Οι άδικες αποφάσεις του Eurogroup, της 15ης και της 24ης Μαρτίου, κατάστρεψαν το τραπεζικό σύστημα και μαζί, το οικονομικό μοντέλο της Κύπρου.
Ένα μοντέλο, που στηρίχτηκε στην ανάπτυξη του τουρισμού, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των υπηρεσιών, αφού η Κύπρος απώλεσε το 37% των εδαφών της και τους πλείστους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους, λόγω της τουρκικής εισβολής του 1974.
Η «αλληλεγγύη» των εταίρων μας εκδηλώθηκε ως καταστροφική χαριστική βολή για την Κύπρο και τον λαό της που βιώνει σήμερα τις οδυνηρές συνέπειες. Προσβλέπαμε στην κοινοτική αλληλεγγύη και εισπράξαμε πρωτοφανή σκληρότητα. Πρόκειται ίσως για την πιο αδικαιολόγητη και καταστροφική απόφαση του Eurogroup από την εποχή της συστάσεώς του. Οι σκληρές αποφάσεις μας έσπρωξαν στα σαγόνια της τρόικας, η οποία δεν είναι ευρωπαϊκός θεσμός, στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης και δεν λογοδοτεί σε Εθνικό Κοινοβούλιο ή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η Τρόικα διαχειρίζεται τη μοίρα των λαών της Ευρώπης, ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που είναι το μόνο εκλελεγμένο θεσμικό όργανο της ΕΕ, είναι απών στις εργασίες του Eurogroup. Η Τρόικα επιβάλλει αυστηρές πολιτικές λιτότητας, χωρίς ανάπτυξη και επενδύσεις, ρίχνοντας τους πολίτες του Ευρωπαϊκού Νότου, στη φτώχια, τη μιζέρια, την εξαθλίωση και τον ευρωσκεπτικισμό. Οι ολέθριες αποφάσεις της Τρόικα αυξάνουν το χάσμα Ευρωπαϊκού Βορρά και Ευρωπαϊκού Νότου.
Ως Κύπριοι Ευρωπαίοι πολίτες χρειάζεται να διερωτηθούμε και να δώσουμε πειστικές απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα για το που βαδίζει η Ευρώπη και πως κτίζουμε ένα καλύτερο αύριο και το κοινό μας μέλλον. Το κούρεμα στην Κύπρο έπληξε όχι μόνο τη χώρα μας , αλλά και το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κι αυτό, δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει απαρατήρητο. Μέσα σε κλίμα εσωτερικής γαλήνης και εθνικής συνεννόησης πρέπει να το αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά. Έχουμε κάθε δικαίωμα, ηθικό και νομικό, να απαιτήσουμε από την ΕΕ να ανακαλέσει τις απαράδεκτες αποφάσεις του Eurogroup. Να βοηθήσει την Κύπρο ουσιαστικά, προσφέροντας τα αναγκαία κεφάλαια και εμπειρογνωμοσύνη, για αντιμετώπιση των συνεπειών των λανθασμένων αποφάσεων της.
Η συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την Κύπρο και η ομόθυμη σχεδόν συμπαράσταση όλων των πολιτικών πλευρών με θλιβερές εξαιρέσεις πολύ μικρού αριθμού Ευρωβουλευτών δείχνει το δρόμο. Σίγουρα θα υπάρξει λεκτική συμπαράσταση από την ΕΕ. Ωστόσο αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι λόγια παρηγοριάς αλλά έμπρακτη στήριξη. Αναπτυξιακά προγράμματα, τεχνογνωσία, χρηματοδοτήσεις για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για το ανθρώπινο δυναμικό μας, ώστε η νέα γενιά να παραμείνει στη χώρα και να μπορέσει να δραστηριοποιηθεί στην έρευνα, την καινοτομία, την βιοτεχνολογία, τον αγροτουρισμό, τον ενεργειακό τομέα …
Οφείλουμε να είμαστε πιο διεκδικητικοί παρά ποτέ πριν, γιατί μας έχουν κατάφορα αδικήσει. Μας χρησιμοποίησαν ως πειραματόζωα και μας άφησαν μόνους να ψάξουμε πως να ξανασταθούμε στα πόδια μας, χωρίς να θέλουν να αντιληφθούν το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν σε μια ημικατεχόμενη χώρα που βιώνει παράλληλα την τουρκική ημικατοχή και την τουρκική επεκτατική βουλιμία.
Οφείλουμε να απαιτήσουμε τεκμηριωμένα και με ουσιαστικές δικές μας προτάσεις , ότι δικαιούμαστε ως χώρα μέλος στο υφιστάμενο πλαίσιο κοινοτικής στήριξης και στο νέο πολυετές δημοσιονομικό πρόγραμμα. Παράλληλα εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, πρέπει συντονισμένα να προβούμε στην αναγκαία διαφώτιση και δικτύωση με φιλικές δυνάμεις, ιδιαίτερα με τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Ο αγώνας που κάνει σήμερα η Κύπρος για επιβίωση, δεν αφορά μόνο την ίδια την χώρα και τους πολίτες της. Βιώσαμε στην Κύπρο, μια Ευρώπη με δημοκρατικά ελλείμματα, που μας συμπεριφέρθηκε ως να είμαστε πειραματόζωα.
Οι ίδιοι οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να αντισταθούν και να κινητοποιηθούν, διεκδικώντας τα δικαιώματα τους. Είναι άλλωστε ειρωνικό να συμβαίνουν όλα αυτά “στο ευρωπαϊκό έτος πολιτών” που ήδη διανύουμε.
Χρειάζεται να ενδυναμώσουμε την κοινή πίστη. Να δουλέψουμε μαζί, για την Ευρώπη που εμείς οραματιστήκαμε και που σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται αποπροσανατολισμένη και βαθιά αυτο-ακρωτηρισμένη. Γιατί για μας η Ευρώπη, δεν πρέπει να είναι απλά, ένας κοινός ύμνος, μια κοινή σημαία ή ένα κοινό νόμισμα, αλλά μια καλύτερη, πιο ανθρωποκεντρική Ευρώπη, χωρίς ρατσισμό, ξενοφοβία, μισαλλοδοξία, αχρείαστους φραγμούς , ανισότητες και διαχωρισμούς. Οραματιστήκαμε μια Ευρώπη της συνεργασίας, της ανάπτυξης και της αλληλεγγύης. Παρά την απογοήτευση , πρέπει να συνεχίσουμε την πάλη για την Κύπρο και την Ευρώπη που μας αξίζουν!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
