Στη σκιά της εξόδου της Ιρλανδίας από το μνημόνιο και της γνωστής οικονομικής κατάστασης στις χώρες του Ευρωπαϊκού Nότου υπό την κηδεμονία της τρόικα, αναπτύσσεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια σύγκρουση δυο σχολών σκέψης.
Οι δυο μεγάλες ομάδες του Κοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, βρίσκονται σε απόλυτη διάσταση απόψεων, και ετοιμάζουν ήδη τις εκθέσεις τους, με εντελώς αντιφατικές προσεγγίσεις, σε σχέση με την Τρόικα, το μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Ευλογία ή κατάρα η Τρόικα; To ερώτημα πραγματικά διχάζει την Ε.Ε. και αυτό θα διαφανεί τόσο από το περιεχόμενο των εκθέσεων που θα κατατεθούν στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, προσεχώς, όσο και από τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν.
Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με την προσέγγιση που εκφράζει ο Αυστριακός Ευρωβουλευτής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Όντμαρ Κάρας, ο οποίος θεωρεί ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις ήταν αναπόφευκτες και εν πολλοίς αναμενόμενες, για την εφαρμογή του μνημονίου στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Κρίνει θετικά τα αποτελέσματα των πολιτικών της Τρόικας στην Ιρλανδία και ως ένα βαθμό στην Πορτογαλία, ενώ για την Ελλάδα αρκείται στην έκφραση λύπης για την έλλειψη προόδου. Προβάλλεται, επίσης, η προσέγγιση ότι το μνημόνιο είναι πλέον μέρος της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και πως ουσιαστικά θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί του.
Ως μέλη της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών ξεκινούμε από μια άλλη αφετηρία, υποδεικνύοντας πρωτίστως ότι η Τρόικα είναι παράνομη, αφού η σύστασή της δεν προβλέπεται με βάση το πρωτογενές δίκαιο της Ε.Ε. Μάλιστα, πολλές από τις παρεμβάσεις της κινούνται εκτός του πλαισίου που καθορίζει η κοινοτική νομοθεσία. Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα τεκμηριώνεται η άποψη πως η συνταγή της Τρόικας, όπου εφαρμόστηκε, έχει καταστροφικές συνέπειες, οδηγώντας λαούς στην κοινωνική εξαθλίωση και εξουδετερώνοντας τα παραδοσιακά οικονομικά συστήματα, στη βάση της λογικής ότι δεν πρέπει να πληρώσει αυτός που φταίει, αλλά δυστυχώς ο απλός πολίτης. Aυτές τις θέσεις θα προτείνει ο εισηγητής της πολιτικής μας ομάδας, Γάλλος Ευρωβουλευτής, βιετναμέζικης καταγωγής…..
Στο πλαίσιο αυτής της ανάλυσης, αξίζει ιδιαίτερης μελέτης η περίπτωση της Ιρλανδίας η οποία εξήλθε του μνημονίου, τρία ακριβώς χρόνια μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την Τρόικα. Τα τρία τελευταία χρόνια ήταν για τους Ιρλανδούς πολίτες μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος, με αιματηρές θυσίες, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, μείωση των εισοδημάτων και έντονα σημάδια των επιπτώσεων στην κοινωνία και την οικονομία. Πέραν από το κόστος που κλήθηκαν να πληρώσουν οι πολίτες, υπήρξε και πολιτικό κόστος για την ίδια την κυβέρνηση, αλλά και για τα πολιτικά κόμματα της χώρας, καθώς, σύμφωνα με μετρήσεις έχει περιοριστεί η λαϊκή στήριξη προς το πολιτικό σύστημα. Η Ιρλανδία εξέρχεται, ωστόσο, του μνημονίου, με τον δείκτη της ανεργίας να παραμένει σε ψηλά επίπεδα, στο 12,5%, μειωμένος, ωστόσο, σε σχέση με το 15% που ήταν πριν από δυο χρόνια.
Πίσω από τους αριθμούς και τις στατιστικές βρίσκονται άνθρωποι, τους οποίους πρώτα και κύρια θα πρέπει να σκεφτόμαστε στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Όταν ευημερούν οι αριθμοί δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη ότι ευημερούν οι άνθρωποι. Γι΄ αυτό, στόχος μας, δεν θα πρέπει απλά να γίνουμε οι καλοί μαθητές και τα στρατευμένα στρατιωτάκια, που εκτελούν πιστά τις διαταγές της όποιας Τρόικας και του κάθε κηδεμόνα.
Στόχος μας θα πρέπει να είναι η έξοδος από το μνημόνιο, όσο το δυνατό πιο σύντομα και η εφαρμογή πολιτικών που θα στηρίζουν τη δυσπραγούσα κοινωνία.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
