Τη στιγμή που τάχα διαφωνούν, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, ως πρώτιστο θέτουν τη διασφάλιση του πελατειακού κράτους. Ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα» και διεκδικούν αύξηση των δημοσιονομικών δαπανών για την προάσπιση των «λαϊκών» συμφερόντων, έστω και αν αυτό σημαίνει βάναυσες προσαρμογές απ’ όλους τους άλλους, στέλλοντας το μήνυμα ότι η ανασυγκρότηση της κοινωνίας είναι λιγότερο σημαντική από τη διατήρηση των κατεστημένων δομών της.
Η συζήτηση για τις αποκρατικοποιήσεις έγινε για μία ακόμα φορά η αφορμή να επιβεβαιωθεί η αναμφισβήτητη ροπή μας στην υπερβολή, η τάση για ανέξοδη ρητορική και η αδυναμία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος να παραγάγει πολιτική. Να αγγίξει την ουσία. Διότι η ουσία των αποκρατικοποιήσεων σίγουρα απέχει παρασάγγας από τις δημαγωγικές υπεραπλουστεύσεις και τις εξωφρενικές ανοησίες που για μία ακόμα φορά βρήκαν χώρο στον δημόσιο διάλογο. Κυρίως όμως ήρθε να αναδείξει πόσο ίδιες, πόσο ταυτόσημα λειτουργούν οι πολιτικές δυνάμεις. Οι οποίες, θεωρητικά, ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες. Οι μεν καταγγέλλουν προσπάθεια για λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Οι δε προτάσσουν την ανάγκη τερματισμού των υπερπρονομίων. Στην πραγματικότητα, όμως, και οι δύο σπεύδουν να διασφαλίσουν αυτό που υποτίθεται αγωνίζονται για να ανατρέψουν: συνέχιση της λεηλασίας, των στρεβλώσεων και της διαπλοκής.
Αντιπολίτευση (με προεξάρχουσα την Αριστερά) και συντεχνίες έχουν βαλθεί να πείσουν ότι ενδεχόμενη αποκρατικοποίηση ισοδυναμεί με λεηλασία του εθνικού πλούτου. Υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και καταστροφή της χώρας. Η πραγματικότητα είναι πως δεν έχουν να προτάξουν κανένα σοβαρό επιχείρημα για στήριξη της πιο πάνω τοποθέτησης. Εξού και καταφεύγουν σε συνθήματα. Φωνάζουν π.χ. για την αναγκαιότητα της παροχής δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών από κρατικές επιχειρήσεις. Αυτό όμως έχει λογική εφόσον προσφέρουν αγαθά/υπηρεσίες στη χαμηλότερη δυνατή τιμή και λειτουργούν χωρίς διαχειριστικά ελλείμματα. Οι ημιδημόσιοι οργανισμοί, αν και παράγουν σ’ ένα περιβάλλον με μηδενικό ανταγωνισμό, έχουν καταφέρει να προσφέρουν πανάκριβες υπηρεσίες και πλούσια ελλείμματα. Η ΑΗΚ έχει τεράστιο χρέος και προσφέρει πανάκριβο ρεύμα. Ενώ η cyta έχει πλεονάσματα εξαιτίας του πρότερου μονοπωλιακού της καθεστώτος που εξακολουθεί να ισχύει. Και να το χρυσοπληρώνει ο πολίτης.
