Στο δημοψήφισμα το ΑΚΕΛ να θέσει και την εναλλακτική του. Το «πατριωτικό κούρεμα» της τάξεως του 30-40% σε λογαριασμούς και κάτω των 100χιλ. σε όλες τις τράπεζες, πέραν των δύο όπου το κούρεμα είναι ήδη μεταξύ 60-90%, την απότομη και εντυπωσιακή μείωση του μεγέθους της δημόσιας υπηρεσίας και τη μείωση μισθών όχι κατά 0.8-2% αλλά 50-60%.
Τελικά αναλώσαμε δύο μήνες να διαπληκτιζόμαστε για το τι πήγε λάθος, ασχολούμαστε με αριθμούς, φωνάζαμε για ευθύνες και απαιτούσαμε κάθαρση, ενώ η εξήγηση ήταν όλο αυτό το διάστημα μπροστά στα μάτια μας. Και μας την έδωσε, πριν την ψήφιση της δανειακής σύμβασης, ο γ.γ. του ΑΚΕΛ. Τα αίτια της σημερινής κατάστασης δεν είναι η απληστία των τραπεζιτών, το ότι ξοδεύαμε ετησίως 1δις περισσότερο απ’ ό,τι βγάζαμε, δεν είναι ότι οι εργαζόμενοι του δημοσίου αύξαναν ετησίως το μισθό τους κατά 2-5% ανεξαρτήτως παραγωγικότητας ή πορείας της οικονομίας και ότι κάποιοι εργατοπατέρες απέκτησαν «κεκτημένα» που μαζί με ΑΤΑ και προσαυξήσεις ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 100χιλ. Ούτε είναι αποτέλεσμα του ότι κάποιοι αποφάσισαν ότι θα έπρεπε η Λαϊκή να παραμείνει ανοικτή μέχρι τις εκλογές, φορτώνοντας στη χώρα επιπλέον χρέος 10δις. Όλα αυτά ήταν μια «πολύ απλοϊκή ανάγνωση των εξελίξεων» και «αναπτύχθηκαν απλώς για τις εντυπώσεις». Η κύρια αιτία, όπως εξήγησε ο κ. Κυπριανού, ήταν η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Απλά εμείς οι απλοϊκοί, πέραν βέβαια των μελών της ΕΔΟΝ και της ΠΕΟ, δεν το καταλάβαμε.
Αυτό που δεν εξήγησε βέβαια ο γ.γ. του ΑΚΕΛ είναι γιατί αφού το πρόβλημα είναι συστημικό, την κρίση αυτή δεν τη βιώνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης; Και γιατί αφού είναι τόσο καταστροφική η επαναφορά της οικονομίας μέσω του μνημονίου, κανένα από τα κράτη-μέλη που αντιμετωπίζουν προβλήματα δεν επέλεξε να εξεύρει λύση εκτός Τρόικας, ούτε έθεσε θέμα εξόδου από το ευρώ. Ίσως πάλι η απάντηση σε όλα αυτά να είναι επίσης απλή, γι’ αυτό και δεν μπήκε στον κόπο να τη συμπεριλάβει στην ομιλία του. Κατά πάσα πιθανότητα οι υπόλοιπες χώρες επιλέγουν να βάζουν τους πολίτες τους να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Τους ενδιαφέρει να ευημερούν οι αριθμοί και όχι ο άνθρωπος. Και δεν διαθέτουν το πολιτικό δυναμικό που εμείς διαθέτουμε. Που όταν οι λύσεις είναι επώδυνες ξέρει να αναζητεί άλλες. Ούτε έχουν τον «υπερήφανο δυναμισμό» του Κύπριου που ξέρει να λέει «Όχι» όταν το επιβάλλει η υπερηφάνεια του, «έστω κι αν θα πεινάσει», αλλά αρνείται να δώσει το 6% των οικονομιών του για να σωθεί η χώρα. Του οποίου η υπερηφάνεια επιτάσσει να δίνουν για να σωθούμε οι χώρες με πλεονάσματα επειδή μπορούν ή διότι δεν είναι η δική μας διαφθορά (αυτό ήταν μια απλοϊκή εξήγηση που αναπτύχθηκε απλά για τις εντυπώσεις) αλλά η δική τους πολιτική αλητεία που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.
