Οι κυβερνώντες και όσοι ανέλαβαν να διαπραγματευτούν με την τρόικα αλλά και όσοι παρουσιάζουν το μνημόνιο ως διέξοδο για την σωτηρία της Κύπρου, λένε μόνο την μισή αλήθεια.
Στον λαό λέχθηκε απλά, πόσο θα πληρώσει μέσα από τις περικοπές, τις μειώσεις μισθών και τις καταργήσεις βοηθημάτων. Δεν έχει λεχθεί τίποτα για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις του δανεισμού από την Τρόικα και κυρίως την κοινωνική κρίση μέσα από την συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση και δυσπραγία για τα επόμενα χρόνια. Όσο οδυνηρό κι αν είναι, πρέπει να λέμε τις αλήθειες στο λαό.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε συρθεί σε μια διαδικασία υπογραφής ενός μνημονίου που έχει δοκιμαστεί και αλλού, με καταστροφικές συνέπειες. Απτή απόδειξη, οι επιπτώσεις σε Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία. Οι χώρες αυτές έχουν χάσει σημαντικό μέρος της αυτοτέλειας και κυριαρχίας τους σε ζητήματα οικονομικής, εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, εξ αιτίας του μνημονίου. Είναι άξιο απορίας πως θα μπορέσει κάποιος να ανατρέψει ένα μνημόνιο μετά την υπογραφή ή μίαν καταρχήν συμφωνία. Ειλικρινά διερωτώμαι πως είναι δυνατό, κάποιοι με δημόσιες τοποθετήσεις τους, να εκφράζουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν θα ακολουθήσει άλλο μνημόνιο. Δυστυχώς η ωμή πραγματικότητα είναι πως συνήθως, το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο και η κατάσταση χειροτερεύει.
Υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας, η κυπριακή κοινωνία νιώθει έντονα τις επιπτώσεις της παρούσας οικονομικο-πολιτικής κατάστασης και προβληματίζεται για το ζοφερό της μέλλον. Παρακολουθεί αμήχανα τις πολιτικές εξελίξεις, τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις και τα επικοινωνιακά μηνύματα των υποψηφίων, καταλήγοντας ωστόσο στα δικά της συμπεράσματα. Η εκτίμηση πως η παρούσα κυβέρνηση θα παραδώσει στην επόμενη, που θα προκύψει από τις εκλογές του Φεβρουαρίου, μια καμένη γη πλανάται δυστυχώς, σαν εφιάλτης. Μπορεί η εκτίμηση αυτή να αποτελεί σημείο τριβής και έντονης αντιπαράθεσης σε επίπεδο πολιτικών συζητήσεων, ο απλός πολίτης ωστόσο, διαπιστώνει πως πάμε από το κακό στο χειρότερο. Βλέπει το κόστος της ζωής να ανεβαίνει. Την ανασφάλεια να επικρατεί και την ανεργία να καλπάζει. Οι νέοι μας βλέπουν τις ευκαιρίες εργοδότησης να εξανεμίζονται. Οι μισθοί στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα δύσκολα πληρώνονται. Οι 13οι αποκόβονται. Η αβεβαιότητα σπρώχνει πολλούς Κυπρίους σε αναζήτηση δουλειάς σε άλλες χώρες. Την ίδια ώρα αυξάνεται η ξενοφοβία και ο προβληματισμός για τις κοινωνικές παροχές που απολαμβάνουν οι αλλοδαποί αλλά και οι τουρκοκύπριοι, χωρίς να έχουν ανάλογη συνεισφορά στα κρατικά έσοδα. Η υπογραφή του μνημονίου κωλυσιεργεί, ισχυροποιώντας την αντίληψη πως τον ερχόμενο Φεβρουάριο θα κληθούν άλλοι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά…
Πιστεύω ακράδαντα πως θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολύ περισσότερα προτού η ίδια η κυβέρνηση καλέσει την Τρόϊκα για να παρέμβει, κάτι το οποίο θεωρώ ολέθριο λάθος, κρίνοντας από το γεγονός πως όπου επενέβηκε η Τρόϊκα, έφερε μόνο πανωλεθρία. Το επαναλαμβάνω ξανά. Οι πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας χωρίς ανάπτυξη και επενδύσεις δεν είναι λύση. Πάντα καλούμαστε δυστυχώς “υπό τας περιστάσεις” να κάνουμε ολέθριες επιλογές που διαφορετικά θα απευχόμασταν. ” Στερνή μας γνώση να σε είχαμε και πριν ” καθώς θα έλεγε η λαϊκή θυμοσοφία. Κρίμα!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
