Η βία κτυπά κόκκινο στις γειτονιές του κόσμου. Αιματοχυσίες, αναταράξεις, σκοτωμοί, αποκεφαλισμοί στη Μέση Ανατολή. Οι τζιχαντιστές κόβουν κεφάλια.
Οι πλανητάρχες θορυβημένοι, απειλούν πως θα κτυπήσουν το κακό στη ρίζα του. Οι κατασκευαστές όπλων επιχαίρουν. Οι δουλειές τους, πάνε πρίμα. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι Ευρωπαϊοι εταίροι, ψάχνουν ακόμη να τιθασεύσουν την οικονομική κρίση. Κάτω από αυστηρά μνημόνια μονόπλευρων πολιτικών λιτότητας, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς επενδύσεις, Ελλάδα και Κύπρος στενάζουν. Η Κύπρος γονατίζει κάτω από το άδικο κούρεμα καταθέσεων…
Ο μακρόκοσμος γύρω, ταλανίζεται. Ο μικρόκοσμος μας κλονίζεται συθέμελα. Το χαμόγελο σβήνει. Οι νέοι μας αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας . Οι ηλικιωμένοι μετρούν και ξαναμετρούν τις μειωμένες τους συντάξεις. Οι γονείς, παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με τις σπουδές των παιδιών, τα δάνεια και τα λοιπά οικογενειακά βάρη. Ο μπαμπούλας των εκποιήσεων απειλεί τον κοινωνικό ιστό και θα μας οδηγήσει σε νέες περιπέτειες. Η οικογένεια, αγωνιά για το αύριο. Προβληματίζεται για την πορεία των πραγμάτων, την κατάσταση της οικονομίας, την μονίμως περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο κυπριακό, την προκλητική τουρκική παρουσία, τις ενοχλητικές παράνομες επισκέψεις Ερντογάν – Νταβούτογλου…τις απειλές και ειρωνείες των κατακτητών, την πάγια επιδίωξη τους για αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εμβρόντητη παρακολουθεί τη δημογραφική αλλοίωση και την επιχειρούμενη εξίσωση Ε/κ και παράνομων εποίκων, για δημιουργία μιας συνομοσπονδίας δύο συνιστώντων κρατιδίων…
Ο λαός αγωνιά για την παντελή έλλειψη ενός συλλογικού οράματος απεγκλωβισμού από τα αδιέξοδα στο κυπριακό και την οικονομία. Η κάθαρση αργεί . Οι ένοχοι παραμένουν στο απυρόβλητο, ως να είναι αόρατοι. Η κωλυσιεργία εμφανής. Τσακωμοί, διαπληκτισμοί και προσωπικές ατζέντες καλά κρατούν στην πολιτική και κομματική κονίστρα. Η κρίση στην Κύπρο, είναι πρωτίστως αξιακή….
Απωλέσαμε ως κοινωνία το αληθινό μας πρόσωπο. Αλλοτριωθήκαμε. Εκεί που πιστεύαμε πως τα καταφέραμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας, μετά το τραγικό καλοκαίρι του 1974, ανακαλύπτουμε σήμερα, πως κτίσαμε κάστρα σε κινούμενη άμμο. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα, πονάς. Ο υπερκαταναλωτισμός και το κυνήγι του εύκολου κέρδους, έγινε για κάποιους, τρόπος ζωής. Βολεύτηκαν οι ίδιοι και αλυσόδεσαν το μέλλον των παιδιών μας. Κι όλοι εμείς, ως κοινωνία, ανεχτήκαμε τη διαχρονική ατιμωρησία όλων όσοι μας έσπρωχναν στην κατηφόρα, πότε με πραξικοπήματα και οικονομικά σκάνδαλα, πότε με φούσκες ακινήτων και χρηματιστηρίων, με λαμογιές και διαπλοκές, αγρίως και μονίμως εκμεταλλευόμενοι το σύστημα, σε βάρος του λαού…
Ως κοινωνία αλλοτριωθήκαμε και ξεστρατίσαμε. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ένα νέος της εποχής μας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, «σε ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων, αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα». Και προσθέτει: «Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!..»
Λόγια πικρά, πονεμένα , από ένα νέο άνθρωπο με ευαίσθητη ψυχή και ελεύθερο πνεύμα. Λόγια, που πληγώνουν όλους όσοι νοιαζόμαστε για το παρόν και το μέλλον της μικρής πονεμένης και ημικατεχόμενης πατρίδας. Λόγια, που θα μπορούσε να εκστομίσει ο καθένας και η καθεμιά μας που βιώνουμε σήμερα το θέατρο του παράλογου να κατακερματίζει τα όνειρα των παιδιών μας.
Ετούτη την ώρα της κρίσης ας προβούμε σε μια βαθιά αυτοκριτική ως χώρα, ως κοινωνία , ως άτομα. Ας αναζητήσουμε το πραγματικό, το αληθινό μας πρόσωπο. Ας ξαναμάθουμε τι σημαίνει αγάπη, φιλία, αλτρουισμός, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, αλληλοεκτίμηση. Ας απαιτήσουμε κάθαρση και τιμωρία για κάθε μορφής έγκλημα. Ενωμένοι και μονόβουλοι ας δώσουμε τη μάχη για ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο. Ας ξεκινήσουμε από την αυτοκριτική, ένας έκαστος από εμάς, αναλαμβάνοντας την ατομική και συλλογική ευθύνη να βγάλουμε τις μάσκες και να γίνουμε ξανά ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Τότε και ο τόπος θα έχει μέλλον!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