Ο κ. Κυπριανού ζήτησε τη διεξαγωγή ψύχραιμης, διαλεκτικής και τεκμηριωμένης συζήτησης και ακολούθως δημοψήφισμα. Ψύχραιμα και τεκμηριωμένα λοιπόν ας απαντήσει: Γιατί το ΑΚΕΛ επέλεξε να θέσει ενώπιον κυβέρνησης και κομμάτων την δική του πρόταση αφότου είχε εγκριθεί η δανειακή σύμβαση; Και δεν την έθεσε τους δύο μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ πρώτου Eurogroup και της ψήφισης της δανειακής σύμβασης ώστε να μην αναγκαστεί η χώρα να μπει σε αυτή την «καταστροφική» όπως την περιέγραψε πορεία; Γιατί, αφού γνωρίζουμε όπως είπε που οδηγούν οι πολιτικές της Τρόικας, ως κυβέρνηση προσέφυγαν στο μηχανισμό; Ποιος διαπραγματεύτηκε αυτή την καταστροφική συμφωνία; Γιατί ψήφισαν από τον περασμένο Δεκέμβριο τα επώδυνα αυτά νομοσχέδια; Ήταν μάλιστα η δική τους κυβέρνηση τους που τα πήγε στη Βουλή; Εάν το ζητούμενο είναι όπως είπε η διασφάλιση της ρευστότητας του τραπεζικού τομέα, πως αυτό επιτυγχάνεται εκτός δανειακής σύμβασης και ευρωζώνης; Μόλις μειωθούν οι περιορισμοί, τι μέρος των καταθέσεων θα μπορέσουμε να κρατήσουμε στις τράπεζες μας; Μήπως πτώχευση και έξοδος από το ευρώ θα σημαίνει και τερματισμό της Κύπρου ως χώρα επενδύσεων;
Είπε ότι η συμφωνία προβλέπει μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και αύξηση της φορολογίας επί των τόκων στο 30%. Έξοδος από το ευρώ τι θα σημαίνει για τους μισθούς και τις συντάξεις; Η φορολόγηση θα γίνει επί των τόκων ή επί του συνολικού ποσού των λογαριασμών; Τι θα σημαίνει για την ίδια την οικονομία αλλά και τον άνθρωπο, τον οποίο «έχει στο κέντρο της πολιτικής του το ΑΚΕΛ», η αύξηση του φόρου στην εισαγωγή ευρωπαϊκών προϊόντων που όπως παραδέχθηκε θα υπάρξει; Τι θα σημαίνει η υποτίμηση του νέου νομίσματος;
Ο κ. Κυπριανού να απαντήσει σε αυτά και μετά ας τεθεί η δανειακή σύμβαση σε δημοψήφισμα. Αντιπαραβάλλοντας όμως την εναλλακτική του. Το «πατριωτικό κούρεμα» της τάξεως του 30-40% σε λογαριασμούς και κάτω των 100χιλ. σε όλες τις τράπεζες, πέραν των δύο όπου το κούρεμα είναι ήδη μεταξύ 60-90%, την απότομη και εντυπωσιακή μείωση του μεγέθους της δημόσιας υπηρεσίας και τη μείωση μισθών όχι κατά 0.8-2% αλλά 50-60%. Είναι βέβαιο ότι οι εργατοπατέρες, τους οποίους εδώ και χρόνια το ΑΚΕΛ στηρίζει, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα αφού όλο αυτό το διάστημα η στάση που τηρούσαν δεν είχε να κάνει με απώλεια δικών τους προνομίων αλλά αυτών των υπολοίπων εργαζομένων. Αφού όπως έλεγαν, και το ΑΚΕΛ υιοθετούσε, μέσω της μείωσης των δικών τους μισθών, στόχος ήταν αυτοί του ιδιωτικού. Ούτε θα έχουν πρόβλημα να αναζητήσουν εργασία εκτός δημοσίου. Όπως και αυτοί που στήθηκαν έξω από την Βουλή αφού πρώτα τους κάλεσε η ηγεσία να συμμαχήσουν με αυτούς των οποίων ηγείται ο άνθρωπος ο οποίος σύμφωνα με το ΑΚΕΛ προεκλογικά έβαζε σε κίνδυνο- για ψηφοθηρικούς λόγους- τη χώρα επικαλούμενος προτάσεις, εκτός μνημονίου, ανεδαφικές. Οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι πολιτικοί συνεργάτες, έμμισθοι του ΑΚΕΛ. Είμαι σίγουρος ότι ούτε αυτοί θα έχουν πρόβλημα να αναζητήσουν δουλειά εκτός κόμματος. Με μισθό που θα επιβάλλει η αγορά εκτός ευρώ. Ή μήπως θα έχουν;
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
