Πολύ εύστοχο το άρθρο του Γιώργου Καλλινίκου που δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο την Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016.
Μιλά τη γλώσσα της αλήθειας και με εκφράζει απόλυτα.Στηλιτεύει την ανευθυνότητα, την προχειρότητα,τα ημίμετρα, τον ωχαδελφισμό, την έλλειψη παιδείας και ειδικά περιβαλλοντικής παιδείας αλλά και σωστών στρατηγικών σχεδιασμών πρόληψης και καταστολής.
Μια νέα καλοκαιρινή τραγωδία προστίθεται σε τόσες άλλες, που μετάτρεψαν τα καλοκαίρια μας σε εφιάλτες και πυρακτωμένες θύμισες που σπαράσσουν τα σωθικά.
Η Κύπρος μαυρίζει ξανά στην κυριολεξία και τη μεταφορά. Το τοπίο στη Σολιά μοιάζει κρανίου τόπος. Η πύρινη λαίλαπα άφησε στο διάβα της αποκαϊδια και σκεβρωμένα υπολείμματα δένδρων. Βουνοπλαγιές που θυμίζουν σεληνιακό τοπίο. Καπνούς. Ερήμωση. Πόνο, γιατί χάθηκαν ζωές κι ορφάνεψαν οικογένειες…
Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε, ξεχύνοντας φρίκη,όλεθρο, καταστροφή. Δυο νέοι δασοπυροσβέστες έχασαν τη ζωή σε ώρα καθήκοντος. Καμμία χορηγία και καμμία βοήθεια δεν θα αναπληρώσει ποτέ τον πατέρα, σύζυγο, γιο και αδελφό που έφυγε τόσο απροσδόκητα. Ένα μεγάλο «γιατί» θα παραμένει αναπάντητο στα χείλη του ορφανού παιδιού, της χαροκαμένης συζύγου, του πονεμένου γονιού. Το ίδιο «γιατί» θα συγκλονίζει ευρύτερα την κυπριακή κοινωνία μαζί με πολλά άλλα αναπάντητα «γιατί» που καθημερινά την ταλανίζουν για την τσαλαπατσουλιά, την ανευθυνότητα, τα κουρέματα, τα σκάνδαλα, τα άφρονα πραξικοπήματα και τις ολέθριες λαμογιές που βίωσε ο λαός μας στα 57 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας και της κουτσουρεμένης έστω ελευθερίας του.. Αυτά τα «γιατί» θα μαστιγώνουν ως Ερινύες όλους όσοι διαθέτουν συνείδηση, φιλοπατρία και πατριδογνωσία και διερωτούνται για τις τόσες ανθρωποθυσίες αθώων νεομαρτύρων σε καιρούς ειρήνης και σε ώρες διατεταγμένης υπηρεσίας.
Όσα παρήγορα λόγια κι αν ακουστούν, όσοι συγκινητικοί επικήδειοι λόγοι κι αν εκφωνηθούν, κανένας και τίποτε δεν θα μπορέσει να επουλώσει πληγές στο στενό οικογενειακό περίγυρο ή να εμψυχώσει ένα λαό που βιώνει τραγωδίες , αν η κάθαρση παραμείνει εσαεί στις ελληνικές καλένδες. Η μικρή ταλαιπωρημένη κατακαημένη και κατακαμένη πατρίδα μετρά νέες πληγές. Αυτή εισπράττει τις ζημιές αφού το δικό της σώμα γίνεται ξανά βορά και έρμαιο κάθε ανεύθυνου και ασυνείδητου που δεν συλλογάται σωστά αλλά νοιάζεται απλά για το τομάρι του. Ο τόπος κι ο λαός πληρώνει την ανευθυνότητα, την προχειρότητα,τον ερασιτεχνισμό , τα λάθη και τις παραλείψεις σε όλα τα επίπεδα. Η πατρίδα υποφέρει από χρόνιες παθογένειες ενός συστήματος που δυστυχώς αναπαράγεται και συντηρείται διαιωνίζοντας ελλείμματα, ερασιτεχνισμούς , μικρόκαρδες πολιτικές , κοντόφθαλμη διαχείριση εθνικών πόρων, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική ιεράρχηση προτεραιοτήτων και μάλιστα με πρόσχημα την νεοφιλεύθερη πολιτική οικονομικής λιτότητας που κατασπαράσσει το κράτος δικαίου και πρόνοιας.
Όλοι είπαν σωστά πως προέχει να χαλιναγωηθεί η λαίλαπα της φωτιάς. Να πετύχουν τα πτητικά μέσα σε έδαφος και αέρα να καταστείλουν τις φλόγες και μετά να γίνει ένας ενδελεχής απολογισμός και αναζήτηση διορθωτικών μέτρων για αποφυγή παρόμοιων ολέθριων καταστροφών στο μέλλον.
Ωστόσο αν κρίνουμε από τις εμπειρίες του παρελθόντος, απ’ όπου πέρασε η φωτιά άφησε έντονα τα ίχνη της. Η αναδάσωση αργεί και η μνήμη δυστυχώς ατονεί και ξεθωριάζει όταν οι εκάστοτε κυβερνώντες προβαίνουν σε περικοπές, επικαλούμενες μέτρα λιτότητας και σκορπώντας ασύγγνωστα λεφτά, σε αμφισβητούμενες προτεραιότητες. Εδώ και τώρα όλα αυτά θα πρέπει να μπουν στο στόχαστρο Βουλής και Πολιτείας. Να γίνουν οι αναγκαίες υποδομές ώστε να υπάρχουν αντιπυρηνικές ζώνες. Να αγοραστούν ελικόπτερα και αναγκαία πτητικά μέσα πυρόσβεσης και δασοπροστασίας. Να αντιμετωπιστεί η υπάρχουσα υποστελέχωση των σωμάτων δασοφυλακής και πυροσβεστικής. Να βελτιωθεί ο συντονισμός των εμπλεκόμενων Υπουργείων, Υπηρεσιών και Τμημάτων.Να τερματιστεί το παιγνίδι της κολοκυθιάς. Να αναληφθούν και καταλογιστούν ευθύνες. Όσοι ενσυνείδητα ή ασυνείδητα καταστρέφουν τον τόπο σκορπώντας όλεθρο, να πληρώνουν με βαριές και παραδειγματικές τιμωρίες γιατί η ατιμωρησία εξέθρεψε την ασυδοσία και η ασυδοσία φέρνει πάντα καταστροφή.
Η νέα τραγωδία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Τώρα είναι η ώρα που σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο οφείλουμε να απαιτήσουμε πραγματική παιδεία, αλλαγή νοοτροπίας, πλήρη εφαρμογή νόμων και κανονισμών, ανάληψη ευθύνης και παραδειγματική τιμωρία ενόχων.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
