“Το μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός λαού μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα” Μαχάτμα Γκάντι.
Σε μια χώρα 5,000 τετραγωνικών χιλιομέτρων έχουμε πενήντα χιλιάδες κυνηγούς. Αντιστοιχεί δηλαδή ένας κυνηγός για κάθε 0,1 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Κύπρου. Εάν λάβουμε υπόψη ότι δε μπορούν να κυνηγούν παρά μόνο σε καθορισμένες περιοχές, τότε ο χώρος κυνηγίου γίνεται ακόμα πιο πυκνοκατοικημένος. Σκεφτείτε δηλαδή πόσο άνισος είναι ο αγώνας και πόσο λίγες πιθανότητες επιβίωσης έχει το «λεγόμενο θήραμα». Και λέω το «λεγόμενο θήραμα» μιας και η λέξη θήραμα παραπέμπει σε θηρίο και όχι στα πουλάκια και τα κουνελάκια που κυνηγούν τα λεβεντόπαιδά μας. Πολλές φορές εξάλλου πυροβολούν και τα σκυλιά τους που πληρώνουν τη νύφη για την ανυπαρξία «θηράματος».
Βεβαίως τι να αναμένουμε σε μια χώρα όπου το κυνήγι και η βρώση του εθνικού μας συμβόλου, του Αγρινού, θεωρείται μαγκιά και όχι εθνική προδοσία; Τι να πούμε για την εξάλειψη σπανίων ειδών όπως ο γύπας, η φρουτονυχτερίδα αλλά και εσχάτως του νερόφιδου, που θυσιάστηκε στο βωμό της οικοπεδοποίησης και για το οποίο έχουμε εκτεθεί διεθνώς και θα πληρώσουμε σοβαρότατο πρόστιμο;
Είναι εξάλλου της πάσης γνωστά τα ρεζιλίκια που γίνονται με τα αμπελοπούλια. Η αναφορά και μόνο μάλιστα σε κάποιες από τις μεθόδους παγίδευσης κάποιων ζώων είναι αποτροπιαστική. Τα αμπελοπούλια που πιάνονται στα βερκά τα ξεκολλούν τραβώντας τα, με αποτέλεσμα τα ποδαράκια τους να ξεριζώνονται και να μένουν κολλημένα στα βερκά. Τα Αγρινά συνηθίζουν να χτυπούν το κεφάλι τους στα δέντρα για να ρίξουν κάτω τους καρπούς τους. Κάποιοι σπουδαίοι κύπριοι λοιπόν, τοποθετούν στα δέντρα καρφιά, με τη μύτη προς τα έξω, ούτως ώστε όταν το Αγρινό χτυπήσει με το κεφάλι του το δέντρο να εισχωρήσει το καρφί στο κεφάλι του και να σκοτωθεί. Συγχαρητήρια σε ακόμα μία κυπριακή ευρεσιτεχνία.
Μα το Θεό, είμαστε πράγματι τόσο πεινασμένοι; Δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά;
Τα δε παραγωγικά ζώα όπως τα γουρούνια και οι αγελάδες συνήθως ζουν μέσα σε αφόρητες συνθήκες που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τη υγεία τους, την υγεία μας αλλά και για την ποιότητα των προϊόντων που παράγουν.
Στον τομέα των κατοικίδιων είμαστε πρωταθλητές. Αρκεί μία επίσκεψη σε ένα από τα υφιστάμενα καταφύγια ζώων για να αντιληφθείτε το τι συμβαίνει. Καθημερινά υγιέστατα σκυλάκια, εγκαταλειμμένα από τους «φιλόζωους» ιδιοκτήτες τους, οδηγούνται στο θάνατο, καθώς ο ρυθμός αύξησης τους είναι τέτοιος που τα λιγοστά καταφύγια που λειτουργούν σε εθελοντική βάση δε μπορούν να τα φιλοξενήσουν. Η παρουσία της οποιασδήποτε κρατικής αρωγής προς ενίσχυση των καταφυγίων είναι από πενιχρή σε ανύπαρκτη.
Κάποιοι έχουν επίσης αναγάγει τις δηλητηριάσεις ζώων σε εθνικό άθλημα. Αν τους ενοχλούν κάποια γατιά που τους ανακατεύουν τα σκουπίδια για να τραφούν τα δηλητηριάζουν, αν τους ενοχλεί το γαύγισμα των γειτονικών τους σκυλιών τα δηλητηριάζουν. Γενικώς κάποιοι νιώθουν άνετα να σκοτώνουν και να κακοποιούν ζώα, πολλές φορές χωρίς λόγο, χωρίς κανένα ίχνος συνειδησιακής ενοχής και βεβαίως χωρίς καμιά συνέπεια. Επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν ότι πολλοί εγκληματίες και δολοφόνοι στη νεανική τους ηλικία βασάνιζαν και σκότωναν ζώα. Είναι ξεκάθαρο ότι η εγκατάλειψη, ο βασανισμός και ο φόνος ζώων συνδέονται με ψυχοπαθητικές τάσεις που στην περίπτωση της Κύπρου προσλαμβάνουν εθνικές διαστάσεις.
Η ευημερία των ζώων στην Κύπρο είναι δυστυχώς στον αναπνευστήρα.
Γράφει: Άδωνις Γιάγκου
