Γιατί εμείς; Του Άντρου Γ. Καραγιάννη

Είναι πλέον σύνηθες κάθε χρόνο, κατά τη διάρκεια των καυτών μηνών του καλοκαιριού, να πραγματοποιούνται αρκετές εκδηλώσεις αντικατοχικού χαρακτήρα σε διάφορες περιοχές της Κύπρου και κυρίως σε όσες γειτνιάζουν με τα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας μας.

Οι εκδηλώσεις αυτές επιδιώκουν αφενός να καταδικάσουν το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και την Τουρκική εισβολή που ακολούθησε, με αποτέλεσμα την κατοχή της μισής Κύπρου και αφετέρου να τιμήσουν τους πεσόντες και δολοφονηθέντες του μαύρου καλοκαιριού του 1974. Οργανώνονται συγχρόνως πορείες διαμαρτυρίας στα οδοφράγματα και άλλες εκδηλώσεις μνήμης της κατεχόμενής μας γης. 

Μία από τις περιοχές που φιλοξενούσε και ακόμη φιλοξενεί τις προαναφερθείσες εκδηλώσεις είναι και η Δερύνεια. Η Δερύνεια ανέκαθεν βρισκόταν στο επίκεντρο αυτών των εκδηλώσεων, καθώς είναι πλησίον του συρματοπλέγματος και μόλις μία ανάσα από την πόλη της Αμμοχώστου. Για αυτό άλλωστε και τα οδοφράγματα της Δερύνειας, τόσο αυτό των Στροβιλιών, όσο και αυτό της Λεωφόρου Αμμοχώστου, αποτελούν πόλο έλξης αρκετών επισκεπτών και διαδηλωτών, προσφύγων και μη, ιδιαίτερα κάθε Ιούλιο και Αύγουστο. 

Τα δεδομένα αυτά φέρνουν τον Δήμο της Δερύνειας αντιμέτωπο κάθε χρόνο με αρκετές χιλιάδες κόσμου που συγκεντρώνεται στα οδοφράγματά μας, είτε για να διαδηλώσει και να διαμαρτυρηθεί, είτε για να μεταβεί από τις ελεύθερες στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου. Εμείς στον Δήμο Δερύνειας προσπαθούμε σε κάθε περίπτωση να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες που ενδεχομένως να παρουσιαστούν και, ως άλλοι ακρίτες, παραμένουμε σταθεροί και αγέρωχοι, παρατηρώντας τους επισκέπτες που κάθε φορά έρχονται και φεύγουν διά μέσου της Δερύνειας. Αυτό που μας θλίβει είναι που ο δικός μας κόσμος, οι δημότες της Δερύνειας και κυρίως οι νεαροί, αναγκάζονται και αυτοί να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, να φεύγουν μακρυά από τη Δερύνεια λόγω της αβεβαιότητας και άλλων παραγόντων που καθιστούν δύσκολη την παραμονή τους εδώ. 

Αναμφίβολα η Τουρκική εισβολή του 74 έχει ακρωτηριάσει σε μεγάλο βαθμό τη Δερύνεια, αφού το συρματόπλεγμα αλλά και η παράνομη κατοχή του 75% της Δερυνειώτικης γης και της 2,5 χιλιομέτρων παραλιακής μας περιοχής καθιστούν δύσκολη την ανάπτυξη στον Δήμο μας. Όπως λοιπόν ένα ανθρώπινο σώμα, που είναι κατά 75% ακρωτηριασμένο ή κουτσουρεμένο και ως εκ τούτου δύσκολα επιβιώνει, εφόσον με κόπο εκτελεί τις καθημερινές του ανάγκες, έτσι και η Δερύνεια δύσκολα αναπτύσσεται και επιβιώνει. 

Στην περίπτωση της Δερύνειας αρκετά προβλήματα προκύπτουν καθημερινά, που απαιτούν συνεχή εγρήγορση, ενημέρωση και προσπάθεια άμεσης επίλυσης, όπως άλλωστε προβλέπει η παρουσία του διεθνούς παράγοντα στην περιοχή. Η εναπομείνασα γη της Δερύνειας δεν ευνοεί πια τα ζωντανά κύτταρά της, δεν παράγει καρπούς και δε θρέφει τα παιδιά της. Οι Δερυνειώτες δεν μπορούν πια να δραστηριοποιηθούν στο ένα τέταρτο της γης τους, με αποτέλεσμα να αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον και μια πιο βέβαιη αποκατάσταση για τους ίδιους και τα παιδιά τους, είτε σε γειτονικές περιοχές και στα αστικά κέντρα για στέγαση και ενασχόληση, είτε ακόμη και στο εξωτερικό. 

Καταλήξαμε έτσι, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες, αντί να σπέρνουμε την ελπίδα στους νέους του Δήμου μας, να τους απαντούμε ότι αδυνατούμε να τους στεγάσουμε και να τους εξασφαλίσουμε άμεσα επαγγελματική στέγη. Δεν στήνουμε πια επιχειρήσεις για να απασχολούνται οι νέοι μας, αλλά τέντες, είτε για τον εντοπισμό λειψάνων των αγνοουμένων μας, είτε για την αρμόζουσα απόδοση φόρου τιμής στους ήρωες μας. Δεν χτίζουμε πια σπίτια, αλλά τάφους για τους νεκρούς που άφησε πίσω του ο Αττίλας. Μέχρι πότε ο κόσμος της Δερύνειας θα φεύγει με την ελπίδα ότι θα ξανάρθει κάποτε, όταν βελτιωθεί η κατάσταση στο Κυπριακό; Μέχρι πότε οι δρόμοι μας θα ανακόπτονται από πινακίδες που μας απαγορεύουν την είσοδο στις περιουσίες μας, τη στιγμή που άλλοι ευημερούν και καταγράφουν ραγδαία οικονομική ανάπτυξη; Μέχρι πότε θα μας συγχύζουν με την Κερύνεια, προφέροντας το «Κ» στη θέση του «Δ»; 

Για τον πολυεπίπεδο ακρωτηριασμό της Δερύνειας ευθύνονται πολλοί παράγοντες. Ευτυχώς ο ακρωτηριασμός αυτός δεν έχει επηρεάσει τα «φτερά» μας. Ευελπιστούμε ότι πλησιάζει η μέρα εκείνη που ξανά θα πετάξουμε και θα ανακτήσουμε όσα μας ανήκουν δικαιωματικά. Εν τω μεταξύ όμως παραμένουμε στο περιθώριο ακρωτηριασμένοι, ωστόσο πάντοτε χωρίς υπερβολή και προκατάληψη, αλλά με αγνότητα στη σκέψη, στον λόγο και στην πράξη.

Γράφει: Άντρος Γ. Καραγιάννης

Δήμαρχος Δερύνειας