Στις σημερινές εκλογές, ο κόσμος της Πάφου βρίσκεται ενώπιον ενός ξεκάθαρου διλήμματος- να συνεχίσει στην ίδια πορεία ή να γυρίσει σελίδα, επαναφέροντας τη χώρα στη λογική και την αξιοπρέπεια.
Όσοι είχαν εκφράσει την ελπίδα ότι το σύστημα, μετά τη χρεοκοπία της χώρας, θα έπαιρνε τα μηνύματα και θα αναθεωρούσε τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται, θα πρέπει πλέον να έχουν πειστεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το κατεστημένο καμιά διάθεση δεν έχει να αλλάξει. Εδώ και 20 μήνες παρακολουθούμε το πολιτικό προσωπικό να λειτουργεί ως αν τίποτε να μην προηγήθηκε. Χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, καμιά συναίσθηση της ευθύνης του προς τη χώρα και την κοινωνία, να συνεχίζει να διαπλέκεται και να κερδίζει σε βάρος των υπολοίπων. Και να δείχνει κάθε πρόθεση να συνεχίσει να το πράττει για όσο θα είναι εκεί και για όσο μπορεί.
Δεν υπάρχει νομίζω πιο ηχηρή απόδειξη από τον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα επέλεξαν να διεκδικήσουν εκ νέου την δημαρχεία της Πάφου. ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ- τρία χρόνια μετά τη συνεργασία τους που έφερε στη δημαρχεία τον Βέργα- συνασπίστηκαν εκ νέου για να διαδώσουν και να οδηγήσουν την πόλη στη νέα εποχή. Με μια κίνηση που περισσότερο μοιάζει με επανάληψη των προ τριετίας εκλογών, το ΔΗΚΟ πρότεινε και το ΑΚΕΛ έσπευσε να στηρίξει. Φέρνοντας το δούλεμα σε νέα επίπεδα. Και κάνοντας τον καθένα να διερωτάται- τελικά οι εκλογές στην Πάφο δεν γίνονται επειδή ακριβώς το ΔΗΚΟ πριν τρία χρόνια πρότεινε και το ΑΚΕΛ στήριξε;
Θα ανέμενε κάποιος ότι τα κόμματα θα επεδείκνυαν μια αυτοσυγκράτηση. Πως- υπό το βάρος των καθημερινών αποκαλύψεων- θα επιχειρούσαν αν μη τι άλλο να κρατήσουν τα προσχήματα, αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσουν την Πάφο για να μοιράσουν για μια ακόμα φορά την πίτα. Ή, εφόσον το έκαναν, οι όποιες διεργασίες θα γίνονταν διακριτικά, ώστε να μην προκαλέσουν μια κοινωνία που με τις επιλογές και πράξεις τους έχουν εξεφτελίσει. Κι όμως, επέλεξαν και πάλι να παίξουν με τη νοημοσύνη του κόσμου. Εφαρμόζοντας σε μια διορθωτική εκλογική μάχη (αφού η προηγούμενη επιλογή τους βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενη για σκάνδαλα όπως και οι επικεφαλείς των δημοτικών ομάδων των κομμάτων) τις ίδιες ακριβώς με τις προ-τριετίας πρακτικές. Επαναφέροντας το παλαιό κομματικό δόγμα: το ΔΗΚΟ αποφασίζει και το ΑΚΕΛ συμπαρίσταται (αυτή τη φορά με τη στήριξη και της ΕΔΕΚ η οποία ενώ μέχρι πρόσφατα φώναζε πως δεν έφαγε φαίνεται να μπαίνει κι αυτή στην κομματική εξίσωση) και βγάζοντας μια εικόνα που με τα όσα προηγήθηκαν φαντάζει σχεδόν εξωπραγματική, αχώνευτη ακόμα και σε μια τραβηγμένη από τα μαλλιά δημοκρατία όπως η δική μας. Μαθημένη στα χειρότερα.
Δεν ξέρω τι πραγματικά είναι περισσότερο εξοργιστικό. Το ότι αυτοί που διέλυσαν τη χώρα συνεχίζουν να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται ως οι μεγαλύτεροι σωτήρες, να αυτοπροσδιορίζονται ως οι εγγυητές της δημοκρατίας και επαναφοράς της πόλης και της χώρας ή το ότι ο κόσμος συνεχίζει να τους αναγάγει σε τέτοιους.
Ακόμα και τώρα, εν μέσω σημαντικών εξελίξεων και αποκαλύψεων, δεν παρατηρείται εντός κοινωνίας σημαντική διαφοροποίηση, μια σοβαρή αντίδραση. Η οργή που εκφράζεται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν λαμβάνει μορφή πολιτικών ενεργειών. Ούτε καν πολιτικού προβληματισμού. Στρέφεται προς τους πάντες και τα πάντα. Πολλές φορές μάλιστα καθοδηγείται από τους υπαίτιους της σημερινής κατάστασης. Φωνάζει για το σύστημα και την ίδια στιγμή χωρίζεται και πάλι σε στρατόπεδα. Όπως με τη Δρομολαξιά. Μια τιμωρία ενός στελέχους του ΑΚΕΛ για συμμετοχή στην καταδολίευση του ταμείου εργαζομένων (τους οποίους το ΑΚΕΛ υποτίθεται προστατεύει) και του κράτους αντί να οδηγήσει σε κατακραυγή εναντίον του κομματικής διαπλοκής και διαφθοράς, έγινε αφορμή για να στοιχηθεί και πάλι ο κόσμος δίπλα από το κόμμα υιοθετώντας τη ρητορική περί πολιτικών διώξεων και κατατρεγμού του κόμματος από το βοηθό γεν. εισαγγελέα αυτή τη φορά. Αγνοώντας ότι σε μια Δημοκρατία τα δικαστήρια είναι που καταδικάζουν και δημιουργώντας την πεποίθηση πως σ’ ένα μεγάλο του ποσοστό σ’ αυτή την πορεία ο κόσμος συνέβαλε όχι από αφέλεια αλλά από υστεροβουλία.
Στις σημερινές εκλογές, ο κόσμος της Πάφου βρίσκεται ενώπιον ενός ξεκάθαρου διλήμματος- να συνεχίσει στην ίδια πορεία ή να γυρίσει σελίδα, επαναφέροντας τη χώρα στη λογική και την αξιοπρέπεια. Λέχθηκε ότι ο κ. Βασιλειάδης είναι άγνωστος. Δεν μπορεί να κριθεί αν δεν δοκιμαστεί. Μπορούν όμως να κριθούν όλα αυτά που εκφράζει η υποψηφιότητα του. Που είναι τα ίδια που εξέφραζε η υποψηφιότητα Βέργα και Σαρίκα, που εκφράζει το πολιτικό σύστημα στην πλειονότητα του. Που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν με τον πιο προσβλητικό και απαξιωτικό για την κοινωνία τρόπο.
Το αποτέλεσμα των εκλογών θα μπορούσε να αποτελέσει μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς το πολιτικό σύστημα. Ότι αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως αν η χώρα να του ανήκει, η δημοκρατία (που επιβάλλει το κοινό καλό) να τους είναι αδιάφορη, έχει και τη δύναμη και τη βούληση να καταστήσει αυτούς αδιάφορους. Ή να στείλει το μήνυμα πως αυτοί που τον κατάκλεψαν και τον προσέβαλαν συνεχίζουν να έχουν τη στήριξη του.
Η κοινωνία της Πάφου έχει σήμερα μια σπάνια ευκαιρία να θυμηθεί και να υπενθυμίσει στο πολιτικό σύστημα την ουσία της δημοκρατίας.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
