Απεργώ γιατί… Της Αντριάνας Χαραλάμπους

Πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν λεχθεί τις τελευταίες ημέρες μετά την ανακοίνωση της ΠΟΕΔ για ολοήμερη απεργία τις επόμενες δύο Πέμπτες.

Σε μια σημερινή συζήτηση μάλιστα κάποιος μου πέταξε την ατάκα «μόνο εσείς οι δάσκαλοι ασχολείστε ακόμα με απεργίες!». Πόσο δίκαιο έχει. Με εξαίρεση την τελευταία απεργία των συμβασιούχων νοσηλευτών (που σημειωτέων κατάφεραν να κερδίσουν αυτό που δικαιωματικά ζητούσαν) οι μόνοι που κατέρχονται σε απεργία τα τελευταία χρόνια είναι οι δάσκαλοι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην εκπαίδευση, από τα φοιτητικά μάλιστα χρόνια, οι δάσκαλοι συχνά παλεύουν για τα δικαιώματα τους και τα δίκαια της κοινωνίας. Πότε για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, πότε για την ελλειμματική στελέχωση των σχολείων, πότε για τη μείωση μισθών πότε.. πότε…πότε… Ο δάσκαλος είναι αυτός που κατά καιρός με ένα πανό στο χέρι διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο.

Τα τελευταία χρόνια ο δάσκαλος έχει απαξιωθεί στα μάτια της κοινωνίας. Για πολλούς ο δάσκαλος είναι ο χαραμοφάης, ο υψηλόμισθος, αυτός που δουλεύει τον μισό χρόνο και τον άλλο μισό κάθεται και πληρώνεται. Τα ωφελήματα του επαγγέλματος είναι όντως πολλά και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Αυτά όμως ήταν πάντα. Ποτέ άλλοτε ο δάσκαλος δεν είχε απαξιωθεί όπως σήμερα. Αυτό βέβαια προκύπτει ως αποτέλεσμα μιας γενικής ισοπεδωτικής τάσης της κοινωνίας ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης των αξιών. Ο δάσκαλό συχνά βάλλεται από παντού ότι ενώ απολαμβάνει πολλά και εργάζεται ελάχιστα, έχει συχνά το θράσος να απεργεί ζητώντας και άλλα ωφελήματα. Καλά δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους; Δεν βλέπουν τον κόσμο δίπλα τους που χάνει τη δουλειά του και κάνουν και απεργίες;

Ναι λοιπόν! Να χαίρεσαι αγαπητή κοινωνία που ο δάσκαλος εξακολουθεί παρά την κρίση των αξιών να υψώνει το ανάστημά του και να ζητά αξιοπρέπεια, δίκαιες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Να χαίρεσαι αγαπητή κοινωνία που οι δάσκαλοι των παιδιών σου εξακολουθούν να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο για αυτούς, τα παιδιά και τους νέους συναδέλφους τους.

Για αυτό λοιπόν θα απεργήσω γιατί η Βουλή αποφάσισε αυτούς που δουλεύουν τριάντα μήνες ήδη στην εκπαίδευση και ενώ βάσει νομοθεσίας θα έπρεπε να είχαν ήδη μονιμοποιηθεί, να τους  αφήσει ξεκρέμαστους. Να τους υποχρεώσει μετά από 9-10 χρόνια εργασίας να δώσουν και πάλι εξετάσεις για να αποδείξουν την αξία τους. Απεργώ γιατί στέκομαι δίπλα στους νέους εκπαιδευτικούς που αγαπητή κοινωνία εδώ και 9-10 χρόνια έχουν αγκαλιάσει τα παιδιά σου, έχουν προσφέρει άπειρες γνώσεις με τις σπουδές και την εμπειρία τους, έχουν καταφέρει να στελεχώσουν τα σχολεία με αξιοπρέπεια και πολλές φορές καλύτερα και από εμάς τους μόνιμους. Απεργώ για τη συνάδελφο που ενώ το παιδί της καιγόταν από πυρετό στεκόταν στην τάξη και δίδασκε τα δικά σου παιδιά γιατί η ίδια δεν δικαιούται ούτε και μια μέρα άδεια επειδή είναι αντικαταστάτρια. Απεργώ για όλους αυτούς τους νέους εκπαιδευτικούς που καθημερινά εδώ και χρόνια δίνουν τη ζωή τους στην τάξη. Αυτούς που εσύ συχνά ευχαριστείς για το σπουδαίο τους έργο χωρίς να ξέρεις ότι ήταν απλά ένας αντικαταστάτης που αύριο θα ψάχνει ξανά δουλειά. Απεργώ για τις οικογένειες τόσων συναδέλφων που θα μείνουν ξεκρέμαστες μετά από τόσα χρόνια έτσι ξαφνικά. Απεργώ για την Αρίστη, την Έφη, τη Μαρία, τον Κώστα που δούλεψαν δίπλα μας και στελέχωσαν άριστα τη σχολική μονάδα και ανταποκρίθηκαν πλήρως σε όλα τα καθήκοντά τους.  

Ζητάς αγαπητή κοινωνία τους άριστους των αρίστων για να διδάσκουν τα παιδιά σου. Και εμείς για αυτό θα βγούμε στους δρόμους. Για να συνεχίσουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί να εργάζονται για τα παιδιά μας με το ίδιο πάθος όπως τόσα χρόνια κάνουν.

Αν εσύ κοινωνία δεν αντιδράσεις όταν αύριο θα απολύσουν εν λευκώ τον συνάδελφο σου να ξέρεις ότι το πρόβλημα δεν το έχω εγώ, αλλά ΕΣΥ που αδυνατείς να αντιδράσεις και απλά περιμένεις τη σειρά σου.

Γράφει: Αντριάνα Χαραλάμπους