Επίθεση στη Δημοκρατία… Της Αντιγόνης Παπαδοπούλου

Με αγωνία παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις απέτυχαν. Υπήρξε διαρκής αντιπαράθεση και αλληλοεπίριψη ευθυνών.

Σύμφωνα με τον Φιλίπ Λεγκρέν (17.6.2015), τέως σύμβουλο του απελθόντος  Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, η στάση των δανειστών απέναντι στην Ελλάδα, υπήρξε  σκληρή  και ανόητη, αφού ενδιαφέρονται μόνο για την αποπληρωμή των δανείων τους και  αδιαφορούν για την ευημερία των Ελλήνων πολιτών. 

Η Αθήνα  επιμένει να αναγάγει το ελληνικό ζήτημα σε ευρωπαϊκό ζήτημα, αναγνωρίζοντας  λάθη στις διαχρονικές ελληνικές κυβερνήσεις  και θέτοντας συνάμα τους Ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ ενώπιον και των δικών τους  ευθυνών.

Είναι προφανές πως η Ευρωζώνη και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είχαν εξυπαρχής προβληματική αρχιτεκτονική. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Eurogroup  δεν χειρίστηκαν σωστά τα προβλήματα των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Ακολούθησαν  την Μερκελική συνταγή λιτότητας, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς επενδύσεις.  Επέβαλαν άκομψα ένα πρωτοφανές κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο. Οδηγούν τους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου  στη φτωχοποίηση, την ανεργία και την απογοήτευση. Το ΔΝΤ βαρύνεται με το λάθος στους   πολλαπλασιαστές. Ωστόσο οι δανειστές  δεν ανάλαβαν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Αντίθετα. Ορμώμενοι από ιδεολογική αντιπάθεια προς την αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να επιδιώκουν την πολιτική  εξουδετέρωση και  αντικατάστασή της από μια δεξιά φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση που να προβάλλει λιγότερες αντιστάσεις στους  γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ. Παραβλέπουν πως το ελληνικό ζήτημα δεν λύεται τεχνοκρατικά αφού το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο.

Η έκφανση του δημοψηφίσματος της προσεχούς Κυριακής θα κρίνει πολλά, αφού θα οδηγήσει  σε αλυσιδωτές ανακατατάξεις σε  αχαρτογράφητες περιοχές. Κανένας δεν μπορεί να προδικάσει αν θα συνεχιστούν ή όχι οι διαπραγματεύσεις και  ποία στάση θα τηρήσουν η  Αθήνα  και οι δανειστές,  την επόμενη μέρα .

Επιβάλλεται μια πολιτική λύση και στην Ελλάδα με κούρεμα χρεών,  όπως έγινε στην περίπτωση της Γερμανίας το 1953, λόγω των δύο παγκοσμίων πολέμων που η ίδια προκάλεσε.  Τότε  οι δανειστές την  βοήθησαν με γενναίο κούρεμα χρεών.

Ο ελληνικός λαός υποβλήθηκε σε τρομακτικές θυσίες την  τελευταία 5ετία. Βίωσε την αποτυχία των πολιτικών λιτότητας, αφού από το 2010 μέχρι το 2015 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανήλθε  από το 110% στο 180% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα χάνει ετήσια 25% από το ΑΕΠ της. Μόνο 10% από τη βοήθεια που της δόθηκε, το 2010, χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των δαπανών της χώρας,  ενώ το 90% χρησιμοποιήθηκε για αποπληρωμή των  γαλλογερμανικών  τραπεζών.

Το ελληνικό ζήτημα δε λύεται  με πρόσθετες θυσίες του ελληνικού λαού και τελεσίγραφα. Οι δανειστές οφείλουν έστω και την υστάτη ( και μετά το δημοψήφισμα) να μαλακώσουν τη στάση τους. Να επιδείξουν πολιτική βούληση συνομολογώντας  μια βιώσιμη συμφωνία  αποπληρωμής των Ελληνικών χρεών. Οφείλουν να χαρίσουν μέρος του ελληνικού χρέους. Να επεκτείνουν  την περίοδο αποπληρωμής, συνδέοντας την διαδικασία αποπληρωμής τους χρέους με την ανάπτυξη. Όσοι έχουν ευθύνη για την δραματική επιδείνωση του ελληνικού χρέους, πρέπει να πληρώσουν. Η Ευρώπη οφείλει να πάψει να παραβιάζει τον Ευρωπαϊκό κοινωνικό χάρτη και τα εργασιακά δικαιώματα. Οφείλει να πάψει να επιτίθεται κατά της Δημοκρατίας, όπως σωστά επισημαίνει ο Νομπελίστας Στιγκλιτς.  Να πάψει να επιβάλει κυβερνήσεις της αρεσκείας της, αντικαθιστώντας εκλελεγμένες κυβερνήσεις.  Οφείλει να ακούσει την κραυγή αγωνίας του Ευρωπαϊκού νότου, τις εκκλήσεις  νομπελιστών οικονομολόγων  (Στινγκλιτς, Κρουκμαν, Αμαρτια Σεν) όπως τερματιστούν οι πολιτικές λιτότητας γιατί καταστρέφουν το κοινωνικό κράτος. Σύμφωνα με την  έκθεση ξένων εμπειρογνωμόνων της Επιτροπής για την αλήθεια, το ελληνικό δημόσιο χρέος  είναι παράνομο, αθέμιτο, επονείδιστο και μη βιώσιμο. Απαιτούνται λύσεις που να στηρίξουν την Ελλάδα ώστε να παραμείνει στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και όχι να μετατραπεί σε προτεκτοράτο αλλότριων συμφερόντων από την υπερεθνική ελίτ και  σπεκουλαδόρους.   

Ο ελληνικός λαός καλείται νηφάλια να αποφασίσει στο δημοψήφισμα, προστατεύοντας τη Δημοκρατία και απαιτώντας ασπίδα προστασίας του κοινωνικού κράτους και της δικής του εθνικής αξιοπρέπειας. Η απόφαση του πρέπει να είναι σεβαστή από όλους.

Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου