Η εμπέδωση κανόνων ισονομίας και ισοπολιτείας δεν είναι θέμα ανάγνωσης, ούτε επιλογής. Είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε, σε μια κοινωνία η οποία (δικαιολογημένα) σιχαίνεται τους πολιτικούς και δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Που δεν της έχει μείνει σταγόνα υπομονής. Πως μπορεί κανείς να ζητά από τον πολίτη να επιδεικνύει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, να την κάνει σεβαστή, όταν ο ίδιος ο γενικός εισαγγελέας δηλώνει ότι αυτή είναι ανεπαρκής, και δέχεται παρεμβάσεις;
«Αν απουσιάζει η Δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;» – Ιερός Αυγουστίνος
Η αδυναμία της νομικής υπηρεσίας να «πετύχει» συνάντηση με τους Βγενόπουλο-Μπουλούτα τρία χρόνια μετά την επισημοποίηση στην ουσία της χρεοκοπίας της χώρας, ανέδειξε, για μια ακόμα φορά, την ανικανότητα της να προχωρήσει αποτελεσματικά και εντός εύλογου χρονικού διαστήματος τις έρευνες για το οικονομικό έγκλημα στην Κύπρο.
Εδώ και τρία χρόνια είναι λες και ολόκληρο το σύστημα έχει συνομολογήσει σιωπηρώς στην αλληλοσυγκάληψη. Ακόμα και τα όσα αποκαλύπτονται καθημερινά, εν είδει καταγγελιών, δεν οδηγούν σε συλλήψεις. Ούτε αγγίζουν την ελίτ. Η απόλυτη ασυδοσία, η απόλυτη ατιμωρησία, συνεχίζονται. Και βαρύτατες ευθύνες γι’ αυτή την εικόνα πλήρους αναρχίας, φέρει και η γενική εισαγγελία.
Η κυρίαρχη άποψη που υπάρχει στον κόσμο είναι ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Το χειρότερο όμως είναι η εμπεδωμένη πλέον πεποίθηση πως αυτή η παντελής ανεπάρκεια είναι τελικά αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής της Δικαιοσύνης να αποκλείει τους μεγάλους. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο για μια Δημοκρατία- ειδικότερα σε οριακές καταστάσεις όπως αυτές που ζούμε σήμερα- από μια κοινωνία που θεωρεί πως δεν υπάρχουν κανόνες ή αυτοί αφορούν μόνο κάποιους. Ότι αυτοί που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο, με τη μεγαλύτερη ευκολία θα το ξανακάνουν. Διότι σ’ ένα περιβάλλον ανομίας, ο κόσμος συνήθως ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.
Φίλοι μου λένε συνεχώς ότι ο γενικός εισαγγελέας ακολουθεί πιστά το νόμο. Eίναι ηθικός, αδέκαστος. Είναι στοιχείο απαραίτητο για κάποιο που ηγείται της Δικαιοσύνης. Είναι όμως αρκετό; Εκεί βρίσκεται για να απονέμει Δίκαιο. Να εμπεδώνει το περί δικαίου αίσθημα στην κοινωνία. Τι έχει κάνει τα τελευταία δύο χρόνια; Κάποιοι κέρδισαν δεκάδες εκατομμύρια σε bonuses από πράξεις που οδήγησαν τις τράπεζες και τη χώρα στη χρεοκοπία. Κάποιοι ενέκριναν και έπαιρναν δάνεια με μηδενικό επιτόκιο ή χωρίς επαρκείς εξασφαλίσεις. Οι υπογραφές είναι εκεί. Άλλοι επέλεξαν να ανεβάσουν τον ELA σε επίπεδα ΑΕΠ της χώρας (και το αποκάλυψαν οι ίδιοι) μέχρι να οδηγηθούμε στις εκλογές. Ξεκάθαρες υποθέσεις, που επιβεβαιώνουν τον τρόπο που το σύστημα διαπλέκετο, μεταξύ ποιων μοιραζόταν η πίτα, καταλήγουν σε αγωγές κατά της Δημοκρατίας. Τρία χρόνια μετά η γενική εισαγγελία δεν έχει καταφέρει να πάρει μια κατάθεση από το βασικότερο ύποπτο. Όλο αυτό το διάστημα το έργο της περιορίστηκε στην ουσία στο να υιοθετήσει το κατηγορητήριο της κεφαλαιαγοράς.
