουλή. Ας δικαιώνονται εκεί. Απαλλάσσοντας και τον κόσμο από επιπλέον συνεδρίες που το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν την αμετροέπεια και προχειρότητα μας. Αφού δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τον «πολιτικό γουμά» ας απαλλαγούμε τουλάχιστον από τη βιτρίνα του.
Δημοσιεύεται και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
