Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω. Στο τηλέφωνο και στο ίντερνετ εν τα καταφέρνω να εκφραστώ καλά τσαι κάθε φορά που κλείουμεν νιώθω ότι εν σου είπα ότι ήθελα να σου πω.
Εσύ είσαι καλύττερος με τα λόγια τσιαι την τελευταία φορά που μιλήσαμε είπες μου τα ούλλα. Είπες μου πως οι «δικοί σου» έχουν χάσει πλέον κάθε ελπίδα και πως «οι δικοί μου» δεν ενδιαφέρονται. Είπες μου κάθε μέρα όλο και λιόττεροι περνούν τα οδοφράγματα τσαι ότι το κλίμα άλλαξε.
Ήθελα να ήμουν τσιαμέ. Να βρισκούμασταν στη Λήδρας, να πααίνναμε για σουβλάκι τσαι μετά στο γήπεδο. Τσαι άμμαν ετελείωνε ο αγώνας, να περνούσαμε που το Λήδρα Πάλλας για να πιούμε καφέ στο «Μπουγιούκ Χαν» τσαι να φάμε στου Ζεχνί. Θυμάσαι; Έτσι εκάμναμε όταν ανοίξαν τα οδοφράγματα. Κι ας μας το απαγορεύασιν επειδή ήμαστουν στρατιώτες. Εμείς θωρούσαμε ότι τα πράματα αλλάσσουν τσαι περιπαίζοντας τους εθνικιστές εγελούσαμε με την υπεροψία του μελλοντικού νικητή.
Σήμερα όμως σου γράφω για να σου πω το εξής: «Καρτάση, εχάσαμε». Τωρά γελούν τζείνοι με μας. Τσαι μεις με κατεβασμένη την κκελλέ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κάναμε λάθος. Τελικά μάλλον εκάμαμέν τα ούλλα λάθος. Αφήκαμε τον χρόνο να περνά τσαι αναπαυθήκαμε ότι απλά με το να ψηφίζουμε τζείνους που συμφωνούμε μαζί τους θα εγίνουνταν τα πράματα καλύτερα. Εν επείσαμε τον κόσμον ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, γιατί εν τους εδείξαμε ούτε ένα παράδειγμα. Εκάμαμεν ελάχιστα πράματα. Δυο-τρεις συναυλίες, δέκα συζητήσεις τσαι κάμποσα μοιρολόγια. Ακόμα τσαι μεις εκουραστήκαμε, εξεζουμίσαμε. Τωρά περνώ ποτζιεί σπάνια. Την τελευταία φορά επία να περάσω τσαι είπαν μου ότι έχω πρόστιμο 250 ευρώ. Είπα τους ότι εν το πιερώνω τσαι γύρισα να φύω. Μετά εγεμώσαν τα μάθκια μου τσαι αποφάσισα να το πιερώσω έτσι για να μεν τους κάμω το χαττήρι. Έτσι, επειδή ένιωσα ότι έχω χρέος. Περνώ το οδόφραγμα τσαι κάθε φορά συνειδητοποιώ ότι εν έχω ούτε έναν φίλο. Κάτι λλίους γνωστούς θωρώ τους με δισταγμό τσαι λαλούμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.
Τότε εβρεθούμαστουν κάθε μέρα. Τωρά, μια-δυο φορές το χρόνο. Οι άλλοι εκερδίσαν μας κατά κράτος. Τόσο πολλά μας εκερδίσαν που σιγά-σιγά ήρταν ούλλα άνω-κάτω. Κρατούν την κυπριακή σημαία, αλλά θωρούν την μπλε. Μιλούν για ενιαίο κράτος και εννοούν ελληνοκυπριακό. Λαλούν ότι δήθεν εν έχουν πρόβλημα μαζί σας τσαι εννοούν ότι θέλουν να σας εξουσιάζουν. Για τα δικά σας «άνω-κάτω», που μάλλον εν πολλά, θα μου γράψεις εσύ στο επόμενο γράμμα σου. Α! Εξίασα να σου πω. Εμφανίστηκαν τζιαι ποδά «γκρίζοι λύκοι». Κάτι κοπελλούθκια που μισούν όποιον δεν τους μοιάζει. Λλίοι όμως θορυβήθηκαν. ‘Αλλωστε, ακόμα μόνο ξένους δέρνουν.
Τα πράματα άλλαξαν ρε «Καρτάση». Αλλάξαν τσαι εμείς, οι Αριστεροί, δεν επήραμε χαπάρι. Είμαστε φοβισμένοι τζιαι λαλούμε ούλλον τα ίδια συνθήματα. Για τον ιμπεριαλισμό, για τους ξένους που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε μαζί, για τους κοινούς αγώνες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών, για τον Μισιαούλη τζιαι τον Καβάζογλου. Παέννουμε στις «δικοινοτικές» εκδηλώσεις τσαι θωρούμε τις ίδιες φάτσες. Μαθαίνουμε την ιστορία όπως την εγράψαν οι «Γριβικοί» τζιαι φοούμαστε να πούμεν ότι έννεν έτσι.
Εν πιστεύκω πως εν θα βρεθεί λύση. Κάτι θα συμφωνήσουν. Θα βάλουν που μιαν υπογραφή σε ένα χαρτί τσαι θα μας πουν ότι ελύθηκε. Εν πειράζει. Θα είναι καλύττερα απ΄ ό,τι είναι τωρά. Τουλάχιστον εννά μπορούμε να κάμουμε πέντε πράματα μαζί. Να πούμε για τους μετανάστες, να πούμε για τα δικαιώματα, την παιδεία, τα εργασιακά, το περιβάλλον. Τωρά μόνο τζείνοι μιλούν. Εμείς φωνάζουμε άμπα τσαι ακούσει μας κανένας
Συγγνώμη αν σε στεναχώρησα με το γράμμα μου. Αλλά τις νύχτες που παέννω να τζοιμηθώ θωρώ μας να πλατσουρίζουμε στην παραλία της Αμμοχώστου. Τσαι μετά να πίνουμε μαζί καφέ στην Κακοπετριά. Μόνο που ξαφνικά πετάσσουνται μπροστά μου, η μια πίσω που την άλλη, όπως τα βαγόνια του τρένου, οι φάτσες των εθνικιστών να γελούν τσαι να περιπαίζουν τα όνειρά μου.
*Μία παραλλαγή του γράμματος αυτού, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» στις 19/9/10. Αποφάσισα να το ξαναγράψω, κάπως διαφοροποιημένο, γιατί δύο χρόνια μετά, είμαι σίγουρος ότι ανήκω στην πλευρά των ηττημένων.
Γράφει: Αδάμος Ζαχαριάδης
