Στην πολιτική πολλές φορές είναι πιο εύκολο να ακολουθείς τις εξελίξεις, να προσαρμόζεσαι σε αυτές. Η πολιτική σταδιοδρομία του Κάρογιαν διήρκεσε πολύ περισσότερο απ’ ότι όλοι ανέμεναν και τερματίζεται όταν φαινόταν πλέον ότι είχε τον απόλυτο έλεγχο. Και τον είχε. Αυτό πλήρωσε στο τέλος.
Πολλά γράφτηκαν όλη την προηγούμενη βδομάδα για το εκλογικό αποτέλεσμα στο ΔΗΚΟ. Πως ένας άνθρωπος που είχε υπό τον πλήρη έλεγχο του την κεντρική επιτροπή, που καθόριζε τους όρους του παιχνιδιού, τις διαδικασίες, από τον οποίο πέρασε στην ουσία η έγκριση των νέων μελών, έχασε τις εκλογές. Το κυρίαρχο συμπέρασμα της αρθρογραφίας των ημερών ήταν πως ο Μάριος Κάρογιαν πλήρωσε την επιλογή του να μετατρέψει το ΔΗΚΟ σε μπαλάκι του πινγκ-πονγκ μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Κάποιοι μάλιστα ανέγνωσαν και ηθικά διδάγματα σημειώνοντας ότι η ασυνέπεια, η έλλειψη σταθερών θέσεων και η αναξιοπιστία στην πολιτική τιμωρούνται. Υπάρχει όμως κανείς που μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η στροφή πότε δεξιά και πότε αριστερά ήταν πολιτική Κάρογιαν και όχι η διαχρονική στάση του κόμματος; Πότε στην κυπριακή πολιτική επικράτησαν η συνέπεια, οι θέσεις και η αξιοπιστία; Και μάλιστα στο ΔΗΚΟ; Κι αν τελικά κάποιος δεχθεί ότι η ήττα Κάρογιαν ήταν όντως αποτέλεσμα έλλειψης συνέπειας, σταθερότητας θέσεων, αξιοπιστίας, με ποια πολιτική συνέπεια εξελέγη ο Νικόλας Παπαδόπουλος όταν μαζί με τον πατέρα του ήταν αυτοί που οδήγησαν το κόμμα σε συνεργασία με τον Χριστόφια; Και από την επομένη ανέλαβε ως κύριος εκφραστής των ΔΗΚΟϊκών επιθέσεων εναντίον του; Mε ποια σταθερότητα θέσεων, όταν από εκφραστής του πολιτικού ρεαλισμού που καυχιόταν ότι ήταν στα θέματα οικονομίας μετατράπηκε ξαφνικά στον μεγαλύτερο πολέμιο των ιδιωτικοποιήσεων; Και με ποια αξιοπιστία όταν πριν τις εκλογές στο ΔΗΚΟ διακήρυττε ότι θα διατηρούσε το κόμμα σε μια κυβέρνηση την οποία προεκλογικά χαρακτήρισε ως καταστροφική για τον τόπο;
Ο Μ.Κάρογιαν έχασε πολύ απλά διότι παρασύρθηκε από την ευφορία που δίνει η εξουσία. Οδηγούμενος σε λάθος ανάγνωση των δεδομένων και τραγικές επιλογές τόσο επικοινωνιακά όσο και σε θέματα τακτικής. Επικοινωνιακά, ανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος της εκστρατείας του στο να δικαιολογεί την παραμονή ΔΗΚΟ στην κυβέρνηση Χριστόφια και την επιλογή Αναστασιάδη, αντί να επικεντρωθεί στο γεγονός ότι στον Δ. Χριστόφια (η συνεργασία με τον οποίο ήταν βασικό επιχείρημα στην εκστρατεία του Ν.Παπαδόπουλου) το ΔΗΚΟ έσυρε η τασσική ομάδα και να καταστήσει (η ρητορική πριν τις προεδρικές του Ν.Παπαδόπουλου έκανε κάτι τέτοιο αυτονόητο) τις εσωκομματικές εκλογές δημοψήφισμα παραμονής ή αποχώρησης από την κυβέρνηση και διατήρησης του κόμματος στην αντιπολίτευση για τα επόμενα 4½ χρόνια. Θέτοντας τον εαυτό του σε μόνιμη θέση άμυνας και δίνοντας στον ανθυποψήφιο του την δυνατότητα να καθορίζει αυτός την ατζέντα. Την ίδια στιγμή με τις συνεχείς αναφορές του στον Τάσσο Παπαδόπουλο (ένα άνθρωπο που κυρίως μετά το 2004 ηρωοποιήθηκε όσο κανείς ιστορικά στις τάξεις του ΔΗΚΟ) και τη σπουδή του να πείσει ότι έμαθε από αυτόν, κατέστησε στην ουσία τις εκλογές σ’ ένα διαγωνισμό του ποιος ήταν πιο κοντά στον Τάσσο, ποιος θα μπορούσε να είναι συνεχιστής του έργου του. Ένα διαγωνισμό που δεν θα μπορούσε να είχε κερδίσει.
