Το τελευταίο χρονικό διάστημα η ανάγκη για λήψη μέτρων βρισκόταν σχεδόν καθημερινά στην ατζέντα της επικαιρότητας.
Δημόσιες συζητήσεις και πολιτικές αντιπαραθέσεις που οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κάθε φορά που ψηφιζόταν και εφαρμοζόταν ένα οικονομικό μέτρο, ουσιαστικά δεν εξυπηρετούσε απόλυτα τους σκοπούς της προώθησής του. Τα γεγονότα μας ξεπερνούσαν μέσα σε ένα σκηνικό πλήρους αβεβαιότητας. Τα όποια μέτρα λάβαμε ήταν κατόπιν εορτής και υπό πίεση.
Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό μέτωπο, όλο αυτό το διάστημα και ζώντας καθημερινά το κλίμα των Βρυξελών, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που παρενέβηκα δημόσια, υποδεικνύοντας, πως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, καθημερινά καταγράφουν και προβληματίζονται για την εικόνα που παρουσιάζαμε. Παράλληλα πρότεινα σειρά μέτρων, έχοντας στο μυαλό, πως τα λανθασμένα μέτρα, που ήδη εφαρμόστηκαν, επέτειναν την κρίση, γιατί πρόταξαν τη λιτότητα, αντί την ανάπτυξη. Τηλεγραφικά αναφέρω μερικές από τις προτάσεις μου, που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από την κρίση: 1. Καταπολέμηση της εκτεταμένης φοροδιαφυγής. 2.Μείωση της σπατάλης και των αχρείαστων καταναλωτικών δαπανών, στο δημόσιο. 3. Μείωση των επιτοκίων και βελτίωση των όρων χρηματοδότησης. 4. Διάθεση κρατικής περιουσίας, για διασφάλιση πόρων. 5.Διάθεση πόρων για επενδύσεις και προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας .
Τελικά η ένταξη στο Μηχανισμό ήταν μονόδρομος, αφού η κατάσταση στο τραπεζικό σύστημα και γενικότερα στην οικονομία, δεν άφηνε περιθώρια διαφυγής. Ουσιαστικά πληρώνουμε αλυσιδωτά λάθη και αλλεπάλληλους άστοχους χειρισμούς. Πληρώνουμε το γεγονός, πως την ώρα που έπρεπε, δεν λάβαμε τα αναγκαία μέτρα.
Είναι πραγματικά άξιον απορίας που καταντήσαμε, μέσα σ΄αυτά τα 4 χρόνια. Από το οικονομικό θαύμα της προηγούμενης πενταετίας και το «κομπόδεμα των 500 εκατομμυρίων», πέσαμε σχεδόν στην κατηγορία «σκουπίδια» των διαφόρων αξιολογήσεων! Κάποτε βλέπαμε την κρίση από μακριά, με καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις ότι δεν θα μας αγγίξει. Σήμερα, είμαστε και επισήμως, μέρος της οικονομικής κρίσης.
Υπό το βάρος των τελευταίων εξελίξεων, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως ζούμε σε μια νέα εποχή, την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όπου οι λανθασμένες θεραπείες, μοιραία οδηγούν σε δύσβατα μονοπάτια. Μπήκαμε στα δύσκολα. Αυτή η προσπάθεια, δεν θα τελειώσει ούτε εύκολα, ούτε άμεσα. Οδεύουμε σε ένα κακοτράχαλο δρόμο, με επιπτώσεις και ανατροπές και μάλιστα, τώρα που αναλαμβάνουμε την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Στις κρίσιμες αυτές ώρες , θα πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Η ένταξη μας στο μηχανισμό στήριξης, δεν είναι το τέλος. Ας αφήσουμε στο περιθώριο τα κομματικά συμφέροντα, τις επικείμενες προεδρικές εκλογές, τις προσωπικές και μικροπολιτικές ατζέντες. Ας επικεντρωθούμε στο μέλλον και την επιβίωση της πατρίδας μας.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
