Σε μια χώρα όπου ο πατριωτισμός δικαιολογεί στο μεγαλύτερο βαθμό τη φήμη του ως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» δεν υπάρχει θέση για ρεαλισμό και επιχειρήματα.
Μια τοποθέτηση του Νίκου Τορναρίτη (ο οποίος με μια εντυπωσιακή στροφή τα τελευταία χρόνια εκφράζει πλέον μια από τις λίγες καθαρές φωνές στον ΔΗΣΥ) την περασμένη βδομάδα, που σημείωνε απλά το αυτονόητο ότι δηλαδή σε ενδεχόμενη λύση στις περιοχές που θα επιστραφούν υπό ε/κ διοίκηση δυστυχώς δεν θα συμπεριλαμβάνεται η Κερύνεια, ήταν αρκετή για να συσπειρώσει τους απανταχού πατριώτες. «Ξεπουλούν τη χώρα», «δεν νομιμοποιείται να μιλά εκ μέρους των Κερυνειωτών» ήταν κάποια από αυτά που λέχθηκαν και γράφτηκαν από τους γνωστούς κύκλους. Λες και στον ίδιο εναπόκειται αν θα επιστραφεί η Κερύνεια.
Είναι οι ίδιοι (πολιτικοί) κύκλοι που με το που διεφάνη ότι δημιουργούνταν προϋποθέσεις για επανέναρξη των συνομιλιών, άρχισαν να ανησυχούν για νέα Ανάν και να αγωνιούν- όπως και σε κάθε προηγούμενη προσπάθεια- μήπως η νέα προσπάθεια οδηγήσει σε λύση τρισχειρότερη από το σημερινό status quo.
Οι ίδιοι ακριβώς κύκλοι που υποστήριζαν ότι εντός Ε.Ε. θα μπορούσαμε να εξευτελίσουμε την Τουρκία και να την αναγκάσουμε να δεχθεί λύση δικών μας προδιαγραφών και θέλω και καλούσαν τον κόσμο να καταψηφίσει το σχέδιο. Και οι ίδιοι που σήμερα δηλώνουν ότι δεν θα πρέπει να βιαστούμε διότι βρισκόμαστε σε δυσχερή οικονομική θέση και άρα σε ενδεχόμενη διαπραγμάτευση θα αναγκαστούμε να αποδεχθούμε οδυνηρές παραχωρήσεις. Που παρ’ όλα αυτά αισθάνονται και πάλι δικαιωμένοι, συνεχίζουν να επεξεργάζονται νέα σχέδια που θα μας φέρουν σε θέση ισχύος, υπόσχονται νέους αγώνες, νέα πιο ηρωικά ΟΧΙ. Και ένα μέλλον που έχει πάντα σημάδια της δικής μας επικράτησης.
Σε μια χώρα όπου ο πατριωτισμός δικαιολογεί στο μεγαλύτερο βαθμό τη φήμη του ως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» (Samuel Johnson) δεν φαίνεται δυστυχώς να υπάρχει θέση για ρεαλισμό και επιχειρήματα. Που θα επιτρέπει σε κάποιον να πει ότι δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε ότι μια πόλη που δεν συμπεριλαμβανόταν στις υπό ε/κ διοίκηση περιοχές σε κανένα από τα προηγούμενα σχέδια λύσης, θα συμπεριλαμβάνεται στο νέο με τις νέες πραγματικότητες που δημιούργησαν χρόνια της δικής τους «πατριωτικής» στάσης. Ο λαϊκισμός έχει γίνει τέτοιο βίωμα στην Κύπρο που καμιά φωνή λογικής δεν μπορεί να χωρέσει, έστω κι αν αφορά τα πλέον αυτονόητα- ότι δεν μπορούμε να επιβάλουμε τη λύση που θέλουμε, ότι η όποια λύση θα περιλαμβάνει θυσίες, Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) σημαίνει δύο ζώνες, μια εκ των οποίων θα διοικείται από τους Τ/κ, άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί όλες οι περιοχές μετά τη λύση να τεθούν υπό ε/κ διοίκηση. Τέτοιες θέσεις σε κατατάσσουν αμέσως στην ομάδα των προδοτών.
Αντίθετα πατριώτης είναι αυτός που φωνάζει ότι όλοι οι πρόσφυγες θα πρέπει να επιστρέψουν στα σπίτια τους, ότι τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια, η ΔΔΟ είναι ρατσιστική, που διατρανώνει την άρνηση του να αποδεχθεί τα τετελεσμένα, την ίδια στιγμή όμως ενίσταται σε κάθε τι που επιδιώκει τον τερματισμό τους. Που δεν αποδέχεται καμιά συνθηκολόγηση με τον εχθρό, θεωρώντας προφανώς πιο μάγκικο να αποποιηθεί το 37% του εδάφους της χώρας. Που επιμένει σ’ ένα μακροχρόνιο και αταλάντευτο αντικατοχικό αγώνα χωρίς να καθορίζει τις προοπτικές του. Δεν είναι δική του δουλειά άλλωστε. Η εθνική υπερηφάνεια δεν απαιτεί πλάνο και επιχειρήματα. Απλά «πάγκους λαϊκισμού». Όπως πατριώτες είναι και ο κόσμος ο οποίος επίσης δεν αποδέχεται τα τετελεσμένα αλλά δηλώνει πιο πρόθυμος να χαρίσει το 37% της χώρας παρά να συζητήσει μια λύση. Που θέλει επιστροφή αλλά όχι συγκατοίκηση με τους Τ/κ.
Μετά από μια πορεία 50 χρόνων συνεχιζόμενων αρνητικών εξελίξεων ο λαϊκισμός και η υποκρισία (βαφτισμένα ως πατριωτισμός) συνεχίζουν να αποτελούν μόνιμη τάση στο πολιτικό μας σύστημα και την κοινωνία. Κάθε νέα προσπάθεια φέρνει νέους ήρωες οι οποίοι προστίθενται στους παλιούς και διατρανώνουν ότι δεν θα αποδεχθούν την ήττα και την απώλεια της μισής μας πατρίδας. Ας μην γελιέται όμως κανείς. Η δική μας ήττα δεν θα έρθει ηρωικά. Δεν θα είναι καν προϊόν ταπείνωσης μετά από μια τραγικά αποτυχημένη προσπάθεια. Η δική μας ήττα θα έρθει μέσα από πολλές φανφάρες αλλά θα είναι πολύ πιο επώδυνη και αχώνευτη και από την πλέον ταπεινωτική. Επειδή θα γνωρίζουμε ότι ούτε καν προσπαθήσαμε. Όχι απλώς συμβιβαστήκαμε με την ιδέα της απώλειας της μισής Κύπρου αλλά με την όλη μας στάση την επιδιώξαμε κιόλας.
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
