Αυτό που ανθίζει, αυτό να βλέπουμε. Του Αντρέα Καυκαλιά

Βεβαίως και εμείς σαν Κύπριοι πολίτες, οφείλουμε να καλλιεργήσουμε θετικό κλίμα και να στηρίξουμε τις συνομιλίες.

Αλλά όχι με κάθε τρόπο.

Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να εξελίσσεται ένα είδος επιχειρηματολογίας, υπέρ της επαναπροσέγγισης σε επίπεδο ανέξοδης συνθηματολογίας, η οποία θυμίζει άλλες εποχές και καταστάσεις. Αυτό δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως κάτι το πολύ ανησυχητικό. Ως  συνήθως  πίσω από τις υπερφίαλες τοποθετήσεις κρύβονται υπερφίαλα αποτελέσματα και αυτό είναι ένα αξίωμα που έχει εξακριβωθεί πολλές φορές στην σύντομη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αγνοηθεί ότι στην ρητορική του Μουσταφά Ακκιντζί ανιχνεύεται μια διγλωσσία η οποία δεν έχει γίνει ακόμα ξεκάθαρο που αποσκοπεί. Πιθανόν να αποτελεί προσωπική του στρατηγική για διατήρηση ισορροπιών με σκοπό να φτάσει στο ποθητό για όλους μας αποτέλεσμα, πιθανόν όμως όχι.

Ως εκ τούτου οι εξελίξεις πρέπει να παρουσιάζονται ως έχουν, χωρίς ωραιοποιήσεις και παραπληροφόρηση γιατί ο κόσμος και ο τόπος δεν αντέχουν να φορτωθούν με ένα περιτύλιγμα λύσης η οποία θα πλασαριστεί, μόνο με πολεμική έναντι των απορριπτικών, με κομφετί και ψευδοδιανοουμενίστικο μπλα μπλα.

Το Κυπριακό πρέπει να λυθεί πάνω σε βάσεις στέρεες , με οδυνηρούς συμβιβασμούς και από τις δυο πλευρές. Το κυπριακό δεν πρέπει να λυθεί τώρα, ώστε να ξαναλυθεί μια και καλή με βελούδινο διαζύγιο, αργότερα. Εδώ είναι που παρουσιάζεται και η σημαντικότητα της ορθά δομημένης συλλογικής  συνείδησης, η οποία πάση θυσία πρέπει να μην μολυνθεί από (περεταίρω) κουτοπονηριές,  ευσεβοποθισμούς και αυταπάτες.

Αισιοδοξία ναι μεν πρέπει να υπάρχει, αλλά οφείλει να παρουσιάζεται ως απόλυτα εγκρατής γιατί σε περίπτωση που την αφήσουμε αμολημένη, στο άμεσο μέλλον θα ακούμε όλο και περισσότερα (αυτο)παγιδευτικά διακυβεύματα του τύπου “Λύση τώρα ή οριστική διχοτόμηση”. Διλήμματα που ανεξαρτήτως αν ισχύουν, εμείς οφείλουμε να μην τα διατυμπανίζουμε, ούτε καν για εσωτερική κατανάλωση. Γιατί στην τελική, η εσωτερική κατανάλωση δεν είναι ποτέ εσωτερική.

Τέλος, πρέπει να καταστεί σαφές ότι αυτό το άρθρο σε καμιά περίπτωση δεν συμμερίζεται οποιαδήποτε διχοτομική επιχειρηματολογία ή βλέπει με συμπάθεια οτιδήποτε παραπλήσιο. Αυτό το άρθρο το μόνο που προσδοκεί είναι σε μια εντελώς διαφορετική μεταχείριση ενός λαού που τον έχουν συνηθίσει να στέκεται έξω από την πόρτα και επιλεκτικά να τον αφήνουν να δει από την κλειδαρότρυπα. Αυτό το άρθρο λοιπόν, απαιτεί μια άνευ προηγουμένου ειλικρινή πληροφόρηση μέσω ενός πολιτικού λόγου πολύ μακριά από οπαδισμούς, συναισθηματισμούς και άλλα προπαγανδιστικά τερτίπια. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι εδώ και δεκαετίες.

Ακριβώς όπως επιβάλλουν τώρα οι καταστάσεις και οι καιροί.

Τί λες κι εσύ αγαπητέ, νεαρέ, φιλόδοξε, εκκολαπτόμενε πολιτευτή ;

Γράφει: Αντρέας Καυκαλιάς