Η Κύπρος βρίσκεται στην εποχή του μνημονίου και διανύει μια περίοδο αυστηρής λιτότητας με όλες τις γνωστές και καθημερινές επιπτώσεις στην ζωή μας.
Ο ορίζοντας παραμένει θολός και οι εκτιμήσεις ιδιαίτερα συγκρατημένες. Συνεχίζουμε να περπατάμε σε τεντωμένο σχοινί με τους κινδύνους να παραμονεύουν.
Αυτές τις κρίσιμες και καθοριστικές ώρες, είναι πολύ σημαντικό να καταγράφουμε και να αξιολογούμε εξελίξεις που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την περίπτωση της Κύπρου. Για παράδειγμα δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ιρλανδίας, η οποία εισήλθε στην εποχή του μνημονίου, στα τέλη του 2010. Προηγήθηκε σχετική διαπραγμάτευση με την τρόικα. Ένα μνημόνιο αυστηρής λιτότητας λειτούργησε στη συνέχεια, ως μοντέλο που εφαρμόστηκε και σε άλλες περιπτώσεις. Η μνημονιακή πορεία της Ιρλανδίας ακόμη συνεχίζεται. Εντός του 2013, αναμένεται η καταβολή της τελευταίας δόσης της δανειακής σύμβασης.
Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι πως παρά τις εξαγγελίες και τις βαρύγδουπες δηλώσεις ότι η Ιρλανδία αποτελεί σπάνιο παράδειγμα επιτυχίας των μέτρων λιτότητας και της αυστηρής περισυλλογής, οι αριθμοί παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Σύμφωνα με δημοσιευθείσες επίσημες αναθεωρημένες στατιστικές του Ιρλανδικού Κεντρικού Γραφείου Στατιστικών (CSO), η ιρλανδική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 0,6% το πρώτο τρίμηνο του 2013. Η χώρα περιήλθε και πάλι σε ύφεση. Κατέγραψε τρία διαδοχικά τρίμηνα οικονομικής συρρίκνωσης. Ανατράπηκε το σκηνικό που ήθελε την χώρα να έχει επιστρέψει σε μία περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη, παρά τις μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και τις αυξήσεις φόρων. Παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις και τις αιματηρές θυσίες του Ιρλανδικού λαού, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Η χώρα παραμένει σε ύφεση. Η ανεργία βρίσκεται στο ασυνήθιστα ψηλό για την Ιρλανδία ποσοστό, του 14%. Η ανεργία των νέων πλησιάζει το 30%. Είναι ορατός ο κίνδυνος για μια χαμένη γενιά εξαιρετικά προσοντούχων νέων ανθρώπων που αναγκαστικά ξενιτεύονται. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται συνεχώς με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, φτάνοντας το 125,1% του ΑΕΠ (2013), σε σύγκριση με 106,8% ( 2012), υποθηκεύοντας έτσι, το οικονομικό μέλλον της χώρας.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η Ιρλανδία, έστω κι αν η Κομισιόν, επιμένει να ωραιοποιεί την κατάσταση. Απαντώντας σε σχετικό ερώτημα μου, ο αρμόδιος Επίτροπος Όλι Ρεν, υπέδειξε πως οι δείκτες, αλλά και η ανεπαίσθητη πτώση της ανεργίας υποδεικνύουν ολοένα και πιο δυναμικές επιδόσεις της ιρλανδικής οικονομίας στις επόμενες φάσεις και σημείωσε επιπρόσθετα, πως κατά το τρέχον έτος αναμένεται μια ευρύτατα θετική, αν και χαμηλή αύξηση του ΑΕΠ. Πρόσθεσε επίσης ότι τα άφθονα ταμειακά αποθέματα ασφαλείας συνιστούν χρήσιμο μηχανισμό άμυνας για την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών δυσμενών εξελίξεων στην αγορά. Παραδέχεται, ωστόσο, ότι το χρέος και το έλλειμμα στην Ιρλανδία εξακολουθούν να είναι υψηλά, κάτι που συνεπάγεται συνέχιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, σύμφωνα με τις αναληφθείσες δεσμεύσεις . Επίσης, ο Ευρωπαίος Επίτροπος δεν είναι σε θέση να απαντήσει εάν η Ιρλανδία θα μπορέσει τελικά να αποφύγει ένα πρόσθετο πακέτο οικονομικής στήριξης.
Στο παρόν άρθρο, δεν αποτελεί αυτοσκοπό η κινδυνολογία, ούτε η σύγκριση της περίπτωσης της Ιρλανδίας με την Κύπρο. Επιδιώκεται, ωστόσο η αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι. Η Ιρλανδία, δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα χώρας που βιώνει τα τραγικά αποτελέσματα από την εφαρμογή του μνημονίου και των συνταγών λιτότητας της τρόικας. Όλα αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν. Να σκεφτούμε ποιο δρόμο ακολουθούμε και που θα φτάσουμε και στη δική μας πατρίδα. Να αφήσουμε τις έριδες και τις αντιπαραθέσεις και να χαράξουμε επιτέλους ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό σχεδιασμό απαλλαγής από τον ασφυκτικό κλοιό της τρόικας το συντομότερο δυνατό, διεκδικώντας κι από τους Ευρωπαίους εταίρους, περισσότερη στήριξη και έμπρακτη κοινοτική αλληλεγγύη, αφού δεν ξεχνάμε πώς μας χειρίστηκαν ως πειραματόζωα.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
