Είναι τραγικό να παρακολουθείς την κατηφόρα και να νιώθεις αδύναμος να την σταματήσεις, αφού οι επικοινωνιακές μηχανές δουλεύουν ακατάπαυστα ωραιοποιώντας καταστάσεις, θριαμβολογώντας αχρείαστα, για νίκες που δεν κερδήθηκαν και για αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Αυτές τις ώρες δεν νομιμοποιείται κανένας να κρύβεται πίσω από δάκτυλό του. Είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα του αγώνα.
Tην ίδια ώρα που εμείς, δυστυχώς πανηγυρίζουμε για μια αμελητέα αναβάθμιση από τους “Standards & Poors”, βλέπουμε να κουρελιάζεται η εθνική μας αξιοπρέπεια από τους τροϊκανούς δανειστές. Βλέπουμε να «έρχονται ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας» – κατά τον Οδυσσέα Ελύτη – επιμένοντας πως ωρίμασαν οι συνθήκες για να λύσουμε το Κυπριακό, κατά το πρότυπο του σχεδίου Ανάν, μεταλλαγμένο ως «σχέδιο Μπαν Κι Μούν». Ευαγγελίζονται μάλιστα, πως «ήγγικεν η ώρα» του οικονομικού συμφέροντος, με την από κοινού αξιοποίηση και διαμοιρασμό των κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Υπό το βάρος των πιο πάνω κρίσιμων εξελίξεων, προκλήσεων και διλημμάτων, ξημέρωσε μετεκλογικά η επόμενη μέρα του ΔΗΚΟ. Συγχαίρω και δημόσια τον νέο Πρόεδρο, Νικόλα Παπαδόπουλο. Επωμίζεται ένα δύσκολο ρόλο, σε δύσκολες εποχές. Απαιτείται σύνεση, σοφία κα κοινή προσπάθεια όλων, για να απεγκλωβιστούμε από τα αδιέξοδα και τα τραγικά διλήμματα. Απαιτείται πρόταξη και υλοποίηση της δικής μας κεντρώας φιλοσοφίας, με τον ίδιο τρόπο που ο αείμνηστος Σπύρος Κυπριανού πέτυχε μετά το 1974 ένα οικονομικό θαύμα και ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος την απαλλαγή από το σχέδιο Ανάν και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Εσωκομματικά, απαιτείται στελέχωση της ηγετικής πυραμίδας με τους άριστους της ζωής και όχι τους αρεστούς, για να έχουμε μια ηγετική ομάδα με κοινό όραμα, κοινούς στόχους, κοινή στρατηγική, κοινή επικοινωνιακή προσέγγιση και κοινό προσανατολισμό, με τον αγνό δηκοϊκό κόσμο. Aπαιτείται μετουσίωση σε καθημερινό βίωμα του τρίπτυχου: «Ελευθερία – Δημοκρατία – Κοινωνική Δικαιοσύνη».
Όταν έχασε ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, το Φεβρουάριο του 2008, το ΔΗΚΟ βρέθηκε μπροστά σε μεγάλο δίλημμα: Κασουλίδη ή Χριστόφια. Λυπάμαι, γιατί τότε, στη διευρυμένη συνεδρία του Εκτελεστικού Γραφείου, δεν εισακούστηκε η άποψη μου για εσωκομματικό δημοψήφισμα, που θα μπορούσε δημοκρατικά να δώσει την καλύτερη λύση. Λυπάμαι, γιατί όταν υποστήριξα τότε, πως έπρεπε να στηθεί μια κάλπη και να κληθεί ο κόσμος του ΔΗΚΟ να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις επιλογές (Κασουλίδη, Χριστόφια ή κανένα από τους δύο), η άποψη μου μειοψήφησε. Πιστεύω στη συμμετοχική δημοκρατία. Ένα εσωκομματικό δημοψήφισμα είναι η μόνη σωστή διέξοδος σε διλημματικές καταστάσεις.
Έκτοτε, όλοι οι ιδεολόγοι δηκοϊκοί, γίναμε μάρτυρες μιας συνεχούς διελκυστίνδας και διαρκών διλημμάτων και αμφισβητήσεων. Κάποιοι μας έσπρωχναν πότε δεξιά, πότε αριστερά, σε πολιτικές που δεν μας ικανοποιούσαν απόλυτα, γιατί συγκρούονταν με την κεντρώα φιλοσοφία μας και τις δικές μας ιδεολογικές καταβολές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ βρισκόμασταν θεωρητικά «στην εξουσία» νιώθαμε να συρόμαστε σε δύσβατες ατραπούς, κόντρα στις δικές μας πεποιθήσεις, με αποτέλεσμα να βυθιζόμαστε στις διαμάχες και την εσωστρέφεια, αυτοτραυματιζόμενοι.
Δεν είναι καθόλου εύκολο, για ανθρώπους που έχουν την κεντρώα προοδευτική ιδεολογία, πολλές φορές να αναγκάζονται να σιωπούν μπροστά στα αδιέξοδα ή να περπατούν σε τεντωμένο σχοινί, αποφασίζοντας για κρίσιμα θέματα κατά το γνωστό: «υπό τις περιστάσεις». Τα παραδείγματα, πολλά. Ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών, αφαίμαξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εξαφάνιση μεσαίας τάξης, συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, διαρκής συνθηκολόγηση και συμβιβασμοί σε ότι προτάσσει η δημοκρατικά ανομιμοποίητη τρόικα που κατοικοεδρεύει και διατάζει Προεδρικό, Κόμματα, Βουλή και Κεντρική Τράπεζα για το τι δέον γενέσθαι.
Υπό αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, η κεντρώα φιλοσοφία μπορεί να δώσει λύσεις και το ΔΗΚΟ έχει την υποχρέωση να την τεκμηριώσει και να την προβάλει. Για το καλό της πατρίδας, για αντιμετώπιση της ανεργίας, την κοινωνικής εξαθλίωσης και γενικότερα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ο δρόμος θα είναι δύσκολος, έχουμε, όμως, υποχρέωση να τον διαβούμε.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