Ούτε τα κατά καιρούς ξεσπάσματα του γενικού εισαγγελέα περί κάποιων που επιχειρούν να παρέμβουν στα της Δικαιοσύνης ή περί ανικανότητας της αστυνομίας να ανταποκριθεί σε τόσο περίπλοκες υποθέσεις όπως είναι το οικονομικό έγκλημα, βοηθούν. Αντίθετα, το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν τις αμφιβολίες του κόσμου για την ικανότητα της εισαγγελίας να φέρει εις πέρας το έργο της, να μεγαλώνουν τις υποψίες και να τον αφήνουν παντελώς εκτεθειμένο. Διότι η αδυναμία της αστυνομίας ήταν γνωστή. Το ίδιο και η περιπλοκότητα των ζητημάτων. Υπάρχει κανένας που να θεωρούσε ότι το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο θα συναινούσε τόσο εύκολα στο να οδηγηθούν μέλη του ενώπιον της Δικαιοσύνης; Τι έκανε ο γενικός εισαγγελέας ώστε να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια; Γιατί δεν διόρισε ειδικούς ενωρίτερα; Δεν όφειλε ως ο άνθρωπος που ηγείται της Δικαιοσύνης- παρά να αφήνει σκιές- να πει ποιοι παρεμβαίνουν, με ποιο στόχο και πως ο ίδιος αποκρούει τέτοιες ενέργειες; Γιατί δεν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη;
Πως μπορεί κανείς να ζητά από τον πολίτη να επιδεικνύει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, να την κάνει σεβαστή, όταν ο ίδιος ο γενικός εισαγγελέας δηλώνει ότι αυτή είναι ανεπαρκής, και δέχεται παρεμβάσεις;
Η εμπέδωση κανόνων ισονομίας και ισοπολιτείας δεν είναι θέμα ανάγνωσης, ούτε επιλογής. Είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε, σε μια κοινωνία η οποία (δικαιολογημένα) συχαίνεται τους πολιτικούς και δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Που δεν της έχει μείνει σταγόνα υπομονής. Και αφού η πολιτική ηγεσία έχει δείξει ότι γι’ αυτήν αυτά είναι ψιλά γράμματα, ότι επιλέγει να συνεχίσει να λειτουργεί ως μαφία, το βάρος για απαντήσει με τρόπο πειστικό στο περί δικαίου αίσθημα, τιμωρώντας όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, πέφτει στη Δικαιοσύνη. Όχι τόσο για να ικανοποιηθεί η διψασμένη για νέμεση κοινή γνώμη. ‘Οχι εκδικητικά. Αλλά για να δείξει ότι κάτι αλλάζει. Ότι οι θυσίες του κόσμου έχουν σημασία. Θα έχουν και αποτέλεσμα. Να σηματοδοτήσει το ουσιαστικό τέλος εποχής μιας εποχής που θέλουμε να ξεχάσουμε και την απαρχή μιας νέας.
Η εισαγγελία έχει μία τελευταία ίσως ευκαιρία να θυμηθεί και να υπενθυμίσει σε όλους την ουσία της δημοκρατίας. Μπορεί να συνεχίσει στον ίδιο παρονομαστή ή να κάνει ένα πρώτο βήμα που θα ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας για αλλαγή. Σε νοοτροπίες και πρακτικές. Στέλλοντας το μήνυμα ότι όλοι- κόσμος και πολιτικοί- οφείλουν να ακολουθούν κάποιους κανόνες, να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αλλιώς θα έχουν επιπτώσεις. Από τη δική της παρουσία ή την εκ νέου απουσία της, θα κριθεί η πορεία της χώρας. Το ίδιο και η δική της.
Δημοσιεύθηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
