Δικαίωμα στις παγωνιέρες. Της Αλεξίας Σακαδάκη

Πρόσφατα επισκέφθηκα την παραλία Lady’s Mile στη Λεμεσό όπου διαπίστωσα με έκπληξη ότι οι λουόμενοι «απαγορεύεται» να μεταφέρουν παγωνιέρες στην παραλία, στα σημεία όπου υπάρχουν υποστατικά εστιατορίων.

Μάλιστα, ο «υπεύθυνος» του χώρου της δημόσιας παραλίας έσπευσε να μας προειδοποιήσει ότι δεν επιτρέπονται οι παγωνιέρες επιδεικνύοντας σχετικές πινακίδες, κάτι που αντιλαμβάνομαι ότι γίνεται για να υπάρχει κατανάλωση ποτών και άλλων προϊόντων από τα κέντρα που βρίσκονται στην παραλία. 

Πολλοί λουόμενοι δεν γνωρίζουν ότι έχουν δικαίωμα πρόσβασης στις παραλίες μας και πως η σχετική νομοθεσία (ο περί της προστασίας της παραλίας Νόμος, ΚΕΦ. 59) προνοεί ότι «τα σημεία και η τοποθέτηση κρεβατιών θάλασσας και αλεξηλίων (ομπρελών) πρέπει να βρίσκονται σε απόσταση 3 μέχρι 5 μέτρων από το ψηλότερο σημείο του ύδατος σε ώρα πλημμυρίδας, ώστε η παραλία να μπορεί να χρησιμοποιείται ελεύθερα από τους λουόμενους» και πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα «να χρησιμοποιεί την παραλία κατά τρόπο που να παρεμποδίζει τη διακίνηση των λουόμενων σε απόσταση τριών έως πέντε μέτρων από τη στάθμη του νερού της θάλασσας, όπως την καθορίζει για κάθε περιοχή η οικεία αρχή με γνωστοποίηση που αναρτά σε πινακίδα σε περίοπτο μέρος της κάθε περιοχής».

Γιατί το δικαίωμα στην παγωνιέρα είναι τόσο σημαντικό; Υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές πτυχές όσο αφορά το θέμα «παγωνιέρα». Κατ’ αρχήν, η παγωνιέρα είναι κομμάτι της κυπριακής κουλτούρας και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των βιωμάτων των ανθρώπων του νησιού. Με την παγωνιέρα στο χέρι είθισται να γίνεται η καλοκαιρινή σούβλα στα βουνά, η κατασκήνωση σε αντίσκηνα, η εκδρομή στα χωράφια, η βουτιά στη θάλασσα κοκ. Πολλές εμπειρίες είναι συνδεδεμένες με αυτό το ορθογώνιο κουτί που θυμόμαστε από παιδιά να κουβαλούν οι γονείς μας και ανοίγοντας το να ξεπροβάλλουν καρπούζια, νερό, χυμοί, σταφύλια, σάντουιτς και πολλά άλλα καλούδια.

Τα σημερινά οικονομικά δεδομένα καθιστούν την παγωνιέρα ως πρωταγωνίστρια στις εξορμήσεις μας, εφόσον το κομπόδεμα έχει στενέψει τόσο πολύ που δεν σηκώνει έξοδα για ακριβοπληρωμένα ποτά και τρόφιμα. Πολλοί συνάνθρωποι μας δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τα βασικά. Γιατί να στερηθούν τις χαρές της Κυπριακής φύσης; Δεν είναι δικαίωμα όλων να μπορούν να απολαύσουν τις παραλίες μας χωρίς να αισθάνονται κοινωνική απόκλιση;

Οι παραλίες δικαιωματικά ανήκουν σε όλους ως μέρος του φυσικού μας πλούτου και δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή η ασύδοτη εγκατάσταση πινακίδων, η χωρίς άδεια ανέγερση υποστατικών και η ιδιωτικοποίηση των παραλιών. Επιβάλλεται να γίνει σεβαστό το δικαίωμα  της ελεύθερης πρόσβασης όλων των πολιτών στις ακτές και τις παραλίες. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι οι αρμόδιες αρχές δεν σπεύδουν να πατάξουν τέτοιου είδους συμπεριφορές που προκαλούν ζημιά στον εσωτερικό τουρισμό. Θα ανέμενε κανείς πως ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού και η Κεντρική Επιτροπή Παραλιών σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα προέβαιναν σε όλα τα διαβήματα για να προστατεύσουν με τον δέοντα ζήλο τις παραλίες μας και το δικαίωμα ανεμπόδιστης πρόσβασης και διακίνησης σε αυτές.

Γράφει:  Αλεξία Σακαδάκη