Δηλώνουν πως είναι αναγκαία η αναδιάρθρωση, αλλά ότι αυτή θα πρέπει να εφαρμοστεί από το κράτος. Οι δε συντεχνίες ετοιμάζονται να προτείνουν μέτρα για εξυγίανση. Βολικά, αγνοούν ότι η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα δικών τους συνειδητοποιημένων επιλογών και πολιτικών, οι οποίες ούτε επί τρόικας δεν αναστράφηκαν. Πως σ’ αυτό το παραφουσκωμένο, σπάταλο κράτος αναδιάρθρωση σημαίνει και καταργήσεις «κεκτημένων». Αξιολογήσεις με σοβαρά κριτήρια. Πόσοι εργαζόμενοι θα συναινούσαν; Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση; Και ποια κόμματα θα έσπρωχναν τη διαδικασία; Αυτά που εδώ και δεκαετίες αγωνίζονται ώστε να μην αλλάξει τίποτα;
Αν ιδιωτικοποιηθούν θα ακριβύνουν οι υπηρεσίες, λένε. Aκριβώς το αντίθετο, όμως, ισχύει. Αν κάτι δείχνει η σημερινή κατάσταση, είναι πως η έλλειψη ανταγωνισμού οδηγεί σε κακοδιαχείριση. Σπατάλη πόρων και διαπλοκή. Κάτι που επιβεβαιώνεται από την έγνοια τους να μην αλλάξει τίποτε. Από τη στιγμή που θα διασφαλιστεί πως θα υπάρχει ανταγωνισμός, οι αποκρατικοποιήσεις θα οδηγήσουν σε μείωση των τιμών.
Το ίδιο φαιδρά και προκλητικά όμως είναι τα επιχειρήματα κυβέρνησης και ΔΗΣΥ. Στα ίδια αποτελέσματα οδηγεί και η δική τους ρητορική. Θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την ΑΤΗΚ, διότι θεωρούν ότι το κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά έναν οργανισμό με 2.200 υπαλλήλους, να γκρεμίσουν τα βασίλεια, αλλά υπόσχονται ότι αυτά τα βασίλεια θα τα μεταφέρουν στο Δημόσιο για να τα διαχειρίζονται. Δεν εξηγούν όμως προς τι η ιδιωτικοποίηση αν τα βαρίδια (που καθιστούν τις ιδιωτικοποιήσεις αναγκαίες) θα συνεχίσει να τα πληρώνει ο πολίτης; Όπως δεν εξηγούν πώς ακριβώς εξυπηρετείται ο στόχος για αποκομματικοποίηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα και προσαρμογή του στις ανάγκες της κοινωνίας, από την ένταξη σε αυτόν κάποιων επιπλέον χιλιάδων υπαλλήλων, από έναν οργανισμό που, σύμφωνα με αυτούς, αποτελεί κομματικό κάστρο. Διορισμένων με διαφορετικά κριτήρια, για άλλες ανάγκες. Πώς συνάδει αυτή η πρακτική με δηλώσεις για δυσβάστακτο κρατικό μισθολόγιο; Και με ποιον τρόπο ακριβώς καταργούν κεκτημένα και στρεβλώσεις με αυτά που προωθούν; Σπεύδοντας να τα εγγυηθούν;
Τη στιγμή που τάχα διαφωνούν, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, ως πρώτιστο θέτουν τη διασφάλιση του πελατειακού κράτους. Ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση, και οι υπάλληλοι της ΑΤΗΚ δεν δέχονται τα κυβερνητικά σχέδια διότι, λένε, θα τους μεταφέρουν στο Δημόσιο με απόσπαση και όχι με μετάταξη, και οι δύο σπεύδουν να διασφαλίσουν πως οι συντεχνιακοί θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα υπερπρονόμιά τους, με ή χωρίς ιδιωτικοποιήσεις. Ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα» και διεκδικούν αύξηση των δημοσιονομικών δαπανών για την προάσπιση των «λαϊκών» συμφερόντων, έστω και αν αυτό σημαίνει βάναυσες προσαρμογές απ’ όλους τους άλλους, στέλλοντας το μήνυμα ότι η ανασυγκρότηση της κοινωνίας είναι λιγότερο σημαντική από τη διατήρηση των κατεστημένων δομών της. Ότι θα επιμείνουν μέχρι τέλους σ’ ένα σύστημα που υποσκάπτει την πορεία της χώρας.
Θα ανέμενε κανείς ότι οι πρωταγωνιστές του πολιτικού οπορτουνισμού που εκτροχίασαν τη χώρα οδηγώντας τη στο μνημόνιο θα είχαν γίνει σοφότεροι. Ή τουλάχιστον λιγότερο θρασείς. Αυτό όμως αποδεικνύεται ευσεβής πόθος. Το ηθικό δίδαγμα από τα τελευταία τρία χρόνια είναι ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
Δημοσιεύθηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
