Είναι αλήθεια πως οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία πρέπει να μας προβληματίσουν.
Η σαρωτική νίκη του ΑΚΠ δίνει την ευχέρεια στον Ερντογάν να προχωρήσει για αλλαγή του Συντάγματος, ώστε να αποκτήσει παντοδυναμία. Η Άγκυρα, ανυποχώρητη και ιδιαίτερα διεκδικητική, ζητά ώθηση της ενταξιακής της πορείας και άμεσο άνοιγμα νευραλγικών ενταξιακών κεφαλαίων.
Παζαρεύει χορήγηση βίζας στους Τούρκους υπηκόους. Οικονομική στήριξη. Σημαντικές παρεκκλίσεις και εκπτώσεις σε θέματα διεθούς δικαίου. Εκβιάζει.
Στην κατεχόμενη Κύπρο είναι εμφανής η σταδιακή προσαρμογή και μεταμόρφωση του Ακκιτζί σε πιστό ακόλουθο και διεκδικητή των πάγιων τουρκικών θέσεων. Ξεκάθαρες οι διεκδικήσεις Άγκυρας και παράνομου ψευδοκράτους. Εκ περιτροπής προεδρία. «Ισότιμη ιδιοκτησία». Πολιτογράφηση των παράνομων εποίκων, ως Ευρωπαίων πολιτών. Διζωνικότητα. Μια ιδιόμορφη ΔΔΟ τουρκικής έμπνευσης που συνιστά ουσιαστικά συνομοσπονδία!
Το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου δια πυρός και σιδήρου εφαρμόζει στην πράξη το όραμα για το στρατηγικό βάθος, όπως περιγράφεται στο περιβόητο βιβλίο Νταβούτογλου.
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο που μπροστά σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, μερίδα Κυπρίων πολιτικών (οι λεγόμενοι ρεαλιστές) έμπλεοι ενθουσιασμού συντάσσονται με τον Έσπεν Μπαρθ Άϊντα. Ελπίζουν στον Ερντογάν. Πιστεύουν πως στο «κυπροκεντρικό» πρόσωπο του Ακκιτζί βρήκαν επιτέλους ένα διαλλακτικό συνομιλητή στο κυπριακό.
Το ντελίριο περί «καλού κλίματος», «ευθυγράμμισης των άστρων» και την εσκεμμένη ωραιοποίηση, χαλούν βέβαια οι συχνές εμπρηστικές δηλώσεις Ακκιτζί και τούρκων αξιωματούχων που δεν αναιρούν ούτε ένα γιώτα από τις διαχρονικές τουρκικές διεκδικήσεις.
Η πλευρά μας, μονίμως αναλίσκει τη φαιά ουσία στον εμφυλοπόλεμο, στους αλλοπρόσαλλους βερμπαλιστικούς διαπληκτισμούς συμπολίτευσης-αντιπολίτευσης, επί παντός επιστητού. Στο κυπριακό, την οικονομία, την εσωτερική διακυβέρνηση, το εκλογικό μέτρο, τα σκάνδαλα κλπ κλπ..
Μέσα στο γενικό κλίμα απαισιοδοξίας, αδιαφάνειας, ωραιοποίησης αθλιοτήτων και όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, δεν είναι καθόλου τυχαίες οι προκλητικότητες ενέργειες ξένων αξιωματούχων.
Η Κομισιόν εξαγγέλλει επίσημα πρόθεση για άνοιγμα (πριν το 2016) των 4 τουρκικών διαπραγματευτικών κεφαλαίων, 23,24,26 και 15 που πάγωσε μονομερώς η Κυπριακή Δημοκρατία το 2009. Εξαγγέλει άνοιγμα του κεφαλαίου 17, που πάγωσε η Γαλλία, πριν από το 2017. Στηρίζει τον Έσπεν Μπαρθ Άϊντα στη σχετική έκθεση για την Τουρκία. Αποενοχοποιεί και καλωσορίζει τη στήριξη της Τουρκίας στις διεξαγόμενες διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό!
Η νέα Πρέσβειρα των ΗΠΑ, Κάθλιν Ανν Ντόχερτιν, δεξιώνεται στα κατεχόμενα ένστολους αξιωματούχους του κατοχικού στρατού. Νωπές ακόμη οι απαράδεκτες δηλώσεις του προκατόχου της, John Konig, ότι το κυπριακό δεν αποτελεί πρόβλημα εισβολής- κατοχής.
Οι εκ των υστέρων επεξηγηματικές δηλώσεις ξένων, δεν πείθουν. Προβληματίζουν.
Ο Κύπριος ενεργός πολίτης δικαιούται να ανησυχεί για τις απανωτές προκλήσεις ξένων. Τη συμμετοχή διαπιστευμένων πρέσβεων στην Κυπριακή Δημοκρατία σε επίσημες εκδηλώσεις των κατεχομένων. Τη σταδιακή αποδόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τις απαράδεκτες επισκέψεις ξένων αξιωματούχων στην Κερύνεια και όχι μόνο. Τα ταξίδια μέσω του παράνομου αερολιμένα της Τύμβου. Τις συνεχείς παραχωρήσεις της πλευράς μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν στην κυριολεξία και τη μεταφορά.
Διανύουμε καιρούς χαλεπούς.
Με ωραιοποίηση και ευχολόγια στο Κυπριακό και με υποσχέσεις πλουτισμού όλων στη μεταμνημονιακή εποχή που τάχα πλησιάζει, απλά Ε-Θ-Ε-Λ-Ο-Τ-Υ-Φ-Λ-Ο-Υ-Μ-Ε.
Οι αλήθειες πονούν. Και η αλήθεια είναι ότι με τα λάθη, τις παραλείψεις, το αλληλοφάγωμα, τη έλλειψη πανεθνικής στρατηγικής στα εθνικά θέματα, πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Με τη σιωπή και την ανοχή μας, συνεργούμε να καταστεί σταδιακά «εκλιπούσα» η Κυπριακή Δημοκρατία. Συμβάλουμε στην αναβάθμιση του ψευδοκράτους, αφού ανεχόμαστε όσα παράλογα τεκταίνονται.
Ως λαός είμαστε θεατές στο θέατρο του παράλογου. Μας θέλουν μαριονέτες να χορεύουμε υπό το ηχηρό χειροκρότημα τρίτων, οδηγούμενες σε ανίερες επιλογές και εκβιαστικά διλήμματα του τύπου, «λύση ή διχοτόμηση».
Δυστυχώς, ούτως ή άλλως, οι επιλογές σ’ αυτόν τον τόπο ήταν σχεδόν πάντα περιορισμένες ανάμεσα στις δύο. Άσπρο ή μαύρο. Κόκκινο ή μπλε. Ποτέ δε μας δόθηκε η επιλογή του τρίτου δρόμου.Του ίσιου δρόμου. Της σωστής διεκδίκησης των δικαίων του λαού μας. Της σωστής διεκδίκησης μιας αξιοπρεπούς λύσης που να ταιριάζει με την ιστορία μας.
Συνεχίζουμε την πορεία εξευτελισμού ή αλλάζουμε πορεία;
Ιδού το μεγάλο ερώτημα!…
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