Επιπλέον, υποτίμησε για μια ακόμα φορά (η ίδια αναποφασιστικότητα του είχε στοιχίσει προ διετίας της προεδρία της Βουλής) τους κινδύνους από την εσωκομματική αντιπολίτευση. Εξού και ενώ του δόθηκαν όλες οι δυνατές ευκαιρίες να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό παιχνίδι, δεν το έπραξε. Κράτησε το Ν.Παπαδόπουλο στο κόμμα και το πλήρωσε αυτή τη φορά με την πολιτική του καριέρα.
Ακόμα και με αυτά τα λάθη όμως θα μπορούσε πιθανόν να κέρδιζε αν έκανε απλά το αυτονόητο- προχωρούσε στη διαγραφή των μελών που είχαν επιδείξει αντικομματική συμπεριφορά συμμετέχοντας ακόμα και σε διαδικασίες άλλων κομμάτων. Ούτε αυτό δεν έπραξε. Αντίθετα, μπήκε σε μια λογική (πολιτικής αθλιότητας) του ποιος θα εγγράψει περισσότερα μέλη, κάτι που τελικώς δούλεψε εναντίον του. Αφού πέραν του ότι τα μέλη που ενέγραψε ο Ν.Παπαδόπουλος, αν και λιγότερα, πήγαν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό να ψηφίσουν, πλήγωσε ανεπανόρθωτα της εικόνα του και σε μεγάλο βαθμό και την εκλεξιμότητα του.
Αν θέλουμε να ψάξουμε για μηνύματα από αυτή την εκλογική μάχη, υπάρχουν. Επιβεβαιώνονται σε κάθε εκλογική περίοδο αλλά και από την καθημερινότητα μας. Και βέβαια δεν είναι ότι στο τέλος η ηθική στην πολιτική κερδίζει.
-Στον κόσμο αρέσει ο θόρυβος. Δεν είναι αρκετό να μιλάς για αγώνες. Θα πρέπει να κάνεις θόρυβο. Και ο Ν. Παπαδόπουλος έκανε. Επένδυσε στην κόντρα, έκανε την κάθε προσωπική του επιλογή να μοιάζει με επανάσταση και κέρδισε το μέσο ΔΗΚΟϊκό.
-Υπάρχουν κάποιες οικογένειες που έχουν γερά τα πλοκάμια τους στο σύστημα. Η οικογένεια Παπαδόπουλου- Γιωρκάτζη είναι μέρος του από καταβολής της Δημοκρατίας, εξού και ο Ν.Παπαδόπουλος είχε και τον κύκλο και τις προσβάσεις στα διάφορα ΜΜΕ που τον κράτησαν στην επικαιρότητα σε δύσκολες στιγμές και τον έσπρωξαν την κατάλληλη, όπως απέδειξε η κάλυψη που είχε από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην πολιτική, όπως απέδειξαν οι δημοσκοπήσεις που τον παρουσίαζαν σε ποσοστα 70%+. Όπως αποδεικνύει η σημερινή αρθρογραφία.
-Το τρίτο είναι ότι δεν λέμε να απαλλαγούμε από το σύνδρομο του παρελθόντος. Το οποίο δεν είναι δα και τόσο ένδοξο. Αρεσκόμαστε στη δημιουργία και διατήρηση μύθων. Ο Ν. Παπαδόπουλος προτιμήθηκε όχι ως Νικόλας αλλά ως συνεχιστής του μύθου του Τάσσου Παπαδόπουλου (εκλέγηκε άλλωστε με σημαία την πενταετία του πατέρα του), τον οποίο περισσότερο έκτισαν μετά το 2004 τα ΜΜΕ και ο κόσμος παρά η πολιτική πορεία του ιδίου.
Τέλος στην πολιτική πολλές φορές είναι πιο εύκολο να ακολουθείς τις εξελίξεις, να προσαρμόζεσαι σε αυτές. Η πολιτική σταδιοδρομία του Κάρογιαν διήρκεσε πολύ περισσότερο απ’ ότι όλοι ανέμεναν και τερματίζεται όταν φαινόταν πλέον ότι είχε τον απόλυτο έλεγχο. Και τον είχε. Αυτό πλήρωσε στο τέλος. Έπρεπε ο ίδιος να καθορίσει τις εξελίξεις. Και όπως αποδείχθηκε δεν διέθετε την πολιτική ποιότητα να το πράξει.
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
