Σαράντα χρόνια περιπλανιόντουσαν οι Ισραηλίτες στην έρημο ακολουθώντας τον Μωυσή για να βρουν την έξοδο προς τη Γη της Επαγγελίας.
Τη γη του «γάλακτος» και του «μελιού» σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Εμείς μετά από τρία χρόνια περιπλανώμενοι στην έρημο του μνημονίου βρήκαμε πριν λίγες μέρες την έξοδο από τη γη των δανεικών από τους «φίλους» μας και επιλέξαμε το δανεισμό από τις λεγόμενες αγορές. Ανακτήσαμε την εθνική μας κυριαρχία μας είπε ο Πρόεδρος και περιμένουμε την ανάπτυξη. Το αφήγημα της κυβέρνησης φαντάζει πέρα για πέρα ρεαλιστικό. Ότι δηλαδή η οικονομία θα σταθεροποιηθεί, η ανάπτυξη θα αρχίσει να έρχεται και όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Οι λιπώδεις δηλώσεις τύπου «η χώρα μας πλέον θα απογειωθεί», κάθε άλλο παρά αληθείς μπορούν να φαντάζουν στα αυτιά ενός λογικού ανθρώπου.
Ένα είναι το σίγουρο, ότι δεν οδεύουμε προς την γη της επαγγελίας αλλά οδεύουμε προς το πραγματικό μνημόνιο. Η Κύπρος είναι η πιο υπερδανεισμένη οικονομία σε όλη την Ευρώπη και με ψηλά ακόμα επιτόκια δανεισμού. Οι δόσεις των δανείων του κράτους για την περίοδο 2018-2022, σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών, θα ανέλθουν στα €7.2 δις! Οι αγορές σίγουρα μας περιμένουν με ανοικτές τις αγκάλες! Η μετα-μνημονιακή εποχή συνοδεύεται από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής με τη γενική θεσμική εποπτεία των επίσημων μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν η έξοδος από το μνημόνιο μπορούσε να είναι η γη της επαγγελίας, όπως την πλασάρει η κυβέρνηση, τότε γιατί αυξάνεται ο αριθμός των νέων που αποδημούν από τη χώρα μας; Ωραίο είναι να πουλάμε φούμαρα στον κόσμο ότι μειώθηκε η ανεργία, αλλά λαμβάνουμε υπόψη πόσοι νέοι άνθρωποι ξενιτεύονται για ένα καλύτερο αύριο;
Τίποτα δεν πείθει αυτή την ώρα ότι η κυβέρνηση έχει την ικανότητα να καταρτίσει ένα ολοκληρωμένο και πειστικό σχέδιο για τα μεγάλα στοιχήματα της οικονομίας, όπως είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση και ο επανασχεδιασμός της οικονομίας μας. Αντίθετα, η κυβέρνηση βολεύτηκε με τα εύκολα (ισοζυγισμένος κρατικός προϋπολογισμός) και με το ξεπούλημα κερδοφόρων οργανισμών ενώ τα προβλήματα, ουσιαστικά, πολλαπλασιάζονται.
Μπορεί η Κύπρος να αποχαιρετά τη λήξη της ευρωπαϊκής δανειοδότησης, οι πολίτες όμως πληρώνουν ένα πολύ υψηλό τίμημα. Η μεσαία τάξη διαλύεται ενώ 60% του πληθυσμού περίπου ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η Κύπρος παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αύξηση ανισότητας σε όλη την Ευρώπη και πολλοί Κύπριοι έχουν εγκαταλείψει το νησί μας και αναζητούν ευκαιρίες στο εξωτερικό. Μετά από αλλεπάλληλες μειώσεις των συντάξεων, η μέση σύνταξη δεν ξεπερνά πλέον τα €600 ενώ οι ουρές στα κοινωνικά παντοπωλεία αυξάνονται καθημερινά. Οι εικόνες από νεαρά ζευγάρια που αποχαιρετιούνται για να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό θυμίζουν παλιές εποχές. Και η απάντηση της κυβέρνησης δεν είναι άλλη από τo τροπάριο περί ανάκτησης εμπιστοσύνης και παρεμβάσεις τύπου προγράμματα της ΑΝΑΔ, που το μόνο που εξυπηρετούν είναι την κοινωνική και προσωπική υποβάθμιση των νέων που καλούνται να εργαστούν με €500 το μήνα. Πολλοί, ως τελευταία λύση απόγνωσης, προσπαθούν να πουλήσουν τα σπίτια τους, αλλά δεν υπάρχουν αγοραστές. Μια βόλτα στους δρόμους των πόλεων κάνει ορατή την απόλυτη δυστυχία που δεν φαίνεται.
Η έξοδος της Κύπρου από το μνημόνιο θυμίζει σε πολλά την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο όπου ελάχιστοι επέζησαν. Και εάν ο Μωυσής χρειάστηκε 40 χρόνια για την υποσχόμενη Γη της Επαγγελίας, μπορεί κανείς να υποθέσει πόσα χρόνια θα χρειαστεί η Κύπρος για να ανακάμψει με αντίστοιχο ηγέτη του Μωυσή, τον ηγέτη της κρίσης…
Γράφει: Άντρη Χαραλάμπους
