Παρά την αναμενόμενη επιτυχία του κόμματος της Μαρίν Λε Πεν στο δεύτερο γύρο των τοπικών εκλογών στη Γαλλία (αφού είχε προηγηθεί το προβάδισμα σε 6 από 13 επαρχίες), η άμεση αντίδραση των Σοσιαλδημοκρατών να αποσύρουν τους υποψηφίους τους στις επαρχίες εκείνες όπου δεν είχαν πιθανότητα εκλογής, διασφάλισε ναι μεν την εκλογική νίκη του κόμματος της συντηρητικής δεξιάς του Σαρκοζί, παραμερίζοντας τους Σοσιαλδημοκράτες του Ολάντ σε δεύτερη μοίρα , αλλά απέτρεψε, τουλάχιστον προσωρινά, την πολιτική άνοδο του Εθνικού Μετώπου.
Αξιοσημείωτο ότι αυτό συνέβη ακόμα και στο Καλαί, όπου η εισροή προσφύγων, οι οποίοι προσπαθούν να περάσουν από εκεί στη Βρετανία, έχει δημιουργήσει πρακτικά προβλήματα στη ζωή των κατοίκων της περιοχής, καθυστερώντας ακόμα και τη διέλευση εμπορευμάτων- κάτι το οποίο θα περίμενε κανείς πως θα βοηθούσε την πολεμική της ακροδεξιάς να μεταφραστεί σε ψήφους. Προφανώς, όμως, τα αντανακλαστικά της γαλλικής δημοκρατικής παράδοσης, έστω και κάπως καθυστερημένα, λειτούργησαν γι’ ακόμη μια φορά. Οι ψηφοφόροι, λοιπόν, ψήφισαν, ακριβώς όταν αντιλήφθηκαν ότι η ψήφος τους μετρά.
Παρόλα ταύτα, θα ήταν κάπως πρώιμο να υποθέσουμε ότι ο κίνδυνος της ακροδεξιάς έχει περάσει, αφού η Λε Πεν έχει τριπλασιάσει τον αριθμό συμβούλων που έχει καταφέρει να εκλεγούν στις περιφέρειες . Το γεγονός αυτό δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για μελλοντικό εξευμενισμό των ψηφοφόρων της κάθε περιοχής σε τοπικό επίπεδο, προσφιλή τακτική παρόμοιων κομμάτων, με πρωτεργάτες βέβαια τους Εθνοσοσιαλιστές του Χίτλερ στη Γερμανία του ’30 ή ακόμα και τη Χρυσή Αυγή σήμερα. Η επίλυση συγκεκριμένων θεμάτων, έστω και υπό τη μορφή προώθησης ομάδων τοπικών συμφερόντων, δημιουργεί μια πιθανή εκλογική βάση για την προεδρική υποψηφιότητα της ΛεΠεν, με ψηφοφόρους οι οποίοι σε ένα χρόνο από σήμερα, θα σκέφτονται ναι μεν τοπικά αλλά θα ψηφίζουν εθνικά.
Επιπρόσθετα, πέρα της ρητορικής ενάντια στους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης που υποτίθεται προδίδουν τα συμφέροντα της Γαλλίας στο βωμό του ευρωπαϊσμού, το Εθνικό Μέτωπο μπορεί πλέον να μιλά και για συνωμοσία μέσα στην ίδια τη χώρα, από τα δύο μεγάλα κόμματα του κατεστημένου, με σκοπό να του στερήσουν το δικαίωμα στην εξουσία. Η δημιουργία ενός άτυπου συνασπισμού της Δεξιάς και των Σοσιαλιστών, με μόνη κοινή πλατφόρμα την αποστροφή προς τη ΛεΠεν και ότι αυτή πρεσβεύει, κατέληξε σε έντονες κατηγορίες για εκλογική απάτη και υφαρπαγή της ψήφου του λαού, σε μια προσπάθεια παρεμπόδισης της ανέλιξης των ‘πατριωτικών’ δυνάμεων της χώρας. Άρα, πέρα των 6.8 εκατομμυρίων Γάλλων που ήδη ψηφίζουν το Εθνικό Μέτωπο, υπάρχει πάντα η δυνατότητα δημιουργίας μιας επιπρόσθετης δυναμικής αντίδρασης ενάντια στο συγκεκριμένο κομματικό κατεστημένο που τελικά επικράτησε, από πολλούς άλλους, που μέχρι σήμερα παρέμειναν ανένταχτοι και αμέτοχοι στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η πολιτικοποίηση τους θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι μετριοπαθείς και οι συντηρητικοί ψηφοφόροι προσήλθαν πριν λίγες μέρες στις κάλπες, δηλαδή με τη λογική του αναγκαίου κακού να διέπει τη συγκεκριμένη πολιτική τους τοποθέτηση. Ας μην ξεχνούμε ότι το Εθνικό Μέτωπο πρωτίστως πρεσβεύει μια γενική πλατφόρμα διαμαρτυρίας ενάντια στο Σιωνισμό, στο Ισλάμ, στην ΕΕ, στην παγκοσμιοποίηση, στους μετανάστες- ουσιαστικά ένα κίνημα όπου όλοι οι καλοί χωράνε και όπου η αντίδραση υπερτερεί της ανάγκης για θετική δράση.
Στο κάτω κάτω, θα μπορούσε να πει κανείς, τι είδος δημοκρατία έχουμε, εάν πράγματι παρεμποδίζουμε με κομματικά τεχνάσματα μια άλλη διαφορετική πολιτική παράταξη από το να αντιπροσωπεύσει μια μεγάλη μερίδα του λαού, ανεξαρτήτως από τις ιδέες της; Έχοντας ήδη φθαρεί από την εξουσία και έχοντας πιστωθεί με πολλές αποτυχίες και οι Ρεπουμπλικάνοι του Σαρκοζί αλλά και το κόμμα του Ολάντ φαίνονται οι πλέον ακατάλληλοι να κηρύττουν στους άλλους περί ηθικής και διαφάνειας, ανίκανοι ακόμα και να προστατεύσουν τους πολίτες από το φόβο και την αγωνία για το μέλλον που τους διακατέχει. Η ανεργία, η κοινωνική ανισότητα και η αποξένωση που επικρατούν αποτελούν αιτία αλλά και σύμπτωμα των προβλημάτων της Γαλλίας, κάτι που έγινε όλο και πιο εμφανές μετά τα αλλεπάλληλα τρομοκρατικά κτυπήματα που έχει δεχτεί η χώρα. Πιθανότατα η σταθερότητα που υπόσχεται η ΛεΠεν να μοιάζει ακόμα πιο ελκυστική στο μέλλον, σε μια περίοδο αλλαγών, άρα αστάθειας, όπου ο φόβος του αγνώστου θα υπερτερήσει οποιασδήποτε λογικής. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, όσο η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια.
Γράφει: Άννα Κουκκίδη-Προκοπίου
