Έχω φωνάξει πολλές φορές το σύνθημα «είμαστε όλοι μετανάστες» σε πορεία. Το έχω γράψει σε τοίχο και το έχω πει σε συνελεύσεις και σε συζητήσεις…
Κάθε φορά που το έλεγα ένιωθα αλληλέγγυος με μετανάστες και μετανάστριες που έχω γνωρίσει στο Στέκι Μεταναστών και σε διαδηλώσεις. Κάθε φορά που το φώναζα ένιωθα αλληλέγγυος με μετανάστες και μετανάστριες που δεν γνώρισα γιατί δεν κατάφεραν να περάσουν «τις νάρκες του Έβρου». Κάθε φορά που το έγραφα ένιωθα αλληλέγγυος με τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα και τους αρνούνται την ιθαγένεια.
Σήμερα ξύπνησα και όπως κάθε πρωί άνοιξα τον υπολογιστή προκειμένου να ενημερωθώ. Ξαφνικά το βλέμμα μου πάγωσε. Τριάντα μετανάστες, εργάτες γης, πυροβολήθηκαν γιατί είχαν το θράσος να ζητήσουν τα δεδουλευμένα έξι μηνών. Τους πυροβόλησαν κάποιοι Έλληνες, τσιφλικάδες που θησαυρίζουν όταν εμείς αγοράζουμε τις φράουλές τους από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Λίγο αργότερα είδα το φρικιαστικό βίντεο. Θυμήθηκα ότι το προηγούμενο καλοκαίρι κυκλοφόρησε ένα παρόμοιο από την σφαγή των ανθρακωρύχων στη Νότιο Αφρική.
Σήμερα συνειδητοποίησα ότι όσο αλληλέγγυος κι αν νιώθω «δεν είμαι μετανάστης». Και δεν είμαι γιατί εγώ όταν ζητήσω τα δεδουλευμένα το πολύ – πολύ να μην μου τα δώσουν. Δεν είμαι γιατί εγώ έχω κάπου στο συρτάρι ένα διαβατήριο και δείχνοντάς το περνάω από όποιο σύνορο θέλω. Δεν είμαι γιατί δεν θα περπατάω σε χωράφια με νάρκες, δεν κινδυνεύω να βρεθώ στον πάτο της θάλασσας από κάποια σάπια βάρκα ή από σπρώξιμο ενός «πολιτισμένου» Φρόντεξ. Δεν είμαι γιατί τα παιδιά μου θα έχουν ιθαγένεια, από την πρώτη μέρα. Δεν είμαι γιατί δεν στοιβάζομαι σε αποθήκες με άλλους δέκα και δεν περιμένω κάθε πρωί στην πλατεία κάποιου χωριού για να περάσει κάποιος αλήτης να με πάρει στα χωράφια του να βγάλω φράουλες ή πορτοκάλια.
Σήμερα το «οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι» πήρε για μένα το πραγματικό του νόημα. Σήμερα θυμήθηκα και ένα άλλο σύνθημα: «Η εθνική ενότητα με αίμα είναι βαμμένη. Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι».
Γράφει: Αδάμος Ζαχαριάδης
