Λίγη τσίπα, υπάρχει; Του Θανάση Φωτίου

«Ο κύριος Χρυσοστομίδης απέδειξε ότι έχει αυξημένες πολιτικές ευαισθησίες, ευθιξία και τόλμη», δήλωνε μπροστά στα μικρόφωνα των τηλεοπτικών καναλιών με τα οποία ο Ιωνάς είχε πάντοτε μια ιδιαίτερη, σχεδόν ερωτική θα λέγαμε σχέση, τα οποία, με τη σειρά τους, δήλωναν πάντοτε γοητευμένα από τον λαλίστατο και ενίοτε πολύβουο πολιτικό που προπονείτο για το υπουργιλίκι χρόνους πολλούς και δεν έχανε ευκαιρία, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, να ζητά την κεφαλήν επί πίνακι των προκατόχων του για κάθε στραβό κι ανάποδο της Αστυνομίας.

Και είναι γεγονός, πράγματι, πως την τελευταία δεκαετία, απ’ τους ελάχιστους που απέδειξαν ότι έχουν «αυξημένες πολιτικές ευαισθησίες, ευθιξία και τόλμη», ήταν ο Κύπρος Χρυσοστομίδης. Όχι πως δεν είχε ο Ιωνάς τις ευκαιρίες να αποδείξει τις «ευαισθησίες» του – κάθε άλλο! Απλά δεν το έπραξε ποτέ. Περιοριζόταν να δηλώνει «εγώ προσωπικά αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί», πάντοτε όμως δια λόγων και ποτέ δια έργων. Σταθερά εκ διαμέτρου αντίθετος μ’ αυτό που δήλωνε το 2011: «οι πολιτικές ευθύνες δεν απονέμονται αλλά αναλαμβάνονται από υπεύθυνα πολιτικά πρόσωπα». Αν βεβαίως, η φράση κλειδί της πρότασης είναι το «υπεύθυνα πολιτικά πρόσωπα», το λες και συνέπεια!

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως από τότε που, σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος, διορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης, δεν έδειξε να διαθέτει τέτοιες «αυξημένες πολιτικές ευαισθησίες, ευθιξία και τόλμη». Παρά τις διαδοχικές αυτοκτονίες στις φυλακές, τους βιασμούς καταδίκων, τους χουλιγκανισμούς στα γήπεδα, την απώλεια του ματιού ενός φιλάθλου, τη χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία και τον τραυματισμό αθώων πολιτών, την απόδραση Ονουφρίου μέσα από τα χέρια δώδεκα πάνοπλων αστυνομικών, τα επεισόδια σε βάρος του Ταλάτ στη Λεμεσό, το τετραπλό φονικό στην Αγία Νάπα- μετά από το οποίο δήλωνε και πάλι «Δεν αποποιούμαστε τις οποιεσδήποτε ευθύνες και εκεί που μας καταλογίζονται είμαστε έτοιμοι να τις αναλάβουμε»- τη διαπίστωση εμπλοκής αστυνομικών με τον υπόκοσμο, τις δολοφονίες, τις εξαφανίσεις προσώπων… 

Ο Ιωνάς είναι αρκετά έξυπνος ή κουτοπόνηρος ώστε να μην αποποιείται τις ευθύνες. Μάλιστα εμφανίζεται πάντα έτοιμος να τις αναλάβει. Αλλά ουδέποτε τις αναλαμβάνει. Αρκείται στο να εκφράζει τη λύπη του και τον αποτροπιασμό του. Και, εννοείται, την αποφασιστικότητα και την ετοιμότητά του να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Και όταν στριμώχνεται, δηλώνει  «ο ρόλος και η ευθύνη μου είναι η εποπτεία» και ότι «δεν μπορώ να υποκαθιστώ κανέναν»…   

«Να κριθώ για το έργο μου και όχι για την κριτική που ασκούσα», είχε δηλώσει τον Μάρτιο του2018 σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Πριν από αυτό, τον Δεκέμβριο του 2017, δήλωνε κομπάζοντας σε εκδήλωση στην Αγία Νάπα» ότι «έχουμε πετύχει τη μείωση του κοινού εγκλήματος κατά 46,5%».  Και τον Μάη του 2018 μας είπε ότι «φαίνεται πως το έγκλημα στον τόπο μας μετεξελίσσεται και γίνεται πιο αδίστακτο»! Εξαγγέλλοντας, μετά από έξι χρόνια που βρίσκεται στο πηδάλιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, νέα μέτρα. Η παρουσία της αστυνομίας, είπε, θα γίνει πιο εμφανής. Θα νιώσουν, είπε, την πίεση της αστυνομίας. Στενεύει, είπε, ο κλοιός. Σύντομα, είπε, θα δεχθούν πλήγματα. Θα πάρουν, είπε, την απάντηση που τους αξίζει. Στόχος είπε, είναι να σταλεί το μήνυμα της μηδενικής ανοχής.

Έξι χρόνια τώρα προσπαθεί να στείλει το μήνυμα της μηδενικής ανοχής… Και το έγκλημα εκεί που μειώνεται, γίνεται ξαφνικά αδίστακτο. Και η Κύπρος, εκεί που μας λένε, είναι ασφαλής προορισμός, ανακαλύπτουμε ότι οι αστυνομικοί μας δεν έχουν αλεξίσφαιρα γιλέκα. Ποιος φταίει; Ξέρω, ξέρω, ο υπουργός είναι έτοιμος προσωπικά να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Άλλωστε, οι πολιτικές ευθύνες δεν αποδίδονται. Αναλαμβάνονται από υπεύθυνα πολιτικά πρόσωπα. Σωστά;

Η επιστολή που είδε χθες Κυριακή ξανά το φως της δημοσιότητας, η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» πριν από έναν ακριβώς χρόνο, τον Αύγουστο του 2018, την οποία υπογράφει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Οικιακών Βοηθών Κύπρου, Λούης Κουτρουκίδης, και η οποία είναι καταπέλτης για την αδράνεια της αστυνομίας, την αδιαφορία του υπουργού και της πολιτείας, έπρεπε να είχε οδηγήσει ήδη σε παραιτήσεις, σε ξήλωμα. Μια επιστολή, ένα χρόνο πριν, σαν κραυγή αγωνίας, μόνη στο πουθενά, από έναν άνθρωπο που λέει στον υπουργό και στην Αστυνομία ότι εκεί έξω κυκλοφορεί ένας σίριαλ κίλερ, ξεγυμνώνει την ανευθυνότητά τους, καταδεικνύει την τραγική ανικανότητα με τις παραλείψεις τους. Τελικά, λίγη έστω τσίπα υπάρχει σ’ αυτό τον τόπο;