Περπατώντας τις προάλλες στην οδό Λήδρας συνάντησα μια γριούλα που κρατούσε στα χέρια της ένα πανό: «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια…».
Έχοντας ως αρχή να συμπαραστέκομαι σε κάθε διαμαρτυρόμενο που προβάλλει δίκαια αιτήματα, την πλησίασα για να της μιλήσω.
Συστηθήκαμε:
«Είμαι η Αννού μου λεει, σίουρα εν με κατάλαβες, είμαι η κορούα στο προσφυγόσημο!
Μα που να με καταλάβεις γιε μου, ήμουν νέα τζαι γέρασα… έσιει 47 χρόνια τζαι ακόμα είμαι δαμέ…».
«Κάμε λίον ακόμα υπομονή γιαγιά τζαι θα πάεις σπίτι σου», της είπα.
«Μα λαλείς γιε μου; Έσιει τόσο τζαιρό εβάλαν με σε ένα παλιόσπιτο σε ένα συνοικισμό δαμέ στην Παλλουρκώτισσα…».
«Εν να γυρίσεις πίσω γιαγιά»…
Τι να της έλεγα… ;
Να της έλεγα μήπως ότι έχουμε μια πολιτική ηγεσία που έχει άλλες προτεραιότητες πέραν της λύσης του Κυπριακού, που δεν συμφωνεί ακόμη και με τη μορφή λύσης που υποτίθεται επιδιώκει, που παρά την τραγωδία που προκάλεσε εξακολουθεί να γεμίζει τ’ αυτιά του κοσμάκη με εθνικιστικές κορώνες, που είναι βουτηγμένη στη διαφθορά, που νοιάζεται περισσότερο για το χρηματιστήριο, τα «χρυσά» διαβατήρια, την ΑΟΖ, τα αέρια και την αξία των ακινήτων στις ελεύθερες περιοχές που δεν πρέπει να μειωθεί ως αποτέλεσμα της λύσης του κυπριακού;
Στα πραγματικότητα όλα αυτά είναι χάντρες και καθρέφτες για τα μάτια των ιθαγενών… Άχρηστα, χωρίς αξία μπιχλιμπίδια, αν μείνουμε τελικά χωρίς πατρίδα…
Τι να της έλεγα;
Ότι θα πεθάνει μες στο σπίτι στον συνοικισμό; Ή μήπως ότι εμείς – κι όχι οι Τούρκοι – είμαστε πλέον εκείνοι που ορθώνουν συρματοπλέγματα, που κλείνουν τα οδοφράγματα; Να της έλεγα άραγε ότι υπάρχουν Κύπριοι που προτιμούν να μείνει η κατάσταση ως έχει, έστω και αν δεν είναι βιώσιμη; Είχα ένα τέτοιο δικαίωμα;
Αυτοί είμαστε. Δώσαμε με τα μούτρα στην πρόσκαιρη ευμάρεια, την οποία απωλέσαμε πολλές φορές μέχρι σήμερα εξαιτίας της απληστίας της ελίτ και των κυβερνώντων. Αντί να έχουμε ως κύριο στόχο τη λύση του Κυπριακού χθες, μπήκαμε σε ένα μακροχρόνιο αγώνα που κάθε χρόνο που περνά μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την λύση και αποτρέπει την Αννού και την κάθε Αννού να γυρίσει στο σπίτι της.
Από την άλλη, παροτρύνοντας την να συνεχίσει να κρατά ζωντανή την ελπίδα ένιωσα μέρος του συστήματος που την εμπαίζει και την χρησιμοποιεί για να πετύχει τους δικούς του αλλότριους σκοπούς…. και για την ψήφο της.
Έπρεπε μήπως να της πω ότι αν συνεχίσει να εκφράζει δημόσια την επιθυμία της για λύση κινδυνεύει να την αποκαλέσουν «ενδοτική» ή / και οπαδό της όποιας λύσης;
Η Τουρκία τορπιλίζει κάθε νέα προσπάθεια για επανέναρξη των συνομιλιών και η ηγεσία μας έχει το θράσος να αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, παραδεχόμενη ότι εκεί μας είχε απομείνει απλώς «το τελευταίο μίλι». Που αντί να κάνουμε το αυτονόητο και να το διανύσουμε, σηκωθήκαμε και φύγαμε για να δηλώνουμε σήμερα «έτοιμοι να συνεχίσουμε από κει που είχαμε μείνει»!!! Βλέπετε η πολιτική μας ηγεσία είχε άλλες προτεραιότητες: να πουλά πύργους, διαβατήρια και να νέμεται την εξουσία.
Η Αννού ίσως πεθάνει στον συνοικισμό και να μην μπορέσει να γυρίσει στο σπίτι της… Το προσφυγόσημο όμως θα συνεχίσει ν αποτελεί την απεικόνιση της υποκρισίας μια πολιτικής ηγεσίας που εκμεταλλεύτηκε το δράμα του προσφυγικού κόσμου… Το θετικό πάντως, είναι ότι υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα του λαού, κυρίως νεολαία, που εξακολουθεί να διαδηλώνει και να εκφράζεται δημόσια υπέρ της λύσης. Είναι οι άνθρωποι που κατάλαβαν πως χωρίς λύση του κυπριακού, τούτος ο τόπος δεν έχει μέλλον…
– Κράτα γερά Αννού, η ελπίδα είναι ακόμα εδώ!
*Το προσφυγόσημο θεσμοθετήθηκε από τη Βουλή το 1977. Απεικονίζει ένα προσφυγόπουλο μέσα σε συρματοπλέγματα. Ειναι δημιουργια του γνωστού Έλληνα χαράκτη Τάσσου. Στόχος του προσφυγόσημου ήταν η γνωστοποίηση του δράματος της Κύπρου στο εξωτερικό γι’ αυτό οτιδήποτε αποστελλόταν στο εξωτερικό έπρεπε να είναι χαρτοσημασμένο με το συγκεκριμένο γραμματόσημο. Ο άλλος σημαντικός στόχος ήταν η ενίσχυση του Ταμείου Προσφύγων αφού έχει αξια 2 cent με εσσοδα 900.000 ευρώ τον χρόνο.
Φοιτητής δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
