Ένα μωρόν, ένας έφηβος, που μαθαίνει ένα τραγούδι, ένα μουσικό όργανο, που ζωγραφίζει μια ζωγραφιά, που κατασκευάζει ένα σπιτούϊν με χαρτόνια, ένα καπέλο καρναβαλίστικο, εν το κάμνει επειδή εν να γινεί απαραίτητα μουσικός ή καλλιτέχνης.
Κάμνει το γιατί εν η ανάγκη του να εκφραστεί τζ̆αι να επικοινωνήσει με άλλους τρόπους πέραν που τες λέξεις. Κάμνει το επειδή εν η ανάγκη του να εξερευνήσει τζ̆αι να κατανοήσει τον κόσμο γυρόν του. Να τον κατακομμαθκιάσει για να μπορέσει να καταλάβει πως δουλέφκει τζ̆αι στη συνέχεια να τον ξανασυναρμολογήσει στην ενήλικη του ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Η επαφή με την τέχνη τζ̆αι την μουσική, το θέατρο, τον χορό, εν απαραίτητα, αν όϊ τα πιο σημαντικά, κομμάθκια του ππαζλ. Τζ̆αι εν απαραίτητα γιατί η τέχνη εν η μόνη ανθρώπινη δραστηριότητα που μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα στην απόλυτη ελευθερία της φαντασίας.
Όποιος εν το καταλαβαίνει είτε εν ηλίθιος, είτε συνειδητός φασίστας που φοάται τούτην την ελευθερία.
Τα υπόλοιπα, περί καλλιέργειας τζ̆αι πολιτισμού, περί ολοκληρωμένων τζ̆αι πολύπλευρων προσωπικοτήτων τζ̆αι όϊ στείρων υπέρ-εξειδικευμένων επιστημονικών εργατών που ξιππάζουνται μόλις κοιτάξουν έξω που τα αποστειρωμένα γραφεία/εργαστήριά τους, αφήνω τα πίσω. Θα τα αναλάβουν οι θεολόγοι, οι δικηγόροι, οι τραπεζίτες τζ̆αι ολόκληρη η βιομηχανία κατασκευής υπηκόων που λαλεί τζ̆αι ο Τσόμσκυ. Στραβάρα μεσ’ στα μμάθκια μας αλλή μιαν φοράν.
Γιατί οι ιδέες γεννιούνται πάντα μέσα που την ελευθερία της τέχνης. Ύστερα εν να τες πιάσει η κοινωνία, τζ̆ι αν της κάμνουν, εν να τες κάμει επιστήμη, νόμους, οικονομία, βιομηχανία.
Γιατί για να πάει ο άνθρωπος στο φεγγάρι, επροηγήθηκεν ένας Ιούλιος Βερν.
Γιατί η εποχή μας φοάται τον Homo Universalis όσο καμιά άλλη εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Προφανώς ψιλά γράμματα για μια χώρα-κουμαρτζ̆ίδικο.
Γράφει: Άδωνις Φλωρίδης
